Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Konstrukcja tej książki jest specyficzna i może zaskoczyć czytelnika przyzwyczajonego do pewnego schematu pisania o konfliktach. Mam tu na myśli to, że zawsze w takich opracowaniach wychodzi się od tła historycznego, opisu wydarzeń prowadzących do bitwy a opis starcia stanowi niejako zwieńczenie. Tutaj autor od razu rzuca nas w wir bitwy pod Oliwą, poprzedzające ją wydarzenia ledwie wzmiankując. Swoją narrację opiera na zeznaniach uczestników starcia, składanych przed królewską komisją. Opisowi towarzyszą bardzo czytelne mapy, na których zaznaczone są pozycje okrętów w danym momencie. Daje to bardzo "przejrzysty" ogląd na przebieg "największego zwycięstwa polskiej floty". Dopiero w dalszej części książki Marian Huflejt rozprawia się z owymi mitami wzmiankowanymi w tytule. Cóż, skoro powoli wyrastamy z narodowych kompleksów to może czas pożegnać pewne popularne wyobrażenia, za pomocą których próbowaliśmy te kompleksy uleczyć. Dla mnie prawda o flocie Zygmunta III i tak jest ciekawsza i bardziej fascynująca od bajek o jej rzekomym narodowym charakterze. To co pisze Marian Huflejt przecież tak pięknie koresponduje z wizją Rzeczpospolitej, jako wielonarodowego i wielokulturowego państwa przyciągającego ludzi z dosłownie całej Europy. Wada tej książki jest jedna i oczywista. Jest nią uczucie niedosytu jakie pozostawia. Jest pięknie wydana, bogato zilustrowana ale zdecydowanie za krótka. Żal, że nie ma tu więcej o samej flocie i jej organizacji, o okrętach itd. Ze wstępu można wywnioskować, że autor zamierza opisać te kwestie w oddzielnym opracowaniu. Trzymam kciuki za powodzenie jego planów. Szkoda, że jego pierwsza (?) książka nie jest bardziej kompleksowa ale z drugiej strony prawdopodobnie sam finansował jej wydanie, sam ją dystrybuuje a to wszystko nakłada jednak pewne ograniczenia. Dla każdego, kogo interesują wojny polsko-szwedzkie i historia naszej obecności na morzach to i tak lektura obowiązkowa.