Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Życie nie znosi przeciągów. Podobnie jest z duszą. I choć czasem słowa te wydają się być poetycko oderwane od rzeczywistości, to jednak są chwile, gdy ich sens i znaczenie stają się dla nas nad wyraz istotne. Ich poetyczność osiąga status ziemskości i realności. Kiedy Pan Bóg zamyka drzwi, to otwiera okno. Trzeba czasem zobaczyć te zamknięte drzwi. A okno otwiera się jedynie po zamknięciu drzwi. Los dawkuje doznania różnej temperatury, co czuć podczas czytania wierszy Basi Ptak. Dawkuje nam emocje, bada duszę, jej siłę i jak i naszą, bo my to dusza i serce jednocześnie. „Zabrałeś mi serce, duszę mam tylko do kochania Ale jak duszą wyznać to, co czuję” Musimy nieść brzemię własnych decyzji, bo czasu nie zawrócimy. Biorąc pod rozwagę nasz stosunek do wiary, do ukochanej osoby, czy choćby do siebie samych – to wszystko ma znaczenie. Stanowi jakby budulec nas. Pytania z przeszłości wracają, nawet w snach. Pytania niewygodne, te trudne, zapomniane i przyłożone ciężkim dywanem szarości, te pytania wracają domagając się odpowiedzi. Jak pisze autorka, od niczego nie uciekniesz. Dorwie cię bowiem taka chwila, usidli, siłą wręcz przygwoździ – do krzyża codzienności – że zatrzymasz się. Zaparzysz sobie kawę. Usiądziesz przy stole i uronisz łzę. Bo brutalna świadomość zmusza do analizy. Pytasz Boga i nie słyszysz Jego słów. Pytasz dziadków, mamę, tatę lecz za późno już. Oni słyszą i znają twoje rozterki, ale też milczą. Wszystko milczy. Cisza – to tylko masz. Rodzice odeszli, Bóg jest za to wszędzie, ale i znaki zapytania też. Natrętne, nachalne pukają do twojej głowy. Ciężko ci od nich, przytłaczają cię, obklejają zabierając powietrze. „Niech zatem każda istota licha Bije się w piersi, upada na kolana”. Ukój się, szepcze autorka. Nie powtarzaj błędu sprzed lat, nie krocz tą samą drogą, oczyść duszę. Zapłacz. I posłysz... „Pójdź za Mną...” bo ktoś cię woła. Nie zbaczaj, nie zagłuszaj pragnień, nie szukaj czegoś, co jest głęboko ukryte. Bierz z pokorą, co dostajesz. Poetka, po trudach życia, doświadczona zagubieniem, żałobą wnętrza i puchnącą samotnością postanawia zaufać miłości do Boga. Bo w niej jest wszystko. Jest młodość i radość i niepojęta miłość. „Niech wiara tobie dopowie co ci Bóg dopowie”. Czytanie „Tchnienia duszy” było dla mnie ratunkiem. Blaskiem, jaki padał od niedosuniętego włazu. Jakbym tkwiła na dnie ciemnej studni, od lat sztywna, skostniała, otumaniona własnymi myślami i wyzbyta wiary w ratunek nagle odnalazła drogę. Czas mojej samozagłady i samoudręki skończył się, ktoś wyciągnął do mnie pomocną dłoń... Tak się czyta poezję Basi Ptak. To jasność, którą dostrzegasz po upadku. Wiersze w tym zbiorze podzielone są na te o miłości do człowieka, do Boga i na to, co pomiędzy tymi uczuciami może być. O tym, że miłość boli, mnoży wątpliwości, ale i daje siłę, otwiera oczy i sprawia, że czujemy trzepot skrzydeł serca, serca wciąż żywego i pełnego euforii. Wszystko zdrowieje. Ciągły balans między życiem, a śmiercią – dobrem i złem, to natura człowieka. Jak pisze poetka, błądzisz, ale masz do tego prawo. Basia Ptak daje nam przyzwolenie. Odczytując wiersze wnioskuję, że godzi się na własne słabości, ale po nich podnosi się, a zwycięstwo nad sobą najlepiej jej smakuje. Autorka to wierząca w Boga osoba, która kroczy drogą ku Niemu. Czasem zbacza z niej szukając lepszej, ale lepszej nie znajduje i wraca. Ciekawość w niej jest tak ludzka, jak i ona sama, dlatego jej poezja jest tak silna. Tak mocna. Tak dobra. Dla każdego. Ich treść trafia i do światłego umysłu i do prostego kompletnie stroniącego od poezji. Te wiersze przypominają mi litanie, modlitwy do smakowania, dosłownie. To wiersze, które zmuszają do zadumy, które można czytać zarówno jak poezję, jak baśnie, a nawet jako czytankę na dobranoc. Wystarczy czasem zamknąć oczy, a zrozumiesz sens słów. Pięknych słów. dziekuję sztukater za egz.