Najnowsze artykuły
- ArtykułyDzień Bibliotekarza i Bibliotek – poznajcie 5 bibliotecznych ciekawostekAnna Sierant12
- Artykuły„Kuchnia książek” to list, który wysyłam do trzydziestoletniej siebie – wywiad z Kim Jee HyeAnna Sierant2
- ArtykułyLiteracki klejnot, czyli „Rozbite lustro” Mercè Rodoredy. Rozmawiamy z tłumaczką Anną SawickąEwa Cieślik2
- ArtykułyMatura 2024 z języka polskiego. Jakie były lektury?Konrad Wrzesiński9
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Wojciech Skalmowski
Znany jako: Maciej Broński
3
8,0/10
Pisze książki: reportaż, językoznawstwo, nauka o literaturze
Urodzony: 24.06.1933Zmarły: 18.07.2008
absolwent filologii orientalnej i iranistyki. Od 1968 r. za granicą (Iran, USA, Belgia),z pochodzenia krakowianin, profesor iranistyki na flamandzkim Katolickim Uniwersytecie w Lowanium. Krytyk i eseista. Publikował przez wiele lat w „Kulturze” paryskiej pod pseudonimem „Maciej Broński”. Mieszka na stałe w Belgii (Bruksela).
8,0/10średnia ocena książek autora
7 przeczytało książki autora
20 chce przeczytać książki autora
0fanów autora
Zostań fanem autoraKsiążki i czasopisma
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
In the Orient Where the Gracious Light... Satura Orientalis in Honorem Andrzej Pisowicz
0,0 z ocen
1 czytelnik 0 opinii
2006
Najnowsze opinie o książkach autora
Języki indoeuropejskie. Tom 1 Ignacy R. Danka
8,0
Jedyne tego rodzaju kompendium wiedzy o językach indoeuropejskich, jakie zostało opublikowane po polsku. W tej pracy zbiorowej zawarte zostały najważniejsze informacje o językach indoirańskich, tocharskich, anatolijskich, ormiańskim, greckim oraz o indoeuropejskich językach Bałkanów. Każdą z części napisał inny badacz, specjalizujący się w danej tematyce (tylko do nowogreckiego zabrakło znawcy przedmiotu, stąd napisał o nim prof. Reczek, slawista i iranista),co z jednej strony prowadzi do pewnych drobnych rozbieżności, z drugiej jednak zapewnia wysoki poziom każdej z części. Całość została poprzedzona cennym ogólnym wprowadzeniem do całej koncepcji indoeuropeistyki, które spokojnie mogłoby być lekturą obowiązkową dla wszystkich studentów filologii. Podejrzewam, że w niektórych miejscach stan wiedzy w ciągu ostatnich 30 lat mógł zostać zaktualizowany, ale w zasadniczej części praca wciąż zachowuje aktualność. Dotyczy to chyba zwłaszcza tych języków, których naukowe opracowanie ze względu na niezbyt obszerny korpus tekstów jest bardziej podatne na zmiany. Ze szczególnym zainteresowaniem przeczytałem rozdział o językach anatolijskich, których miejsce w rodzinie indoeuropejskiej jest wciąż dyskutowane, a archaiczność tego języka sprawia, że dla mnie - jako osoby nieznającej języków innych niż indoeuropejskie - poznanie pewnych "nietypowych" elementów jego struktury było czymś odkrywczym. Należy też zwrócić uwagę na rozdział o języku ormiańskim, również bardzo nietypowym przedstawicielu rodziny indoeuropejskiej.
Tomasz Babnis