Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mówi się, że nie powinno się oceniać książki po okładce. Ja jestem taką sroczką, która robi na przekór zasadom i innym ludziom. Nie zawsze, ale często, kieruję się pierwszym wrażeniem przy wyborze lektury. Tak było i tym razem, okładka mnie zainteresowała. Niestety później okazało się, że tylko okładka... "Lawendowe nuty" to historia miłosna. On - gwiazda muzyki, Ona - tancerka. Oboje po przejściach, spotkali się przypadkiem podczas leczenia złamanych serc i postanowili je leczyć "klinem" w Lawendowej Chacie. Po 2 latach kolejne przypadkowe spotkanie w dosyć popularnym i znanym obecnie teleturnieju. Od tej chwili stali się nierozłączni. Dalsza część historii jest typowa dla romansidła i... nudna. Tęsknota, wyjazdy, dzieci, ślub, zdrada i złamane serce... Ona wybaczyła i... ciężko powiedzieć co było dalej (o tym napiszę za moment). Ciężko opisywać tą książkę, ponieważ akcji praktycznie nie było. Było za to mdło, słodko, przeplatanie znanych utworów muzycznych i generalnie... nijak. Plus wg mnie, to włączenie wątku choroby mamy artysty. Szkoda, że dopiero pod koniec, ale wniósł on pewną świeżość i życie w całą historię. Zwrócił uwagę na ludzi chorych, na ich poczucie zagubienia, na trud jaki najbliżsi wkładają w opiekę i życie z nimi, szczególnie, jeśli jest to choroba psychiczna. Wrócę teraz do uwagi, którą umieściłam powyżej - "ciężko powiedzieć co było dalej". Zaczynając czytać, wiedziałam, że jest to wspomnienie mężczyzny, który stracił ukochaną, zyskując jednocześnie kogoś jeszcze... Ale kończąc opowieść zgłupiałam... Tak w skrócie i najprościej mówiąc... Umarła - okazało się, że żyje - umarła - czytelnik czuje się jak we śnie mężczyzny, który jest pełen wspomnień, a tymczasem okazuje się, że Ona... żyje... Kot? 7 żyć? Nie wiem co autorka chciała tym osiągnąć, ale... zniechęciło mnie to kompletnie do dalszego poznawania twórczości Pani Róży... Szkoda.