Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Trudno było mi się przez tę niewielką książeczkę przebić. Przede wszystkim ze względu na jej przedawniony charakter – choć autor wspomina o produkcjach takich jak „Fallout 3” czy „GTA San Andreas”, mentalnie ciągle zwiedza „Wrota Baldura” i każdą z tych produkcji traktuje w ten sam sposób. Spodziewałem się skupienia na fabule, co nieco sugerował mi tytuł. Ten aspekt gier komputerowych został jednak potraktowany po macoszemu – zredukowano go do roli moralistycznej, jakby snucie opowieści w tym czy innym medium miało na celu jedynie doktrynalizację młodych umysłów. Niekiedy autor wyciąga wnioski z niewystarczającej ilości przesłanek bądź myli przyczynę ze skutkiem jakiegoś zjawiska. Tezy pokroju: „gry komputerowe powodują eskapizm” pojawiają się w niemal każdym rozdziale. Podkreślanie statusu książki i wywyższanie literatury pięknej ponad gropowieści jest tu nagminne. Dorzucić do tego można jeszcze dziwną argumentację czy pobieżne potraktowanie materiału źródłowego. Jedynym plusem jest to, że to bodaj pierwsza pozycja, którą dane mi było przeczytać, a która traktuje o grach komputerowych z perspektywy literaturoznawczej. Ogólnie praca ta wygląda, jakby piętnaście lat temu napisał ją literaturoznawca zaniepokojony tym, że książki dla dzieci odchodzą do lamusa na rzecz gier. Dobrze, że o grach komputerowych już się tak nie myśli.