Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka bardzo słaba. Ciężko było przebrnąć przez te usypiające opisy otoczenia i sytuacji, wręcz miałam ich dosyć i przechodziłam od razu do dialogów między bohaterami. Nie mogę zrozumieć, co miała na celu Alice, kiedy chciała powiedzieć dzieciom o tym, co zrobił ich ojciec. Była ich matką, powinna chronić swoje dzieci, otaczać opieką i być rozsądna, a ona zamiast tego chciała zburzyć ich cały światopogląd i postrzeganie ojca jako wspaniałego człowieka? W imię czego? Prawdy i szczerości? Czy naprawdę trzeba być zawsze szczerym z dziećmi w takim wieku? To nie były osoby balansujące na granicy oddzielającej dzieciństwo od dorosłości, tylko niedojrzałe dzieci, które potrzebowały jeszcze wierzyć we wspaniałość rodziców. Jak mogli ułożyć to sobie w głowie, racjonalnie wyjaśnić, próbować zrozumieć i przetrawić? Było to szalenie nieodpowiedzialne i zastanawiałam się w ogóle, czy była dobrą matką i doszłam do wniosku, że nie, skoro nie zdawała sobie sprawy z tego, jaką krzywdę wyrządziłaby im takim wyznaniem. Mściwość Marnie była jak dla mnie żałosna. Może i została źle i niesprawiedliwie potraktowana przez Alice, ale to było w czasach szkoły! Trudno uwierzyć, że dorosłej kobiecie sytuacja z lat młodości spędzała sen z powiek. I w ogóle skąd miała zdjęcie Eda przed domem Araminty? Alice tak zawzięcie dążyła do prawdy i szczyciła się tym, że w każdym dostrzeże nawet najbardziej skrywane tajemnice i sekrety, ale jednak skłamała przed policją i wzięła winę na siebie? Jedyne, co w tej książce mi się podobało, to ukazanie sprawiedliwości i wartości moralnych jako dwie sprzeczności w niektórych przypadkach. Czy Ed zabił Aramintę? Tak. Czy zrobił to celowo? Nie. W takim razie: czy zasługuję na karę? Próbując osądzić go sprawiedliwie (wedle prawa),za nieumyślne spowodowanie śmierci powinien zostać skazany. Moralnie jednak jesteśmy trochę rozdarci. Z jednej strony - jest wina, więc powinna być kara. Ale czy naprawdę Ed zasłużył na taką karę, jaką określa prawo? Nie zrobił tego celowo, nie działał z premedytacją, nie chciał tego zrobić. Ale jednak się stało. W takim razie, czy Ed miał rację, gdy mówił, że swój dług wobec społeczeństwa i świata lepiej spłaci nadal wykonując swój zawód? Ale czy naprawdę można tak na to patrzeć? Nieumyślnie odebrał jedno życie, ale uratuje kolejnych tysiąc? Czy można rozliczać to w tej kategorii? Jakby położenie na szali dzieci, które przyszły na świat dzięki niemu, i położenie na drugiej stronie śmierci Araminty miały w jakikolwiek przeciążyć lub się zrównoważyć? Czy życie tysiąca wygra ze śmiercią jednej? Czy to da Edowi spokój i sprawi, że zapomni o tym, co zrobił, bo według niego będzie próbował wymazać tamto przestępstwo? Mimo wszystko nie polecam tej książki, uważam, że tylko zmarnowałam czas.