Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Urodził się w Dębowcu w Galicji, był synem Józefa, który większą część życia spędzał w podróżach, i Apolonii z Watulewiczów. W wieku 13 lat stracił matkę.
Od 1894 uczęszczał do Gimnazjum im. arcyksiężnej Elżbiety w Samborze, następnie do gimnazjum w Jaśle, gdzie w roku 1902 złożył egzamin dojrzałości. Studia uniwersyteckie w zakresie geografii, geologii i meteorologii odbywał początkowo na Uniwersytecie Wiedeńskim, gdzie uczęszczał m.in. na wykłady Albrechta Pencka, a następnie na Uniwersytecie we Lwowie, gdzie słuchał wykładów Antoniego Rehmana i młodego wówczas docenta Eugeniusza Romera, a także wybitnego historyka Bronisława Dembińskiego. Po ukończeniu studiów pracował początkowo w szkole średniej we Lwowie. Zajmował się geografią fizyczną i ekonomiczną. Jako pierwszy opracował rzeźbę polskiego wybrzeża, twórca geografii krajobrazowej. Pracę doktorską pt. Temperatura wód płynących w Galicji obronił w 1910, a w 1913 złożył rozprawę habilitacyjną pt. Zlodzenie górnej Wisły, górnego Dniestru oraz ich dopływów. Tytuł profesora nadzwyczajnego na Uniwersytecie Lwowskim uzyskał w 1918. Od 1 kwietnia 1919 Profesor Uniwersytetu Poznańskiego, był organizatorem Instytutu Geograficznego Uniwersytetu Poznańskiego. Tu opracowano Atlas nazw geograficznych Słowiańszczyzny Zachodniej, wydany w wersjach polskiej, francuskiej i angielskiej. 22 stycznia 1920 po przemianowaniu Towarzystwa Krajoznawczego na oddział Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego, stanął na jego czele. W 1923 założył Zrzeszenie Polskich Nauczycieli Geografii i przewodniczył jego dzielności do roku 1939. W 1925 zorganizował Ogólnokrajowe Towarzystwo geograficzne. Był wieloletnim redaktorem wielu czasopism geograficznych. Z jego inicjatywy w 1928 roku powstało w Poznaniu Towarzystwo Geograficzne. W 1932 wybrany rektorem Uniwersytetu Poznańskiego, jednak z powodu napięć na tle politycznym złożył nieprzyjętą przez senat UP rezygnację. Ponownego wyboru na urząd rektora w 1933 nie przyjął. W 1933 roku został członkiem Tymczasowego Komitetu Doradczo-Naukowego. Od 1936 członek Polskiej Akademii Umiejętności. Od 1938 wiceprezydent Międzynarodowej Unii Geograficznej. wybrany w uznaniu olbrzymiego dorobku naukowego w dziedzinie geografii, na Międzynarodowym Kongresie Geograficznym w Amsterdamie. Był odznaczony m. in.: Złotym Krzyżem Zasługi (1938),Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą bułgarskiego Orderu Zasługi Cywilnej (1936),jugosłowiańskim Orderem Św. Sawy, Orderem Komandorskim holenderskiego dworu królewskiego Oranje-Nassau (1938),a pośmiertnie Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1957). Żonaty z Ewą Pawłowską (zd. Kamińską). Mieli córkę Wandę i syna Przemysława, którzy zginęli w obozie koncentracyjnym Auschwitz. 14 października 1939 został aresztowany przez gestapo i osadzony w więzieniu na ul. Młyńskiej w Poznaniu, skąd 2 grudnia przewieziono go do Fortu VII. Tutaj został rozstrzelany przez hitlerowców 6 stycznia 1940, a jego prochy pochowano prawdopodobnie w mogiłach zbiorowych na terenie Wielkopolskiego Parku Narodowego w leśnictwie Wypalanki, oddział 188. W akcie zgonu profesora Pawłowskiego jako przyczynę zgonu podano zastrzelenie przy próbie ucieczki, była to próba zatuszowania faktu bestialskiego zamordowania.