Piotr Adamczewski

Żółty i biały; kozi, krowi lub owczy taką podstawową znajomością serów pochwalić się może prawie każdy z nas. Amatorzy tych mlecznych przetworów idą dalej dodając do listy sery pleśniowe, fetę, mascarpone, sery topione i wędzone, wśród żółtych zaś bez problemu rozróżnią te typu holenderskiego od typowych serów szwajcarskich. Zagłębiając się w temat możemy poznać przeróżne gatunki i odmiany o charakterystycznym smaku i zapachu. W książce Piotra Adamczewskiego zatytułowanej „Jest ser!” znajdziemy informacje o serach o jakich nawet nam się nie śniło. I choć nie wszystkie wydają się być apetyczne, to jednak każdy z nich budzi ciekawość. Piotr Adamczewski poza tym, że jest krytykiem kulinarnym tygodnika „Polityka” i autorem wielu książek kucharskich oraz podróżniczo-kucharskich jest też, jak sam się określa, nałogowym zjadaczem serów. Są one dla niego nieodzownym zwieńczeniem każdego posiłku i wspaniałą okazją by doznać rozkoszy podniebienia. W książce przybliża czytelnikom zarówno historię niektórych niezwykłych serów, jak i zachęca nas do własnych serowych podróży – choćby miały odbyć się jedynie na talerzu. W niniejszej publikacji znajdziemy kilkanaście felietonów dotyczących serów. Niektóre z nich traktują temat bardzo ogólnie, inne zaś w szczegółach opisują sery o jakich przeciętny człowiek nie ma nawet pojęcia – jak chociaż dziwne sery z Sardynii. Znajdziemy tu również przepis, jak sporządzić ser w domu, choć wymagać to będzie wiele zaangażowania i cierpliwości, a by osiągnąć dobre rezultaty trzeba przejść przez szereg mniej lub bardziej udanych prób. Dowiemy się również z jakimi winami najlepiej łączyć niektóre gatunki serów oraz że wino nie zawsze jest jedyną opcją idealnie pasującą do serów. Oprócz felietonów znajdziemy tu kilkadziesiąt przepisów kulinarnych z wykorzystaniem serów. Czasem będą one grały pierwszą rolę, czasem pojawiają się jedynie jako dodatek, jednak żadne przedstawione danie nie jest bez nich pełne. Przekąski, dania obiadowe i desery, każda z potraw dzięki dodatkowi sera staje się wyjątkowa, co stanowi najlepszy dowód na to, że dobrze dobrany ser pasuje do wszystkiego. Książka została napisana w bardzo przystępny sposób. Felietony są interesujące, napisane lekko i przystępnie, jednak nie zachwycają ani językiem, ani stylistyką. Przepisy wydają się ciekawe, zarówno listy składników, jak i kolejność postępowania w przygotowywaniu jest klarowna a wykonanie dań nie powinno sprawić problemów nikomu, kto lubi gotować. Nie można odmówić autorowi bogatej znajomości tematu, choć niezmiernie trudno było mi przełknąć nazwanie szczepów Penicilum bakteriami. W przepisach zaś irytować może wykorzystanie gotowych mieszanek przyprawowych niewolnych od glutaminianu sodu jak na przykład kostki rosołowe. Wprawdzie dla większości gotujących osób są to elementy normalnie wykorzystywane w kuchni, mnie jednak ich użycie raziło, zwłaszcza, że nie zawsze wydają się być niezbędne. Jest to książka, która powinna zainteresować każdego miłośnika kuchni i kulinarnych ciekawostek a już z pewnością wielbiciele serów znajdą w niej sporo interesujących informacji. Trudno jednak nie odnieść wrażenia, że temat serów został jedynie muśnięty po wierzchu a przemysł serowarski ma do zaoferowania znacznie więcej niż udało się zawrzeć na kartach tej książki. W związku z tym brak bibliografii, która kierowałaby żądnych serowych przygód czytelników do innych źródeł również należy uznać za wadę. Choć z drugiej strony może lepiej próbować i samemu doświadczać serowych oświeceń?