Najnowsze artykuły
- Artykuły„Nowa Fantastyka” świętuje. Premiera jubileuszowego 500. numeru magazynuEwa Cieślik4
- ArtykułyMaj 2024: zapowiedzi książkowe. Gorące premiery książek – część 2LubimyCzytać4
- ArtykułyTo do tych pisarek należał ostatni rok. Znamy finalistki Women’s Prize for Fiction 2024Konrad Wrzesiński9
- ArtykułyMaj 2024: zapowiedzi książkowe. Gorące premiery książek – część 1LubimyCzytać14
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Jacek Namieśnik
Źródło: https://d-art.ppstatic.pl/kadry/k/r/1/06/cb/57ed2c3093825_o_full.jpg
Znany jako: prof. dr hab. inż. Jacek...Znany jako: prof. dr hab. inż. Jacek Namieśnik
2
8,5/10
Pisze książki: nauki przyrodnicze (fizyka, chemia, biologia, itd.), zdrowie, medycyna
Urodzony: 10.12.1949Zmarły: 14.04.2019
Polski chemik analityczny, profesor Politechniki Gdańskiej.
Od czasów studiów, które odbył w latach 1967-1972, związany jest z Wydziałem Chemicznym PG. Tuż po ich ukończeniu rozpoczął pracę na macierzystym wydziale, gdzie przeszedł wszystkie szczeble kariery akademickiej: doktor (1978),doktor habilitowany (1985),profesor nauk chemicznych (1995),profesor zwyczajny (1997). W latach 1990-1996 był prodziekanem Wydziału Chemicznego, w latach 1996-2002 i 2005-2012 pełnił funkcję dziekana, a od 1995 roku jest kierownikiem Katedry Chemii Analitycznej. W okresie 2002-2005 oraz 2012-2016 kierował Studium Doktoranckim na Wydziale Chemicznym. Przez siedem kadencji był członkiem Senatu Politechniki Gdańskiej. 31 marca 2016 został wybrany na rektora Politechniki Gdańskiej w kadencji 2016-2020. Był również wiceprzewodniczącym Konferencji Rektorów Polskich Uczelni Technicznych (KRPUT) na kadencję 2016-2020. Przez pięć kadencji należał do Komitetu Chemii Analitycznej PAN, a przez dwie kadencje (2007-2016) pełnił funkcję przewodniczącego tegoż komitetu. W latach 2007-2016 udzielał się jako członek Centralnej Komisji do spraw Stopni i Tytułów. Był aktywnym członkiem wielu redakcji czasopism naukowych i naukowo-technicznych oraz rad i komitetów naukowych, m.in.: Rady Naukowej Instytutu Oceanologii PAN (druga kadencja),Rady Naukowej Instytutu Chemii i Techniki Jądrowej, Warszawa (pierwsza kadencja),Komitetu Badań Morza PAN (trzecia kadencja),Extended Executive Committee of International Association of Environmental Analytical Chemistry (od 2006) oraz członkiem (fellow) International Union of Pure and Applied Chemistry (od 2002). Był także członkiem Rady Nadzorczej Grupy LOTOS, miał spore doświadczenie międzynarodowe. W okresie 1980-1995 spędził łącznie ponad 3,5 roku – w ramach stażu naukowego i kilku długoterminowych pobytów – w Ecole Nationale Superieure de Chimie w Tuluzie we Francji. Ponadto odbył miesięczne staże naukowe w Roskilde University Center w Danii oraz w University of Waterloo w Kanadzie. Był jednym z najbardziej aktywnych polskich chemików, zarówno pod względem naukowym, dydaktycznym, kształcenia młodej kadry, jak i organizacji życia akademickiego. Wypromował 66 doktorów (14 jako współpromotor). Był specjalistą z zakresu chemii analitycznej i chemii środowiska, głównie nowych rozwiązań aparaturowych i metodycznych w zakresie przygotowania próbek do analizy. Autor lub współautor ponad 800 prac opublikowanych w czasopismach z listy JCR oraz około 200 prac, które ukazały się w innych czasopismach. Prace znajdujące się w jego dorobku cieszą się dużym zainteresowaniem w środowisku naukowym, czego przejawem jest 11930 niezależnych cytowań oraz wartość liczbowa indeksu Hirscha wynosząca 53 (wg Web of Science na dzień 11.12.2018). Ma na swoim koncie 10 przyznanych patentów, w tym 1 europejski. Był pomysłodawcą i organizatorem kierunków studiów: Environmental Protection and Management oraz Technologie Ochrony Środowiska. Współtworzył i współorganizował dwa kolejne kierunki – międzyuczelnianą Chemię Budowlaną (prowadzoną przez Politechnikę Gdańską, Politechnikę Łódzką oraz Akademię Górniczo-Hutniczą) oraz dwujęzyczne studia Zielone Technologie i Monitoring/Green Technologies and Monitoring. Kierował Centrum Doskonałości Analityki i Monitoringu Środowiskowego (CEEAM, projekt dofinansowany przez Komisję Europejską) oraz wieloma zespołami badawczymi pracującymi w ramach grantów przyznanych przez Unię Europejską, Narodowe Centrum Nauki (np. grant Maestro) oraz Narodowe Centrum Badań i Rozwoju (np. Modas). Wymienione osiągnięcia zapewniły mu niekwestionowaną pozycję w krajowym i międzynarodowym środowisku naukowym. Świadczą o tym liczne wyróżnienia. Od 2007 roku był profesorem honorowym Uniwersytetu w Bukareszcie. Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP (1998) i Krzyżem Oficerskim OOP (2005),w 2001 roku otrzymał Nagrodę Naukową Miasta Gdańska im. Jana Heweliusza w kategorii nauk ścisłych. W 2007 roku otrzymał od Polskiego Towarzystwa Chemicznego medal Wiktora Kemuli za wybitne osiągnięcia w zakresie chemii analitycznej, w 2008 roku Nagrodę Prezesa Rady Ministrów za wybitne osiągnięcia w zakresie inżynierii środowiska, w 2009 roku został laureatem konkursu Fundacji na Rzecz Nauki Polskiej o subsydium profesorskie w ramach programu MISTRZ. W roku 2011 otrzymał nagrodę WFOŚiGW za osiągnięcia w pracach badawczych na rzecz ochrony środowiska. W 2012 roku PTCh przyznało mu medal Jędrzeja Śniadeckiego – najważniejsze wyróżnienie, jakie może otrzymać polski chemik. Jest dwukrotnym laureatem Nagrody Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego – w 2012 roku otrzymał nagrodę za osiągnięcia w kształceniu kadr, a w 2015 roku nagrodę za wybitne osiągnięcia naukowe w zakresie działalności na rzecz rozwoju społeczeństwa. W 2015 roku aż dwie uczelnie nadały mu tytuł doktora honoris causa: Gdański Uniwersytet Medyczny i Wojskowa Akademia Techniczna im. Jarosława Dąbrowskiego w Warszawie. W 2016 został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski za wybitne zasługi w działalności naukowo-badawczej, dydaktycznej i społecznej oraz za popularyzowanie nauki w Polsce i na świecie. To jedno z najwyższych państwowych odznaczeń cywilnych. Jego wybitny dorobek naukowy został uhonorowany Nagrodą Prezesa Rady Ministrów w roku 2017. Doceniono jego wkład w nowe rozwiązania metodyczne i aparaturowe w zakresie analityki środowiskowej, żywności i medycznej. Odznaczony pośmiertnie Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski za wybitne zasługi dla rozwoju i popularyzacji polskiej nauki.http://nauka-polska.pl/#/profile/scientist?id=61093&_k=wyr8wo
Od czasów studiów, które odbył w latach 1967-1972, związany jest z Wydziałem Chemicznym PG. Tuż po ich ukończeniu rozpoczął pracę na macierzystym wydziale, gdzie przeszedł wszystkie szczeble kariery akademickiej: doktor (1978),doktor habilitowany (1985),profesor nauk chemicznych (1995),profesor zwyczajny (1997). W latach 1990-1996 był prodziekanem Wydziału Chemicznego, w latach 1996-2002 i 2005-2012 pełnił funkcję dziekana, a od 1995 roku jest kierownikiem Katedry Chemii Analitycznej. W okresie 2002-2005 oraz 2012-2016 kierował Studium Doktoranckim na Wydziale Chemicznym. Przez siedem kadencji był członkiem Senatu Politechniki Gdańskiej. 31 marca 2016 został wybrany na rektora Politechniki Gdańskiej w kadencji 2016-2020. Był również wiceprzewodniczącym Konferencji Rektorów Polskich Uczelni Technicznych (KRPUT) na kadencję 2016-2020. Przez pięć kadencji należał do Komitetu Chemii Analitycznej PAN, a przez dwie kadencje (2007-2016) pełnił funkcję przewodniczącego tegoż komitetu. W latach 2007-2016 udzielał się jako członek Centralnej Komisji do spraw Stopni i Tytułów. Był aktywnym członkiem wielu redakcji czasopism naukowych i naukowo-technicznych oraz rad i komitetów naukowych, m.in.: Rady Naukowej Instytutu Oceanologii PAN (druga kadencja),Rady Naukowej Instytutu Chemii i Techniki Jądrowej, Warszawa (pierwsza kadencja),Komitetu Badań Morza PAN (trzecia kadencja),Extended Executive Committee of International Association of Environmental Analytical Chemistry (od 2006) oraz członkiem (fellow) International Union of Pure and Applied Chemistry (od 2002). Był także członkiem Rady Nadzorczej Grupy LOTOS, miał spore doświadczenie międzynarodowe. W okresie 1980-1995 spędził łącznie ponad 3,5 roku – w ramach stażu naukowego i kilku długoterminowych pobytów – w Ecole Nationale Superieure de Chimie w Tuluzie we Francji. Ponadto odbył miesięczne staże naukowe w Roskilde University Center w Danii oraz w University of Waterloo w Kanadzie. Był jednym z najbardziej aktywnych polskich chemików, zarówno pod względem naukowym, dydaktycznym, kształcenia młodej kadry, jak i organizacji życia akademickiego. Wypromował 66 doktorów (14 jako współpromotor). Był specjalistą z zakresu chemii analitycznej i chemii środowiska, głównie nowych rozwiązań aparaturowych i metodycznych w zakresie przygotowania próbek do analizy. Autor lub współautor ponad 800 prac opublikowanych w czasopismach z listy JCR oraz około 200 prac, które ukazały się w innych czasopismach. Prace znajdujące się w jego dorobku cieszą się dużym zainteresowaniem w środowisku naukowym, czego przejawem jest 11930 niezależnych cytowań oraz wartość liczbowa indeksu Hirscha wynosząca 53 (wg Web of Science na dzień 11.12.2018). Ma na swoim koncie 10 przyznanych patentów, w tym 1 europejski. Był pomysłodawcą i organizatorem kierunków studiów: Environmental Protection and Management oraz Technologie Ochrony Środowiska. Współtworzył i współorganizował dwa kolejne kierunki – międzyuczelnianą Chemię Budowlaną (prowadzoną przez Politechnikę Gdańską, Politechnikę Łódzką oraz Akademię Górniczo-Hutniczą) oraz dwujęzyczne studia Zielone Technologie i Monitoring/Green Technologies and Monitoring. Kierował Centrum Doskonałości Analityki i Monitoringu Środowiskowego (CEEAM, projekt dofinansowany przez Komisję Europejską) oraz wieloma zespołami badawczymi pracującymi w ramach grantów przyznanych przez Unię Europejską, Narodowe Centrum Nauki (np. grant Maestro) oraz Narodowe Centrum Badań i Rozwoju (np. Modas). Wymienione osiągnięcia zapewniły mu niekwestionowaną pozycję w krajowym i międzynarodowym środowisku naukowym. Świadczą o tym liczne wyróżnienia. Od 2007 roku był profesorem honorowym Uniwersytetu w Bukareszcie. Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP (1998) i Krzyżem Oficerskim OOP (2005),w 2001 roku otrzymał Nagrodę Naukową Miasta Gdańska im. Jana Heweliusza w kategorii nauk ścisłych. W 2007 roku otrzymał od Polskiego Towarzystwa Chemicznego medal Wiktora Kemuli za wybitne osiągnięcia w zakresie chemii analitycznej, w 2008 roku Nagrodę Prezesa Rady Ministrów za wybitne osiągnięcia w zakresie inżynierii środowiska, w 2009 roku został laureatem konkursu Fundacji na Rzecz Nauki Polskiej o subsydium profesorskie w ramach programu MISTRZ. W roku 2011 otrzymał nagrodę WFOŚiGW za osiągnięcia w pracach badawczych na rzecz ochrony środowiska. W 2012 roku PTCh przyznało mu medal Jędrzeja Śniadeckiego – najważniejsze wyróżnienie, jakie może otrzymać polski chemik. Jest dwukrotnym laureatem Nagrody Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego – w 2012 roku otrzymał nagrodę za osiągnięcia w kształceniu kadr, a w 2015 roku nagrodę za wybitne osiągnięcia naukowe w zakresie działalności na rzecz rozwoju społeczeństwa. W 2015 roku aż dwie uczelnie nadały mu tytuł doktora honoris causa: Gdański Uniwersytet Medyczny i Wojskowa Akademia Techniczna im. Jarosława Dąbrowskiego w Warszawie. W 2016 został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski za wybitne zasługi w działalności naukowo-badawczej, dydaktycznej i społecznej oraz za popularyzowanie nauki w Polsce i na świecie. To jedno z najwyższych państwowych odznaczeń cywilnych. Jego wybitny dorobek naukowy został uhonorowany Nagrodą Prezesa Rady Ministrów w roku 2017. Doceniono jego wkład w nowe rozwiązania metodyczne i aparaturowe w zakresie analityki środowiskowej, żywności i medycznej. Odznaczony pośmiertnie Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski za wybitne zasługi dla rozwoju i popularyzacji polskiej nauki.http://nauka-polska.pl/#/profile/scientist?id=61093&_k=wyr8wo
8,5/10średnia ocena książek autora
4 przeczytało książki autora
5 chce przeczytać książki autora
0fanów autora
Zostań fanem autoraKsiążki i czasopisma
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
Ocena i kontrola jakości wyników pomiarów analitycznych
Jacek Namieśnik, Piotr Konieczka
7,0 z 1 ocen
3 czytelników 1 opinia
2017
Zarys ekotoksykologii: praca zbiorowa
Jerzy Jaśkowski, Jacek Namieśnik
10,0 z 2 ocen
6 czytelników 0 opinii
1995
Najnowsze opinie o książkach autora
Ocena i kontrola jakości wyników pomiarów analitycznych Jacek Namieśnik
7,0
Niniejszą książkę zakupiłem na potrzeby przygotowania się do nowej pracy - pod kątem walidacji. Napisali ją wykładowcy, z którymi miałem zajęcia z chemii analitycznej (PG) – prof. Jacek Namieśnik (✝) i prof. Piotr Konieczka. Jest ona pozycją podejmującą temat oceny i kontroli wyników pomiarów w chemii analitycznej i zawiera, kolejno, następujące zagadnienia: podstawy statystyki, jakość pomiarów analitycznych, spójność pomiarowa, szacowanie niepewności, materiały odniesienia, badania międzylaboratoryjne i walidacja metod analitycznych. Rozdziały I, III, IV i VII były dla mnie najbardziej istotne, z punktu widzenia nowej pracy, więc na ich krótkim scharakteryzowaniu oraz ocenie skupię się w niniejszej recenzji.
Choć książka podejmuje, zagadnienia walidacji, to dotyczą one prawie wyłącznie walidacji metod analitycznych, a w bardzo niewielkim tylko stopniu walidacji procesowej (czyli walidacji procesu wytwarzania). To drugie zagadnienie poruszone zostało na końcu rozdziału I, w podpunkcie o tytule "Karty kontrolne", które stosowane są w 𝑆𝑃𝐶 (𝑆𝑡𝑎𝑡𝑖𝑠𝑡𝑖𝑐𝑎𝑙 𝑃𝑟𝑜𝑐𝑒𝑠 𝐶𝑜𝑛𝑡𝑟𝑜𝑙) do kontrolowania powtarzalności procesu wytwarzania i służą do przeprowadzenia walidacji procesowej. Są to przede wszystkim karty Shewharta: bez zadanych wartości normatywnych, uwzględniające zadane wartości normatywne, parametryczne, podstawowe (𝑥̄-𝑅, 𝑥̄-𝑆, 𝑥ᵢ-𝑅 i 𝑀ₑ-𝑅),karty specjalne (𝑀𝐴, 𝐶𝑈𝑆𝑈𝑀),dla krótkich serii),nieparametryczne, liczby wyników niezgodnych (𝑛𝑝),frakcji wyników zgodnych (𝑝),liczby niezgodności (𝑐),liczby niezgodności w zbiorze wyników (𝑢). Początkowa i większa część rozdziału I, będąca elementarnym wykładem podstawowych zagadnień statystyki matematycznej. Zawiera takie zagadnienia jak: rozkład zmiennych losowych, miary położenia, rozproszenia, asymetrii, weryfikacja hipotez statystycznych oraz najważniejsze testy statystyczne – 𝑄-Dixona, 𝜒², 𝐹-Snedecora, Hartleya, Bartletta, Morgana, 𝑡-Studenta, Cochrana-Coxa, Aspina-Welcha, Kołmogorowa-Smirnowa, Cochrana, Grubbsa, Hampela, Mandela oraz wskażniki 𝑍 i 𝐸ₙ. Są to w zasadzie najważniejsze testy stosowane w analizie wyników pomiarów. W opisie testów analizy wariancji Hartleya i Bartleta zabrakło jednej, bardzo istotnej informacji – testy te wymagają tego, aby zbiór wyników był zgodny z rozkładem normalnym, aby były one wiarygodne (adekwatne),informacja ta została natomiast uwzględniona w opisie testu 𝐹-Snedecora. W powyższym rozdziale pominięto dwa ważne testy, pierwszy z nich to nieparametryczny test Shapiro-Wilka, który jest testem weryfikującym normalność rozkładu zbioru wyników o większej mocy niż omówiony test normalności Kołmogorowa-Smironowa, co pokazały metody symulacji Monte Carlo, drugi to nieparametryczny, rangowy test Kruskala-Wallisa, którego estymatorem jest wariancja, ale nie wymaga on tego, aby zbiór wyników podlegał rozkładowi normalnemu, tak jak jest to w przypadku testów analizy wariancji jednoczynnikowej (𝐴𝑁𝑂𝑉𝐴). Parametrami, które umożliwiają wstępną ocenę normalności rozkładu są kurtoza i skośność, jeśli ich wartości są wyraźnie różna od zera, to jest to przesłanka do wnioskowania, że zbiór wyników pomiarów nie podlega rozkładowi normalnemu. Niestety opisy tych parametrów nie zostały zawarte w książce, a szkoda, bowiem ich wyznaczenie to najprostsza i najszybsza z metod do wstępnej weryfikacji hipotezy o normalności rozkładu zbioru wyników. Podobnie ma się sytuacja dotycząca sporządzania histogramu, o czym również nie wspomniano.
𝐴𝑑 𝑣𝑜𝑐𝑒𝑚 początku Rozdziału I – za duże przeoczenie uważam brak informacji, że w równaniu odchylenia standardowego (𝑆) z próby w mianowniku występuje człon 𝑛-1, natomiast w równaniu odchylenia standardowego z populacji (σ) w mianowniku występuje człon 𝑛. Jest to o tyle istotne, że w przypadku, gdy próba nie jest liczna, 𝑆 i σ mogą się różnić i wpływać na wartości przedziałów tolerancji na kartach przebiegu procesu i kartach kontrolnych 𝑥̄±3𝑆 i/lub 𝑥̄±3σ, powodując, że są one niepoprawne, ze wszystkimi tego następstwami.
Wyczerpująco potraktowane zostało zagadnienie wyznaczania niepewności pomiaru, wraz z przykładami, w rozdziale V. Prof. Konieczka (wtedy jeszcze dr),z którym miałem zajęcia z chemii analitycznej, kładł duży nacisk na jej określanie podczas analizy wyników pomiarów.
Najbardziej obszernym pod względem treści potraktowany został rozdział VII dotyczący walidacji metod analitycznych. Opisane w nim zostały wszystkie parametry niezbędne do przeprowadzenia walidacji metody, zgodnie z obowiązującymi zaleceniami 𝐼𝐶𝐻 i 𝑈𝑆𝑃, czyli: dokładność, precyzja (precyzja pośrednia, powtarzalność, odtwarzalność),specyficzność/selektywność, granice wykrywalności (𝐿𝑂𝐷) i oznaczalności (𝐿𝑂𝑄),liniowość, zakres pomiarowy, odporność i elastyczność. Wszystkie z nich pokazane zostały na przykładzie różnych metod analitycznych, co ułatwia późniejsze ich zastosowanie w praktyce.
Za najmniej ciekawy, i niekoniecznie niezbędny, w książce uważam rozdziały III i VI, traktujące kolejno, o spójności pomiarowej i materiałach odniesienia. Rozsądnym byłoby skrócenie ich na korzyść rozszerzenia rozdziału I, dotyczącego podstawowych pojęć statystyki. Pracując w dziale zapewnienia jakości (eubioco LGO Olsztyn – niech czytający wiedzą 😆) musiałem wykonywać testy analizy wariancji jednoczynnikowej (𝐴𝑁𝑂𝑉𝐴) i z braku narzędzi statystycznych nie weryfikując uprzednio czy zbiory wyników pomiarów są zgodne z rozkładem normalnym. Choć wiedziałem, że niektóre ich wyniki będą nieadekwatne, to wymagał tego główny plan walidacji (𝐺𝑃𝑊) – niepoprawnie napisany, oraz „doświadczona” przełożona (na szczęście była 😁),która tej "świadomości statystycznej" zupełnie nie posiadała (😂). Ot, to taka uszczypliwa dygresja odnośnie ignorancji matematyczno-statystycznej, niestety, nierzadkiej wśród chemików.
Choć nie do końca odpowiada mi stosunek objętości treści do siebie w poszczególnych rozdziałach, o czym wspominałem powyżej – w zasadzie jest to jedyne do niej zastrzeżenie – to książkę mogę zdecydowanie polecić chemikom analitykom, którzy zaczynają swoją pracę z szeroko pojętą analityką chemiczną, szczególnie jeśli dotyczyć ma ona walidacji metod analitycznych, gdzie obligatoryjnie stosuje się analizę statystyczną otrzymanych wyników pomiarów, ale i osobom, które zawodowo zajmują się walidacją wytwarzania i czyszczenia przeprowadzanymi min. w wytwórniach/firmach farmaceutycznych.