Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Były dwie siostry: Noc i Śmierć,
Śmierć większa, a Noc mniejsza.
Noc była piękna jak sen, a Śmierć,
Śmierć była jeszcze piękniejsza.

Miłość jest głupotą. Najpiękniejszą głupotą, na jaką można się porwać.

Słowa mają wielką moc. Potrafią budować i niszczyć. Wywoływać uśmiech na twarzy i sprawiać ból. Słowa są początkiem każdej opowieści i jej zwieńczeniem".

Niektóre historie,czy tego pragniemy, czy też nie, muszą skończyć się w najmniej dogodnym momencie, by nie straciły swojej wyjątkowości.

Gdy jesteś w kimś zakochana, widzisz w nim wszystko, co najlepsze. Jeśli natomiast kogoś szczerze kochasz, dostrzegasz jego wady. Mimo ich istnienia ta miłość wciąż jest tak samo silna.

Tak trudno jest powiedzieć komuś: "Przepraszam, ale kocham cię, więc czy mógłbyś wrócić, bo nie mogę bez ciebie żyć?".

Zdrada nie jest błędem. Jest wyborem.

- Jakim cudem masz w sobie tak wiele dobra? - zapytał. - Po tym wszystkim, co cię spotkało…
- Nienawiść jest prosta - powiedziała. - Ale najprostsze drogi nigdy nie prowadzą do najpiękniejszych miejsc.

W śmierci najgorsza jest nie sama świadomość umierania, a druzgocąca prawda, że nadszedł czas, aby pożegnać się z tym, co wydawało nam się wieczne. Nic jednak nie jest dane nam na zawsze. Przywiązujemy się do świata, w którym jesteśmy tylko tymczasowymi gośćmi. Właśnie to boli najbardziej – to, co za
życia wydawało nam się tak istotne, ostatecznie okazuje się nie mieć absolutnie żadnego znaczenia. Błędy, które popełniliśmy, są już zbyt odległe, byśmy byli w stanie je naprawić.

Miłość jest jedynym uczuciem, które potrafi nieść tyle samo bólu, co przyjemności. Buduje coś, aby następnie w mgnieniu oka to zniszczyć. Przynosi rozkosz, a wraz z nią cierpienie.

Czasami powiedzenie czegoś na głos sprawia, że staje się to prawdziwsze niż dotychczas. Że boli bardziej, niż bolało zawsze. Staje się żywe, domaga się uwagi, zmusza, abyśmy stanęli z tym twarzą w twarz.

Przy­naj­mniej raz w życiu trze­ba się za­ko­chać. W innym wypad­ku czło­wiek bę­dzie tkwił w zgub­nym prze­ko­na­niu, że mi­łość jest pięk­na.

- Niektórych błędów nie można naprawić, ale zawsze można wyciągnąć z nich lekcję.
- Gdybym tylko mogła cofnąć czas…
- Życie byłoby niewiele warte, gdybyśmy mieli taką moc. Nie sądzisz? Całe piękno kryje się w tym, że każdy dzień jest unikatowy. Nigdy się nie powtórzy. Nigdy nie wróci. Nigdy nie będzie taki, jak byśmy chcieli, aby był.

Jeżeli choć raz odda się komuś serce, już nigdy w całości się go nie odzyska. Jakaś jego cząstka na zawsze zostaje z osobą, którą się kochało.

[…] w życiu należy odnaleźć coś, bez czego nie jesteś w stanie przetrwać jednego dnia. Coś, co w najgorszych momentach sprawia, że masz ochotę śmiać się z najbardziej durnych rzeczy. Coś, co sprowadza spokój do twego serca. A kiedy już to znajdziesz… Nie możesz wypuścić z rąk za żadne skarby.

To prawda, że słowa są w stanie ranić mocniej niż czyny. Szczególnie te, które odsłaniają przed nami prawdę, którą tak długo staraliśmy się ignorować. Rany w końcu się goją, czasami nie pozostawiając po sobie blizn, ale słowa… zostają z człowiekiem tak długo, aż nie znajdziemy w sobie dość odwagi, aby stawić im czoła.

przyjaciół trzyma się blisko, ale wrogów jeszcze bliżej.

(…)sa­mo­bój­stwa nie po­peł­nia­ją lu­dzie cho­rzy psy­chicz­nie, tylko nie­szczę­śli­wi, któ­rzy wolą zga­snąć od razu, niż wypalać się powoli.

Kłamstwa są paskudne i, prędzej czy później, uwolnią się ze smyczy.

Miłość była paskudnym zjawiskiem: niepostrzeżenie wkradała się do życia, dawała namiastkę szczęścia, a potem odchodziła, pozostawiając po sobie duszącą pustkę, której nie sposób było czymkolwiek wypełnić.

O wiele lepiej jest wciąż iść naprzód, nawet stawiając małe kroki niż nie robić nic i cały czas stać w miejscu.

Okazywanie słabości przed wrogiem było niczym uniesienie białej flagi.

To w po­rząd­ku, że się boisz, ale nie po­zwól, by strach po­sta­wił przed tobą mur, przez który nikt nie zdoła się prze­drzeć.

Skrywane zbyt długo tajemnice z czasem stają się częścią naszej duszy. I tak trudno przychodzi nam się z nimi rozstać.

Dlaczego tuż po narodzinach nikt nie uprzedza nas, że ludzie to najpaskudniejsze ze wszystkich żyjących stworzeń? Może dorastając w tej świadomości, o wiele łatwiej znosilibyśmy dotykające nas w dorosłości okrucieństwo?

- Wybory, których dokonują inni, wydają się proste, dopóki
sami nie musimy przed nimi stanąć, prawda?

Każdy dźwiga na barkach zupełnie inny ciężar. I nie nam oceniać, w jaki sposób próbuje się z nim uporać".

Prawda miała to do siebie, że i tak w końcu wychodziła na jaw.
Człowiek mógł ukrywać ją przez wiele lat, ale nie na zawsze.

Dopóki się w coś nie wierzy, łatwiej udawać, że to nie istnieje.

Czy to nie zabawne, że będąc nastolatkami, tak desperacko oczekujemy dorosłości, a gdy ta w końcu nadejdzie, z rozczarowaniem odkrywamy, że dzieciństwo było być może najlepszym czasem w naszym życiu?