Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Od dawna jestem pod wrażeniem, gdy czytam teksty poświęcone muzyce. Jak oddać w słowie odczucia kiedy jej słuchamy? Nie tylko dla mnie to jest niepojęte. Ekscentryczny Frank Zappa miał powiedzieć „Pisanie o muzyce jest jak tańczenie o architekturze.” Do tej pory czytałem o szeroko pojętej muzyce rozrywkowej. Przyszedł czas żeby zabrać się o coś większego – o muzykę klasyczną. Trudność podwójna, bo dla laika terminologia fachowa jest czarną magią a różnorodność emocji które mogą wystąpić podczas słuchania jest niesamowicie wielka, co pokazuje Piotr Wierzbicki. Wydawałoby się, że czytając zamieszczone w książce felietony będzie się podsłuchiwało te utwory które tam występują. Ja poszedłem trudniejszą drogą. Prawie nic nie słuchałem. Poddałem się wspólnemu mianownikowi literatury i muzyki, czyli wyobraźni. Stałem się głuchy. Na słuchanie przyjdzie czas. Mam nadzieję, że wtedy słowo połączy się z muzyką w jedną, harmonijną całość. Książka jest podzielona na kilka bloków. Jest Bach, Haydn i Beethoven z swoimi symfoniami, trochę Mozarta i są rosyjscy kompozytorzy. Z instrumentów prym wiedzie fortepian. Musi się więc pojawić Chopin. Są także krótkie notki o wielkich pianistach. Dominują ci z pierwszej połowy XX w., więc ktoś kto liczy na późniejsze gwiazdy takie jak Martha Argerich, Maurizio Pollini czy Krystian Zimerman ten się zawiedzie. A wśród tych wielkich, wyróżniony został Józef Hoffman, niesamowita postać, według Piotra Wierzbickiego najlepszy wykonawca muzyki Chopina, ale także wynalazca np. wycieraczek samochodowych. Wyróżnić można też felietony o ptakach i ich niesamowitej muzykalności. Rozważania o tym, że każdy ptak ma „swój dystans specyficzny, swą głośność naturalną i optymalną” i przez co należy ich słuchać z odpowiednich odległości, należą do najpiękniejszych. Ocena nie jest wysoka, bo jednak książka kosztowała mnie dużo wysiłku. To nie wina autora, ale mnie, niewykształconego muzycznie laika, głuchego od urodzenia, nasączonego muzyką rozrywkową, nie zawsze dobrego smaku. Pisałem to po zakończeniu XVIII Konkursu Chopinowskiego...