Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To książka bardzo długo wyczekiwana przez osoby interesujące się kryminologią, karą śmierci i historiami kryminalnymi okresu PRL-u. Ma swoje niedociągnięcia ale jest WIELKA i jedyna (jak na razie) na rynku wydawniczym, tak szczegółowo opowiadająca o skazanych na karę śmierci w Polsce, głównie (ze zrozumiałych względów) po 1956 r. Cóż było przed nią ? A no właściwie „potworny głód” wiedzy, zaledwie kilka procent znanych nazwisk skazanych na najwyższy wymiar kary (przeważnie najgłośniejsze zbrodnie, w tym seryjni zabójcy z PRL-u),trochę informacji o miejscach straceń i jeszcze mniej oficjalnych przepisów prawa i protokołach, związanych z karą śmierci. Więcej gdybań, domysłów i przekłamań. Co nieco można było przeczytać np. w Pitawalach okresu PRL, trochę dowiedzieć się z cyklu dokumentalnego TVP2 „Paragraf 148 kara śmierci” z lat 2001 – 2002, bardziej wytrwali dokopywali się artykułów w wybranych gazetach np. „Gazecie Policyjnej”, biuletynach naukowych i rocznikach oraz publikacjach – o bardziej naukowym wydźwięku, np. prof. Rzeplińskiego czy bardziej publicystycznych, np. pana Knapa. Nawet pojawienie się internetu dało efekt niewielki, choć z biegiem czasu lista nazwisk osób straconych po 1956 r., za przestępstwa kryminalne, powiększała się z każdym rokiem. Wg odtajnionych danych, podanych do publicznej wiadomości w 2001 r. przez Ministerstwo Sprawiedliwości, dzięki uprzejmości Ministra Sprawiedliwości Lecha Kaczyńskiego, liczba wykonanych kar śmierci w Polsce w latach 1960 -1988 wynosiła 254. Książka pana Kirzyńskiego przedstawia m.in. nazwiska 271 osób straconych w okresie 1957 – 1988 (w tym niemal wszystkich po 1960). Oprócz tego, są w niej wybrane przypadki (ponad 30 nazwisk) straconych z lat wcześniejszych (1945 – 1956) oraz – co ważne – przypadki (ponad 80 nazwisk) kiedy w sądzie wyższej instancji darowano życie skazanemu, zamieniając najwyższy wymiar kary na dożywocie, czy też karę 25 lat więzienia (od 1970 po wprowadzeniu nowego kodeksu karnego, zwanego kodeksem Andriejewa, była to najwyższa możliwa kara więzienia). Opisane są też bardzo rzadkie przypadki skazanych (kilka nazwisk) na powieszenie, którzy popełnili samobójstwo w celi śmierci. Opinie o książce, że autor na pewno nie mógł spędzić kilku lat badając akta spraw, czy, że jest to Wikipedia, są kompletnie nie trafione. Bez wątpienia są pisane przez osoby, które wcześniej w ogóle nie interesowały się tematyką kary śmierci w PRL, lub interesowały się tylko pobieżnie i wyrywkowo. Ta książka to PIERWSZY, kompletny niemal w 100 % spis osób, straconych po 1956 r. Zainteresuje nie tylko tych, którzy „zgłębiają” zagadnienie kary śmierci, ale także osoby, które jeszcze dziś mają we wspomnieniach zbrodnie dokonane w okolicach w których żyły ich rodziny, bądź nadal żyją. W pamięci lokalnych społeczności, nadal przechowywana jest pamięć o okrutnych zbrodniach dokonanych w danej wiosce, dzielnicy, mieście, województwie... a w PRL-u pętlę szubieniczną zakładano na szyję naprawdę okrutnych zbrodniarzy. Wbrew pozorom, w okresie 1956 – 1997 odsetek wydanych wyroków kary śmierci, w stosunku do liczby sądzonych morderców, był niewielki. Dzieło – bo takich słów nie waham się użyć - Tadeusza Kirzyńskiego to książka niezwykle mroczna i posępna, a mroku dodaje jej fakt, że wszystko co w niej napisano o poszczególnych zbrodniach pochodzi z akt sądowych. To prawdziwe, „realne do bólu” sprawy. Nie filmowe, fikcyjne, czy autentyczne, ale „ubarwione” i często przekłamywane w różnych internetowych, kryminalnych podcastach czy opowiadaniach „do poduszki”. To „najciemniejsza z najciemniejszych” strona kryminalnej i zarazem sądowniczej historii Polski (niemal w 100 % czasów PRL, kara śmierci obowiązywała do 1997 r., ostatni wyrok wykonano w 1988). Jej dodatkowym atutem są wybrane przepisy, instrukcje i dokumenty – w tym kilka zdjęć protokołów z wykonania kary śmierci, publikowane w dodatkach, na końcu książki. „Alfabet zbrodni...” to alfabet tych, którym wymierzono karę śmierci. Alfabet zbrodni to „cmentarna parada” polskich seryjnych zabójców na tle seksualnym, zabójców wielokrotnych zwanych w nomenklaturze anglosaskiej mass murderer, morderców własnych rodzin, rodziców czy matek, okrutnych zabójców-gwałcicieli, morderców dzieci, w tym pedofilii, morderców milicjantów i taksówkarzy oraz brutalnych zabójców na tle rabunkowym. To „posępny przegląd” często zatwardziałych recydywistów, nie rokujących na resocjalizację, niekiedy bezczeszczących ciała swoich ofiar i okaleczających do końca życia ofiary, którym dane było przeżyć... To „śmiertelna kawalkada” przede wszystkim tych, których powieszono za czyny, których dokonali. Można też przeczytać m.in. o tym, jak zmieniała się ich postawa w obliczu kata. Alfabet zbrodni to książka, którą nie wszyscy powinni przeczytać...