Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nigdy nie rozumiałam fenomenu Gołdy Tencer. Nie umiałam doszukać się w niej jakiegoś niebywałego talentu, w dodatku zawsze przypominała mi Bukę z Doliny Muminków. Aż do momentu gdy przeczytałam te książkę. Zrozumiałam, że nie miałam zbyt wielu okazji by zapoznać się z jej talentem. Nie wiedziałam też o niej nic ponad to, że jest aktorką teatralną żydowskiego pochodzenia, i że jest z Łodzi. Dzięki książce „Jidisze mame” pani Gołda daje się poznać od swojej najciekawszej strony. Jest założycielką fundacji Shalom i to właśnie z jej inicjatywy powstała fascynująca wystawa „I ciągle widzę ich twarze”. Swoje wspomnienia z dzieciństwa opisuje tak barwnie, iż ma się wrażenie, że przebywa się z nią w mieszkaniu przy ul. Próchnika. Podaje mnóstwo adresów, nazwisk, opowiada anegdoty w taki sposób, że można pojechać do Łodzi i wszystko sobie odtworzyć, bo większość tych miejsc prawie się nie zmieniła i czuć nadal ducha tamtych czasów… Obrazu dopełnia (i to dosłownie) całe mnóstwo fotografii z archiwum Gołdy Tencer, które tak chętnie oglądam, wyobrażając sobie jak ciekawe kiedyś musiało być życie… Polecam tę książkę nie tylko miłośnikom teatru, ale także tym, którzy tak jak ja uwielbiają historie ze starego kufra zwieńczone pożółkłymi fotografiami z pozaginanymi rogami…