Maciej Palęcki

Historia z pewnością niezwykła i z wielu powodów warto ją poznać. Jednak tylko ona sama przychodzi mi na myśl, kiedy staram się określić wartościowość tej książki. Z resztą nie tylko mi – nawet Ci, którzy mają sprzedać tę książkę, powołują się głównie na autentyczne wydarzenia w niej opisane, zachęcając przyszłych czytelników słowami „Największą zaś wartością jest fakt, że ta historia wydarzyła się naprawdę...” (opis jednej z księgarni internetowych). Czy w takim razie nie ważne „jak”,ale „co”? Z pewnością autorowi zabrakło odpowiednich środków wyrazu. Od samego początku atakowani jesteśmy takim natłokiem informacji, że nie możemy wydobyć z niego tego, co najważniejsze. Nie sposób też nadążyć za toczącą się akcją. Wszystko dzieje się w takim tempie, i w aurze takiej lekkości znajdowania rozwiązań, że od razu zmusza nas to chłodnego dystansu. W pamięci utkwiła mi scena ekspresowego porodu w tramwaju... Sam sposób narracji też pozostawia niedosyt. Uderza beznamiętny ton, w którym opisywane są zarówno fragmenty o śmierci bohaterów, jak i chwilach ich radości. A szkoda. Bo historia wydaje się sama kierować piórem… Główna bohaterka potrafi wykrzesać z siebie niespotykane pokłady energii, które pozwalają przetrwać jej i jej rodzinie ekstremalne wręcz sytuacje. Podróż w zamkniętych trumnach to tylko przykład jednej z nich… Tak więc, wydaje mi się, że zabrakło w „Domu nadziei” zaangażowania autora. Postawił on na historię, licząc na to, że sama się obroni. A nie można zapominać, że takie historie zasługują na pełne zaangażowanie tego, kto chce je przedstawić światu. Być może to tylko potknięcia debiutanta. Warto więc obserwować dalszą ścieżkę literacką autora,z nadzieją na to, że następne pozycje skłonią go do głębszych refleksji.