Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Babcia uczyła mnie, by zawsze mówić ludziom coś, co nam się w nich podoba. Nie zostawiajmy tej myśli dla samego siebie, bo i po co? Powtarzajmy komplementy nie tylko bliskim ludziom. Czym są sekundy przez nas wypowiedziane dla ich lepszego samopoczucia? Co najlepsze: może zdarzyć się, że nasze miłe słowa zostaną w nich… na zawsze.
Czasem mogą być to jedyne piękne słowa, które usłyszą i nieliczne, które od nas zapamiętają.

Babcia mówiła, że łódeczki są jak ludzie. Dopiero wypuszczeni na głęboką wodę udowadniają, co tak naprawdę potrafią i na ile są silni, by sprostać przeciwnościom losu...

Babcia nigdy nie pozwoliła, by to co działo się wokół ciągnęło mnie w dół. Gdy tylko miałem słabszy dzień, wszystkiego dość, ona mówiła, żebym przypomniał sobie nasze papierowe łódki. One nie tonęły od wzburzonego strumienia wody. Tylko wówczas, gdy ta woda niechcący dostała się do środka. Wszystko psuła. Nie wpuszczaj zła, które dzieje się wokół, do swojego serca.

Trudne decyzje uczą nas pokory i charakteru.

Nie mieliśmy wiele, ale mieliśmy siebie.

Męczyło mnie, że wszystkie siostry są jak niewolnice. Przypominałem sobie siebie. Małego chłopca, który też nieraz czuł się w domu, jak w zamkniętej klatce.

Alzheimer to miłość nieodwzajemniona.

Ciężkie jest życie bez rodziny. Jej strata będzie już zawsze pustką, której nie da się zapełnić czym innym. Każdy z nas nosi w sobie rany z dzieciństwa.

Zdjęcia. Bezcenne pamiątki, zaklęty czas w małych kawałkach papieru. To najważniejsze, co im zostało…
Jeżeli do Pana Boga można zabrać choć jedną jedyną rzecz, to może pozwoli wziąć fotografię?

Odwaga to najlepsza droga do wiary w siebie!

Nawet czas nie jest w stanie odebrać nam tych pięknych chwil, które nosimy w sercu.

Męczyło mnie, że wszystkie siostry są jak niewolnice. Przypominałem sobie siebie. Małego chłopca, który też nieraz czuł się w domu, jak w zamkniętej klatce...

Mama często stawała w mojej obronie. Gdy ojciec szarpał mną na lewo i prawo, ona nie zważając na nic, próbowała mnie ocalić. Przez ich wrzaski niewiele rozumiałem, ale zawsze czułem: gdy mama jest blisko, najgorsze zło świata nie może mnie złamać.

Później może nas tu nie być, jutro możemy się już nie zobaczyć. Wiem, to niesprawiedliwe! Żyjemy i z dnia na dzień i czyjeś życie zmienia się we wspomnienie.

Smutek jest wpisany w naszą ludzką naturę. Nie uciekaj od tego, musisz przeżyć to po swojemu. Zrób teraz wszystko, co możesz, a kiedyś obejrzysz się za siebie z dumą. Masz w sobie siłę, o której nawet nie wiesz.

Kochające serce jest zawsze młode.

Dziś choroba wszystko zmieniła. Jej poranek stał się wieczorem...
Cztery ściany utrapieniem...
Herbata smakuje jak woda...
Pomocnik został wrogiem...
A bliski?
Najbliższy stał się... obcy.

Dom starców to taka poczekalnia do nieba.