Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Chciałabym, żebyś był osobą, na którą czekam w każdym milczeniu, żebyśmy wspólnie je przerwali.

Nie można żyć szczęśliwie na brudnopisie, trzeba wziąć czyste płótno i zacząć od nowa.

Normalnie jest być szczęśliwym. Normalnie jest żyć.

Życie.
To, co widać, jest tym, co istnieje.
To, co boli, trzeba stłumić w piersi.
A jeśli czegoś nie widać, to nie ma dramatu. Nikt nic nie podejrzewa, nikt nie kibicuje, nikt nie współczuje.

Ucieczka to nic więcej jak przeprowadzka problemów w inne miejsce.

Tajemnica egzystencji leży w pewności siebie.

Trzeba umieć cierpliwie czekać, trzeba umieć czekać...- powtórzył jak mantrę. Wie pani, ja też się śpieszyłem, zawsze wszystko chciałem zrobić jak najszybciej. Jak najprędzej zjeść, zacząć biegać, prowadzić samochód, dorastać, obchodzić kolejne urodziny! To ostatnie wydaje mi się najbardziej absurdalne. Teraz, z wcale nieprzyjemnej starości, mogę pani przysiąc, Tereso, że pośpiech jest nic niewarty. Trzeba umieć cierpliwie czekać...

Samotność nie jest wcale najgorsza. Najgorzej, gdy zapomina o nas ktoś, kto na zawsze pozostanie w naszej pamięci.

Ludzie, ogólnie rzecz biorą, żyją sparaliżowani strachem. To największa przeszkoda na drodze do szczęścia. Tereso, nikt nie przeżyje życia za panią. Proszę przestać krążyć w kółko i wspinać się na wymarzony szczyt.Proszę odejść! Pofrunąć!

Kolor pojawia się, kiedy porzucamy szarości, a dopóki nie pozbędziemy się resztek smutku, nie można ubarwić życia. I choćby ktoś niestrudzenie próbował ukryć prawdę, zamalowywać je kolejnymi warstwami koloru, ubierać się w czerwienie, pomarańcze czy zielenie, spojrzenie zawsze zdradzi smutek i żal. Tylko na czystym białym płótnie można stworzyć nowy obraz. Nie można żyć szczęśliwie na brudnopisie, trzeba wziąć czyste płótno i zacząć od nowa.

Bo nigdy nie poznajemy się w pełni i umieramy, zanim zdążymy urządzić przyjęcie, na którym wszyscy decydują się być tacy, jacy tylko chcą.

Jakże często miłość przywdziewa maskę nienawiści...

A teraz wszystko się zmieni. Pomyśl, że jesteś szczęśliwy. Wyjdź na ulicę i kup sobie czekoladę. Znowu bądź tym, kim chciałeś być.

pośpiech jest nic nie warty. Trzeba umieć cierpliwie czekać...

Tajemnica egzystencji leży w pewności siebie.

Trzeba umieć cierpliwie czekać, trzeba umieć czekać...- powtórzył jak mantrę. Wie pani, ja też się śpieszyłem, zawsze wszystko chciałem zrobić jak najszybciej. Jak najprędzej zjeść, zacząć biegać, prowadzić samochód, dorastać, obchodzić kolejne urodziny! To ostatnie wydaje mi się najbardziej absurdalne. Teraz, z wcale nieprzyjemnej starości, mogę pani przysiąc, Tereso, że pośpiech jest nic niewarty. Trzeba umieć cierpliwie czekać...