Jesteśmy społecznością, która kocha książki

https://wdomowejbiblioteczce.blogspot.com/2019/11/kio-stark-znajomi-nieznajomi.html Podobno potrzeba rozmów z nieznajomymi to potrzeba... intymności. Innej, niż ta, którą zazwyczaj rozumiemy pod tym słowem. To tak zwana intymność uliczna. Podobno też jesteśmy bardziej skłonni otworzyć się przed nieznajomymi, ponieważ nie boimy się tego, jak nas ocenią, co sobie pomyślą, czy przekreślą nasze towarzystwo. A zwierzając się z osobistych uczuć i przemyśleń jesteśmy w stanie sprawić, że druga osoba - choć kompletnie nam nieznajoma - będzie skłonna podzielić się własnymi doświadczeniami i otworzyć się przed nami na zasadzie wzajemności. Te przedziwne mechanizmy rządzą się być może swoimi własnymi prawami i okazuje się, że kontakt z nieznajomymi może przynosić dobre skutki dla naszego życia. Lektura tej książki nie do końca jednak ukazała mi korzyści związane z poczynieniem krótkiej, być może przyjemnej pogawędki z kimś, kogo widzę zapewne pierwszy i ostatni raz. Oczywiście, przełamanie przez nas pewnych schematów ukazuje w nas to, co wydaje się zanikać - człowieczeństwo. To miłe zamienić z inną osobą kilka słów. Tymczasem coraz bardziej zatracamy się w świecie mediów społecznościowych, ukrywamy się za ekranami rozmaitych urządzeń elektronicznych i nagle wymiana krótkiego "dzień dobry" w windzie wydaje się czymś nowym, wręcz obcym. A przecież w świecie przed nastąpieniem technologicznego boomu nie było w tym nic dziwnego... Niewątpliwie są w nas pewne bariery, jakiś strach przed kontaktem z osobami obcymi. I ja również ten strach odczuwam. Nie podobają mi się przeciągłe spojrzenia, jakimi obdarzają mnie nieraz mijający mnie ludzie (głównie mężczyźni),nie zawsze jestem chętna do rozmowy i czasem jedyne, na co mnie stać, gdy wchodzę do windy to właśnie rzucenie wspomnianego "dzień dobry", po którym następuje zazwyczaj pełne niezręczności milczenie aż do momentu opuszczenia dźwigu na docelowym piętrze budynku. Autorka wplata w treść wyniki różnych badań, dzieli się historiami z własnego życia czy eksperymentami przeprowadzanymi przez jej studentów. Troszkę jednak zagubiłam się w tej książce, a jej główna idea umknęła mi pośród kart zapełnionych nie do końca dla mnie przystępnym językiem. Z ciekawością czytałam wzmianki o kontaktach międzyludzkich w różnych kulturach czy sytuacjach, jednak było ich niewiele... Krótko mówiąc - nie przemówiła do mnie idea autorki. Chyba właśnie język pisania był głównym tego sprawcą. Na końcu książki znajduje się rozdział poświęcony ekspedycjom - czyli generalnie propozycjom działań, jakie możemy zrealizować, by przełożyć teorię na praktykę. Nie przekonały mnie one jednak, ale skoro najpierw nie kupiłam tekstu, jak miałabym poczuć chęć aktywności? Miałam nieco inne oczekiwania wobec tej książki i jak to zwykle bywa, nastawienie a rzeczywistość okazują się różne...