Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Pewnej nocy pewne dziewczyny gdzieś umierają” to tomik poezji, który ciężko sklasyfikować do jakiejkolwiek kategorii. Sama autorka, Katja Gorečan, określiła go, jako choreopoemat, łączący w sobie elementy poezji, prozy, eseju, dramatu i teatru tańca. Było to moje pierwsze zetknięcie z podobnym tekstem, co zaowocowało niepewnością w jego ocenie. Przedstawiona lektura była dośwadczeniem tak nietypowym, że przez dłuższy czas nie do końca wiedziałam, co powinnam o niej myśleć. Ostatecznie postanowiłam nie próbować na siłę rozumieć tekstu, lecz postawiłam na uczucia, które otworzyły mi drogę do mnogości interpretacji utworów. Książkę krótko można przedstawić, jako zbiór bolesnych historii kobiet. Zgrabnie łączy ona w sobie opowieść o odległych procesach czarownic, jak i doczesnych bolączkach: poronieniach, przemocy w rodzinie czy dyskrymiancji. Jednocześnie przez cały czas autorka podkreśla niezwykłą więź kobiet z naturą, która tutaj jest ich uosobieniem i sojuszniczką. Choć poematy przedstawiają gorzką prawdę kobiecości, to na swój sposób dają nam nadzieję na żeńską solidarność, poprzez współodczuwanie oraz obcowania z zapisaną w kobiecym rodzie tragedią. Trafnie obrazuje tę sytuację scena płaczu Dani w filmie „Midsommar”. „Pewnej nocy...” było dla mnie swoistym katharsis, zrodzonym z odwagi autorki do wypowiedzenia myśli, drzemiących gdzieś głęboko w umysłach każdej z nas. Z pewnością taka forma utworu nie spodoba się każdemu, jednak uważam, że warto po niego sięgnąć, nawet dla samego doświadczenia.