Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ta niewielka ksiazeczka (160 stron w wydaniu papierowym) powinna zostac rozpowszechniona szczegolnie w Polsce, gdzie stawia sie tak chetnie znak rownosci miedzy muzulmanami a islamskimi terrorystami, bo pokazuje wyraznie, i to z pierwszej reki, poprzez opowiadanie 14-letniej dziewczynki, roznice miedzy jednymi a drugimi. Pomimo zamachow w Europie najwieksza liczbe ofiar terrorystow islamskich stanowia ciagle muzulmanie w krajach islamskich. Czy Europejczycy sa tego swiadomi? Nie bede opisywac tresci ksiazki, bo to zrobili juz inni. Powiem tylko, ze opis przezyc tej 14-letniej dziewczynki pokrywa sie z widzianymi przeze mnie reportazami zagranicznych stacji tv, kreconymi w osrodkach pomocy dla kobiet prowadzonych przez ONZ i ich agendy. Gwalt na kobiecie muzulmanskiej oprocz osobistej traumy okrywa hanba ja i jej krewnych. Stad tez wiele z tych kobiet, ktorym udalo sie uciec albo zostaly odbite, nie ma dokad wracac, bo rodzina je odrzucila. A bez pomocy rodziny w tych krajach nie sposob przezyc. Wiele popelnia samobojstwo, choc w islamie jest to jeszcze wiekszym grzechem niz w religiach chrzescijanskich. Wiele wpada w tak gleboko depresje, ze calymi dniami nie wstaja z materaca, na ktorym spia. Brakuje psychologow, znajacych ich jezyk, ktorzy pomogliby im wyjsc z tej sytuacji. Wiele kobiet jest w ciazy z gwaltu, wiele zostalo zarazonych AIDS. Bohaterce udalo sie uniknac i ciazy z gwaltu i zarazenia aids. Rodzina jej nie odrzucila, zostala serdecznie przyjeta nie tylko przez rodzicow, ale i dalszych krewnych. Ale po fazie radosci, ze ucieczka sie powiodla, dopadla ja depresja – obrazy sytuacji, ktore przezyla, towarzyszyly jej stale, przestala mowic, przestala wychodzic z domu. Na szczescie rodzice, choc sami analfabeci, ale ludzie swiatli, znalezli dla niej pomoc w organizacji ONZ i pomogli jej wrocic do normalnego zycia i szkoly. Wydawnictwo Proszynski i S-ka jest gwarantem dobrej literatury i tak tez jest w tym przypadku. Wydaje mi sie, ze niskie oceny pochodza chyba ze zbyt wysokich wygorowan stylistycznych wobec tego realistycznego opowiadania albo kompletnej nieznajomosci tematu i kultury afrykanskiej. Ksiazke polecam.