Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Hannibal przybył, by podbić Rzym, tak jak my teraz. Miał dużą armię i wiele słoni.
-Słoni? - zapytał Krokus znowu marszcząc brwi. - Co to są słonie?
-Zwierzęta - wyjaśnił Bemboryks. - Wielkie zwierzęta.
-Tak wielkie jak konie?
-Dużo większe, głupku.
-Tak wielkie jak bawoły? Nie mogą być tak wielkie jak bawoły.
-Nie mogą? Słoń jest trzy razy większy od bawołu, ty germański durniu. Same uszy są mniej więcej takiej wielkości jak ty!
Krokus potrząsnął głową.
-No mówię ci! - krzyknął Bemboryks. - A jego nogi są grubsze niż całe twoje ciało. A nos jest dłuższy niż twoje ciało...
-Posłuchaj, Bemboryksie...
-Dużo dłuższy niż twoje ciało! I używa nosa jak ręki, rozumiesz? Wyciąga go i bierze nim rzeczy - ciężkie rzeczy - i podnosi. I bierze jedzenie nosem i wkłada do pyska.
-Posłuchaj - powiedział Krokus., a w jego głosie po raz pierwszy zabrzmiał gniew. - Uwierzę, że istnieje jeden Bóg w trzech osobach, uwierzę, że stał się człowiekiem i może nawet w to, że ludzie mogą kochać swoich wrogów. Ale nie uwierzę, że istnieje takie zwierzę!
-Ale ja je widziałem! - wrzasnął Bemboryks, podnosząc ręce i energicznie nimi potrząsając. - Widziałem kilka na własne oczy!
-Więc jesteś wariatem - powiedział Krokus - albo kłamcą. Dobranoc.
Owinął się płaszczem i odwrócił plecami.

Prawda nie jest demokratyczna, nie zależy od głosu większości. Cały świat może się mylić, a jeden człowiek, sprzeciwiający się jego opinii i wierze, może mieć rację.

Motywy zawsze są podejrzane(...) Człowiek rzadko jest czarny albo biały – kolorem większości czynów jest szary. Szare czyny pozostawiają szare myśli, a szare myśli stają się żywymi zwierzętami, kiedy zbliża się śmierć.

Czy ludzka natura jest na tyle dobra, że mamy ją traktować jako miernik wartości? Właśnie po to przyszedł Chrystus – by ulepszyć ludzką naturę; by zmienić ludzką naturę.

- (...) Nie można być dumnym z dobrych czynów swojego narodu, jeśli nie jest się gotowym wstydzić za złe". Kasjusz Longinus, s. 141.

Ostrzegam cię Borecjuszu. Słowa naszego Pana mogą obrócić się przeciw człowiekowi, który je cytuje nadaremno lub dla samolubnych celów! Dalszy ciąg cytatu brzmi: "a Bogu to, co należy do Boga". To jest właśnie powód, dla którego nie mogę ci pozwolić, byś zabrał brata Juliana ze sobą, a nawet powiedział mu choćby jedno słowo wiecej. Bo ty chcesz zniszczyć, Borecjuszu...zniszczyć jego nieśmiertelną duszę, która należy do Boga, a nie do cesarza.

W jaki sposób śmierć innych ludzi może pomóc Boecjuszowi, mojemu ojcu, czy też mnie? Każda następna śmierć jest złem, które nie prowadzi do niczego dobrego (...) - wypowiedź Rustycjany str. 503.

Kochał ją. A kochając, zagarniał jej ból z żarliwością ukochanego i czynił swoim własnym. Był jego – bez pocieszenia i nadziei.

W oczywisty sposób niechrześcijańskie jest rozgraniczenie religii i życia, świata nadnaturalnego i naturalnego, Kościoła i świata, jakby nie było między nimi związku, jakby prawa Boże nie obowiązywały w całym zakresie ludzkiego i społecznego życia.

Będziemy prowadzić naszą walkę przeciw ateistycznemu komunizmowi, ale bronią Chrystusa.

Kiedy Bóg nakazał człowiekowi, by czynił sobie ziemię poddaną, z pewnością miał na myśli cały wszechświat.

Kto odrzuca chrześcijaństwo, krzyżuje Chrystusa. A "kiedy Chrystus został ukrzyżowany, ciemności okryły ziemię".

Powiedział światu, że wojna i sam jej wynik nie zmienią niczego na lepsze. Tylko duch mógł odnowić oblicze ziemi.

– Na niebiosa – odparł jej stary. – Znaleźli w tobie dobrego adwokata, dziewczyno. Gdyby nie chodziło o tego szelmę Montucciego i jego bezczelne kazanie… co to za hałas? Czy oni wszyscy oszaleli?

Alessia podeszła do okna.

– Ulica aż czarna od ludzi – powiedziała. – Nadjeżdża też jakiś wóz… ach, to muszą być złodzieje, których ostatnio złapali. Przejadą tuż pod naszym oknem…

Ser Francesco, z sokołem nadal usadowionym na jego dłoni, podniósł się z krzesła i również wyjrzał przez okno.

– Rzeczywiście – powiedział. – Prowadzą ich do San Stefano à Pecorile. Tam zostaną straceni, z całą pewnością na to zasługują. Złodzieje to istna plaga naszych czasów.

Również i Katarzyna powoli podeszła do okna, w samą porę, by dostrzec przejeżdżający poniżej wóz. Dwaj przestępcy, skuci łańcuchami i związani powrozem tak, by nie mogli wykonać najmniejszego nawet ruchu, wykrzykiwali teraz przekleństwa i bluźnierstwa, a pomocnicy kata dotykali raz za razem ich ciał rozgrzanymi do czerwoności kleszczami. Dobrze widziała twarze tych nieszczęśników, z których jeden, w średnim wieku, miał brodę i wściekał się do tego stopnia, że wyglądał jak istny diabeł, zaś drugiemu, młodemu i pobladłemu ze strachu, usta nabiegły już krwią. Obaj zaś krzyczeli… cały czas krzyczeli…

Odeszła na bok, padając zaraz na kolana.

– Zasługują na to – powtórzył ponuro ser Francesco, zaś Alessia zamknęła tylko oczy, zasłaniając uszy dłońmi.

Katarzyna nie słyszała ich. Jej ciało zamieniło się w pustą skorupę. Duch jej nie przebywał już w tym pomieszczeniu; był na ulicy, na wozie, razem z dwoma złoczyńcami...

Prawda z samej natury nie może być tolerancyjna. Chrześcijanie wierzyli w prawdę, a zatem musieli być nietolerancyjni wobec wszystkiego, co nią nie było.

(...) nie ma pomostu między przeszłością a przyszłością. Możemy coś zrobić – ale nie możemy tego odwrócić. Żaden czyn nie może być unieważniony. Niesprawiedliwość nigdy nie stanie się sprawiedliwością.

- (...) władza uderza do głowy najmocniej z wszystkich rodzajów wina, chyba że masz filozoficzny lub naukowy umysł." Wibiusz Marsus, s. 274.