Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Merry poznajemy już we wczesnym dzieciństwie. Zawsze była lepiej rozwinięta w porównaniu do jej rówieśników i stało się to idealnym powodem do zgryźliwości i nękania. Jej dziecięcy świat bywał bolesny i brutalny. W jej szkole jest się ofiarą lub dręczycielem. Merry nie zamierza przybierać biernej pozycji i niczym postać ze starego komiksu o wyjątkowo silnej dziewczynie zamierza walczyć. "Wtedy uświadomiłam sobie podstawową zasadę przetrwania. Siła jest jedynym sposobem na uzyskanie tego, co jest ci w danym momencie do życia potrzebne." W szybkim tempie staje się najważniejszą osobą w szkole i choć ma zaledwie osiem lat, swoją siłą imponuje kolegom. Regularnie się bije, przeklina i pyskuje każdemu z kim się zetknie. Miotają nią emocje, których nie potrafi wytłumaczyć. Miłość, nienawiść, strach i złość. Dręczy ją jeszcze jedno uczucie - samotność. Po brutalnym incydencie w szkole wraz z rodzicami przeprowadza się do innego miasta. W jej otoczeniu nie zmienia się prawie nic. Dalej zajmuje wysoką pozycję w szkole, jest zawsze tam, gdzie dzieje się coś złego, nie boi się konfrontacji. Rodzice niby są, ale jednak ich nie ma. Natomiast w niej samej zaczyna zachodzić jakaś przemiana. Nie cieszy jej już dręczenie innych, nie chce być dalej samotną dziewczyną, której boją się inni. Pragnie mieć przyjaciela, osobę przy której zacznie czuć się bezpiecznie. O dziwo przyjaciół znajdzie w grupie, którą do tej pory gardziła. Paulina Włodarczyk w swojej powieści ukazuje brutalną wizję dorastania. Dla jej bohaterki życie oznacza ciągłą walkę. Gniew i agresja dominują nad innymi emocjami a warunki życia dyktują młodzi ludzie. Gnębienie w szkole jest niestety dość powszechnym zjawiskiem i autorce należy się duży plus za to, że w końcu ktoś zwrócił na to większą uwagę. Dzieciństwo powinno być beztroskim czasem dla wszystkich dzieci. Jest to czas kiedy uczą się one najważniejszych wartości. Łatwo sobie wyobrazić co się stanie, kiedy ich poczucie bezpieczeństwa zostanie zachwiane a one same muszą mierzyć się z sytuacjami ponad ich siły. Nie potrafię zrozumieć jak dorośli, którzy widząc co się dzieje przechodzą obok tego obojętnie. Merry idealnie opisuje jak wygląda otaczająca ją rzeczywistość i brutalny świat, z którym przyszło jej się zmierzyć. Autorka pisze w sposób bardzo wciągający. Niektóre sytuacje ukazane w książce szokują i trudno uwierzyć, że to dzieje się naprawdę. Paulina Włodarczyk stworzyła historię, która wywołuje u czytelnika cały wachlarz emocji a co najważniejsze - daje dużo do myślenia. "Człowiek uwielbia kłamać. Ma to w genach od niemowlęcia, które płacze, gdy coś mu nie pasuje, chociaż wszystko jest w porządku. Ludzie potrafią być szczerzy jedynie sami ze sobą, zamknięci w swoich kopułach, które sami budują od małego, odcinając się od świata. Jedynym wyjątkiem są emocje. Wściekłość czy żal sprawiają, że zdejmują maskę." http://zaczytanapatka.blogspot.com/2018/01/zaginione-dzieci-paulina-wodarczyk.html