Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Broszura z 1932 roku opisująca cele działania i ideologię Związku Zawodowego Pracowników umysłowych. Tym celem było coś, co autorzy nazywają "syndykalizmem" ale nazwy "syndykalizm" używało tak wiele ruchów, że nie wiadomo co się za tym może kryć. Na fali wielkiego kryzysu powstało wiele teorii i ruchów, które chciały zaproponować coś "zamiast kapitalizmu". Takie ruchy istnieją i dziś. Syndykalizm, dystybucjonizm, ekonomia partycypacyjna, korporacjonizm, koordynatoryzm to tylko kilka przykładów poszukiwania "trzeciej drogi" czyli czegoś innego niż kapitalistyczny leseferyzm i innego niż komunizm. Niestety, wszystkie te ruchy miały jedną wadę: ich podstawy ideologiczne były i są bardzo mętne. I taka też jest ta broszura - mętna. ich mętność wynika, moim zdaniem, z tego, że pomijają ten prosty fakt, że ich powodzenie wymaga bardzo dużego udziału każdej jednostki, każdego człowieka, albo w postaci pełnego zaangażowania albo w postaci pełnego podporządkowania własnych celów celom zbiorowym. Przed wojną te ruchy poszły bardzo daleko: jedna część, zakładająca podporządkowanie jednostki państwu (czy narodowi) poszła w stronę faszyzmu co skończyło się tragicznie dla wszystkich, inna część zakładająca prymat grup nad dobrem państwa poszła w stronę anarchizmu, co skończyło się źle dla Hiszpanii. Po wojnie znaleziono rozwiązanie problemu, które obowiązuje - z pewnymi odmianami - we wszystkich cywilizowanych krajach, znane jako "socjal-demokracja". Ale czy i to rozwiązanie się już nie kończy?