Jesteśmy społecznością, która kocha książki

,,Droga w blasku księżyca" A.Bartosz to w gruncie rzeczy kolejne czytadło nafaszerowane obszernymi fragmentami powszechnie znanej teorii psychologicznej (zawiera min. : definicję psychopatii, zręby eksperymentu D.Rosenhana, parę pojęć z zakresu diagnozowania zaburzeń psychicznych etc.) oraz miałkich poradników z dziedziny rozwoju osobistego (ścieżka ego vs ścieżka świadomej obecności, reguła umiaru i regularności, koncepcja wdzięczności za dobro i piękno świata - gwarancją szczęścia, aktywność fizyczna - remedium na problemy psychiczne: "wybiegaj depresję" etc.). Dla jednych będzie to powtórka tego, co już wielokrotnie czytali, dla innych - psychologiczny bełkot... Fabuła jest tutaj skąpa: główna bohaterka Nina, po utracie pracy w korporacji, trafia do szpitala psychiatrycznego, gdzie poznaje Artura (postać żywcem z książek Paulo Coelho),który "we wszystkim ma rację " i za pomocą garści coachingowych frazesów odmienia jej życie. Żeby nie było za prosto - mamy tu jeszcze próbę samobójczą i płomienny romans. Trudno oprzeć się wrażeniu, że wiele wątków w opowiedzianej historii ma niewiele wspólnego z rzeczywistością - przykładem może być kuriozalny opis wizyty Niny w Poradni Psychiatrycznej, gdzie po kilkuminutowym wywiadzie lekarskim wychodzi ona z postawioną diagnozą i zestawem leków psychotropowych (autorka podaje ich nazwy wraz z instrukcją, jak należy je łączyć - moim zdaniem rzecz skrajnie nieodpowiedzialna, zważywszy że mamy tu do czynienia z beletrystyką). Ciężko uwierzyć też, że kobieta przyjmująca leki psychotropowe beztrosko i bez żadnych konsekwencji zdrowotnych popija nalewki, a już zupełnie nieprawdopodobnym jest, że będąc obciążona wszelkimi możliwymi objawami i zaburzeniami rodem z ,,Podręcznika psychiatrii dla studentów" (bezsenność, dysytymia, depresja, lęk, osobowość anankastyczna, giętkość woskowa, "ostra reakcja na ciężki stres", wreszcie próba samobójcza - trochę dużo tego, jak na jedną osobę) spędza w szpitalu psychiatrycznym zaledwie dwa tygodnie (sic!). W ostatecznym rozrachunku kreacja głównej bohaterki raczej irytuje niż budzi współczucie, nie skłania do kibicowania w wyjściu na prostą. O papierowych sylwetkach Alexa czy Artura nawet nie wspomnę... W dość wiarygodny sposób została przedstawiona jedynie postać Kamili - pacjentki z szybko przeskakującymi fazami choroby afektywnej dwubiegunowej. Niestety, w odbiorze książki przeszkadza sztywny, pompatyczny język, nieco kanciaste dialogi i nieszczęsne błędy językowe (najbardziej spektakularne: "głupia idiotka", "przeszklone oczy" - przeszklona może być gablota, oczy mogą się zaszklić oraz "mimowolny rumieniec" - a widział ktoś celowy?). Wszystko to sprawia, że dla czytelnika ,,Droga w blasku księżyca" staje się drogą przez mękę...