Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wielu fizyków teoretycznych poszukuje dziś nowych teorii, wysuwając zupełnie dowolne hipotezy. „Wyobraźmy sobie, że…”. Nie sądzę, by takie uprawianie nauki kiedykolwiek przyniosło dobre rezultaty. Nasza fantazja jest zbyt ograniczona, abyśmy „wyobrazili sobie”, jak działa świat, jeżeli nie szukamy inspiracji w dostępnych informacjach. Informacje te – nasze poszlaki – to albo teorie, które odniosły sukces, albo nowe dane doświadczalne. Nic więcej. To właśnie na podstawie takich danych i takich teorii musimy odsłonić to, czego nie jesteśmy w stanie sobie wyobrazić. Tak postępowali Kopernik, Newton, Maxwell i Einstein. Nie próbowali „zgadnąć” nowej teorii – w odróżnieniu od sposobu, w jaki, moim zdaniem, dzisiaj postępuje zbyt wielu teoretyków.

Wszyscy przebywamy w głębokiej jaskini, skuci naszą niewiedzą i uprzedzeniami, a nasze zawodne zmysły rejestrują tylko cienie. Kiedy próbujemy spojrzeć dalej, dezorientuje nas własna ignorancja. Niemniej próbujemy. Tym właśnie jest nauka.

Życie w niepewności może być trudne. Niektórzy wolą mieć pewność, choćby nieuzasadnioną, od niepewności wynikającej z naszych ograniczeń. Są tacy, którzy wierzą w jakąś opowieść tylko dlatego, że wierzyli w nią przodkowie, zamiast odważnie zaakceptować niepewność.

Nature is our home, and in nature we are at home. This strange, multicoloured and astonishing world which we explore – where space is granular, time does not exist, and things are nowhere – is not something that estranges us from our true selves, for this is only what our natural curiosity reveals to us about the place of our dwelling. About the stuff of which we ourselves are made. We are made of the same stardust of which all things are made, and when we are immersed in suffering or when we are experiencing intense joy we are being nothing other than what we can’t help but be: a part of our world.

Człowiek nie dociera w nowe miejsca, trzymając się utartych ścieżek.

Czas jest skutkiem naszej niemożności dostrzegania fiznycznych mikrostanów. Czas to informacja, której nie mamy. Czas to nasza ignorancja.

W dużej mierze mózg jest mechanizmem gromadzenia wspomnień o przeszłości w celu ciągłego wykorzystywania ich w przewidywaniu przyszłości.

Czas znajduje się całkowicie w teraźniejszości, w naszych umysłach, jako pamięć i przewidywanie.

Rzeczywistość kształtuje się tylko w pamięci.

Przyczyna naszego cierpienia nie leży w przeszłości czy przyszłości - jest tutaj, teraz, w naszej pamięci, w naszych oczekiwaniach.

Świata nie można postrzegać jako bezkształtnego zbiorowiska atomów, ale jako grę luster, opartą na relacjach między strukturami zbudowanymi z kombinacji tych atomów.

Natura czasu jest bodaj największą z wciąż nierozwiązanych tajemnic. Zastanawiające związki łączą ją z pozostałymi wielkimi tajemnicami: naturą umysłu, początkiem wszechświata, losem czarnych dziur, mechanizmami życia na ziemi.

Być może jednym z korzeni nauki jest również poezja - jej zdolność do wybiegania wzrokiem poza to, co widzialne.

Najlepszą gramatyką służącą myśleniu o wszechświecie jest gramatyka zmiany, a nie stałości - nie istnienia, lecz stawania się.

Kiedy Lemaître bronił koncepcji ekspandującego Wszechświata, a Einstein w nią nie wierzył, jeden z nich musiał mieć rację, a drugi nie. Wszystkie wcześniejsze dokonania Einsteina, jego sława, pozycja w społeczności naukowej i ogromny autorytet nie znaczyły kompletnie nic. Obserwacje pokazały, że był w błędzie, i to zamknęło sprawę. Rację miał nieznany belgijski ksiądz. Z takich właśnie powodów nauka ma wielką moc.

Ciągłe wątpliwości – najgłębsze źródło nauki.

Nauka nie jest wiarygodna dlatego, że daje nam pewność, lecz dlatego, że dostarcza najlepszych odpowiedzi, jakie można obecnie uzyskać. Nauka to maksimum tego, czego się już dowiedzieliśmy o problemach, z jakimi mamy do czynienia. To właśnie jej otwartość – ustawiczne kwestionowanie wiedzy zastanej – gwarantuje, iż jej odpowiedzi są w danym momencie najlepsze. Jeśli znajdziemy lepsze, one staną się nową nauką.

Pełno jest ludzi oznajmiających, że posiedli Prawdę. Odziedziczyli ją po ojcach; wyczytali ją w Wielkiej Księdze; otrzymali ją bezpośrednio od Boga; odnaleźli ją w głębi siebie. Stale pojawia się ktoś, kto z ogromną pewnością twierdzi, że jest depozytariuszem Prawdy, nie zauważając, iż świat jest pełen innych depozytariuszy Prawdy, a każdy z nich ma swoją własną najprawdziwszą Prawdę, odmienną od pozostałych.

Science begins with a vision. Scientific thought is fed by the capacity to ‘see’ things differently than they have previously been seen.