Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Trudno mi to ocenić. Z pewnością tego autora mogą sobie odpuścić wszelkiej maści materialiści i racjonaliści (tytuł ten nie wywoła u nich nic, poza znużeniem lub śmiechem) - choć i inni będą mieli wiele trudności. Niektórzy mistycy zapominają, że wiedza którą uzyskują, jest dostosowana do nich i nie powinno się jej traktować jako obiektywnej i ostatecznej prawdy. Powtarzając za Karolem Libeltem, najlepszą wiedzę uzyskujemy wtedy, gdy Jaźń, Duch i Dusza (Wyobraźnia, Rozum i Serce) ze sobą współpracują. Zawierzanie bezpośredniemu obrazowi uzyskanemu z samej Jaźni może skończyć się obłąkaniem. Wydaje mi się, że Steiner jest na granicy trzeźwego osądu i obłąkania - proszę nie traktować tego jako obelgi, raczej jako ostrzeżenie. Co ciekawe u Steinera, to kierunek rozwoju człowieka. Znajdujemy się w czwartej epoce (z siedmiu). Ciało fizyczne kształtuje się najdłużej (od początku),dlatego jest najdoskonalsze ze wszystkich pozostałych ciał. Ciało eteryczne kształtuję się od trzech epok, astralne od dwóch, a Jaźń otrzymaliśmy dopiero w tej epoce - dlatego jest najsłabiej wykształcona. W całym procesie chodzi o to, by nieświadome procesy przekazywać od ciał wyższych do niższych, z jednej strony uświadamiając je sobie, a z drugiej zyskiwać nad nimi kontrolę (a z trzeciej udoskonalając każde z ciał). Pozycja ta najbardziej zawodzi w polu oczekiwań czytelnika. Spodziewałem się garści informacji na temat samej Kroniki Akasza, jako spisanego dokumentu - tymczasem autor Kroniką nazywa odszyfrowaną przy pomocy mistyki treść, opisującą powstawanie i rozwój świata i ludzi. Przed sięgnięciem po ten tytuł, chyba nikt nie spodziewał się Ziemi rodzącej Słońce i Księżyc, świadomości zarządzającej mrowiskiem czy Hermafrodyt. Z listkiem figowym chyba przesadził - wg Steinera nawiązuje on do czasów, gdy ludzie nie mieli narządów płciowych, a rozmnażali się jak rośliny. Gdyby nie wysoki poziom jaki prezentuje, umieściłbym go obok pana Waldemara Borowskiego (i jego "GrzyBoga"). Jako otwarty umysł, ciekaw jestem innych pozycji Steinera, ale jego nużący styl pisania tę ciekawość zręcznie oplótł i zawiesił gdzieś pod sufitem. W sumie najprzyjemniej czas spędziłem ze wstępem i z podsumowaniem. W pełni zgadzam się z jego podejściem do "współczesnej nauki". Pozycja skierowana do bardzo wąskiego grona specyficznych czytelników i wychodzi na to, że po części się do takich zaliczam.