Adam Ziemba

Niniejsza książeczka jest rozrachunkiem z przeszłością, z wojną i obozami koncentracyjnymi. Przez jej karty przewijają się motywy wspólne dla tego rodzaju literatury: śmierć więźniów, egzekucje, głód, wszy, tyfus, brud, organizowanie jedzenia, ciężka i ponadludzka praca, apele, esesmani znęcający się nad więźniami, ale także przyjaźń, pomoc, wsparcie, nadzieję, miłość, tęsknotę, wiarę i wspólną modlitwę. Podczas czytania nie zauważyłem, by Autor pomstował na swych oprawcach, w większości koncentruje się na relacjach więźniów i opisie form organizowania jedzenia. Adam miał 28 lat, gdy został aresztowany przez gestapo i osadzony w więzieniu w Krakowie. Stamtąd, po krwawych przesłuchaniach i biciu wysłany został do Auschwitz jako więzień polityczny. Trafił do karnej kompanii i pracował w żwirowni. W pierwszych miesiącach pobytu w obozie nie zdradził tego, że jest księdzem. Przeniesiony do lżejszej kompanii poza obozem pracował przy hodowli królików. Po ośmiu miesiącach wysłany został do Dachau, lecz książeczka już o tym nie opowiada. Adam Ziemba w swoim pamiętniku wspomina rzeź rosyjskich żołnierzy z końca 1941 roku oraz esesmana Gerharda Palitzscha, który zabijał więźniów dla własnej przyjemności.