Przygoda z "Nie opuszczaj mnie" nie była miłością od pierwszej strony. Trochę oceniłam książkę po okładce i spodziewałam się zachwytu od początku, jednak w tym przypadku trzeba było poczekać :)

Początkowo gubiłam się w opowieściach bohaterów, ponieważ bywało, że w jednym rozdziale opowiadała Violetta, a później np. Tilde, a nie było to zaznaczone. Dopiero jak lepiej poznałam bohaterów było mi łatwiej.

Według mnie, książka jest specyficzna. Historia przyjemna i pouczająca, jednak sposób jej przedstawienia (m.in. postać narratora, wplątywanie cytatów) nie każdemu może odpowiadać.

Przygoda z "Nie opuszczaj mnie" nie była miłością od pierwszej strony. Trochę oceniłam książkę po okładce i spodziewałam się zachwytu od początku, jednak w tym przypadku trzeba było poczekać :)

Początkowo gubiłam się w opowieściach bohaterów, ponieważ bywało, że w jednym rozdziale opowiadała Violetta, a później np. Tilde, a nie było to zaznaczone. Dopiero jak lepiej...

No cóż... ładna okładka i ciekawy opis nie gwarantują wspaniałej lektury. Lubię książki trochę magiczne, lekko oderwane od rzeczywistości. I tu to mamy, ale mamy również dziwaczny styl narracji, bardzo bardzo męczący. Długo czytałam tę książkę właśnie ze względu n apokręconą narrację. I może nawet bym sobie darowała, gdyby nie fakt, że pod tą męczącą narracją toczyła się całkiem ciekawa historia. Ale i to się skończyło w pewnym momencie. Ostatnie 30, 40 stron to jest już taka landrynka, taka słodycz, takie, za przeproszeniem, bredzenie, że aż mdliło. Nie polecam.

No cóż... ładna okładka i ciekawy opis nie gwarantują wspaniałej lektury. Lubię książki trochę magiczne, lekko oderwane od rzeczywistości. I tu to mamy, ale mamy również dziwaczny styl narracji, bardzo bardzo męczący. Długo czytałam tę książkę właśnie ze względu n apokręconą narrację. I może nawet bym sobie darowała, gdyby nie fakt, że pod tą męczącą narracją toczyła się...

W książce tej losy kilku osób zostały opisane w taki sposób, że nie sposób przejść obok niej obojętnie. Wszystkie przedstawione historie łączą się w jedną całość, narrator bierze czynny udział w opowieści - powoduje to, że czytanie tej książki jest inne. Jednak nie znaczy, że gorsze (wręcz przeciwnie). Dzięki takiemu udziałowi narratora jeszcze lepiej można odczuwać emocje targające bohaterami. Opisy w tej książce są dodatkowym atutem. Powieść ta jest wzruszająca, nieco melancholijna, jednak zdecydowanie warta przeczytania (podczas lektury udało mi się zaznaczyć wiele wspaniałych zdań/fragmentów). To moja pierwsza styczność z autorem, na pewno nie ostatnia. Polecam.

W książce tej losy kilku osób zostały opisane w taki sposób, że nie sposób przejść obok niej obojętnie. Wszystkie przedstawione historie łączą się w jedną całość, narrator bierze czynny udział w opowieści - powoduje to, że czytanie tej książki jest inne. Jednak nie znaczy, że gorsze (wręcz przeciwnie). Dzięki takiemu udziałowi narratora jeszcze lepiej można odczuwać emocje...

W pewnym zakątku Paryża Pan Dominique ma swoje miejsce, czyli kwiaciarnię. Stanowi ona dla niego dom i przypomina o przeszłości. Staje się też miejscem spotkań okolicznych mieszkańców, wśród których jest Mercedes i Tilde. Niemal codziennie odwiedzają kwiaciarnię, która jest niczym przytulna kawiarnia, gdzie można porozmawiać i poczuć towarzystwo innych osób. To swoisty sposób na samotność. Rutynę każdego dnia przerywa pojawienie się Violety, młodej kobiety nieszczęśliwie zakochanej i zagubionej. Wszystko zaczyna nabierać innego znaczenia.

Màxim Huerta Hernández – pracował w stacjach informacyjnych Telecinco i RTVV między innymi współprowadząc program „El Programa de AR”. Jego teksty można odnaleźć w takich czasopismach jak „Vanidad”, „Divinity” oraz „National Geographic”. Jedna z jego powieści „Sklep w Paryżu” zdobyła pozytywne recenzje i uznanie wielu czytelników.

Początkowo miałam problem, by zaangażować się w lekturę. Jednym z powodów był nietypowy sposób narracji. Z każdą kolejną stroną było już coraz lepiej i sama opowieść przyciągała w taki sposób, że początkowe trudności przestawały mieć znaczenie.

Książka nie jest dla tych, którzy poszukują wartkiej akcji, a raczej dla tych, którzy oczekują tematów do przemyśleń, życiowych perypetii, problemów codzienności. Jedno słowo, które nasuwa się po ukończeniu powieści to dobroć. Czuć ją niemal z każdego rozdziału. Dodaje otuchy, ogrzewa serce i pozwala pozytywniej spojrzeć w przyszłość. W obecnych, zabieganych czasach często zapominamy o tym, jak duże znaczenie może odgrywać. Nie zawsze wszystko idzie dobrze. Nic nie zastąpi zaufania i bliskości drugiej osoby. Takiej, która dzieli chwile radości, ale też wspiera, gdy jest źle. Z pewnością lektura skłania do refleksji i w miarę czytania, po pokonaniu początkowych trudności przyciąga coraz mocniej.

Pan Dominique to taki, w pozytywnym tego słowa znaczeniu, dżentelmen. Mężczyzna, który poznał, co oznacza ból, samotność, brak wiary. Jedno z pozoru przypadkowe wydarzenie zmieniło jego nastawienie, wzbudziło nadzieję, dodało sił i nadało sens temu, co robi. Tak powstała kwiaciarnia, w której angażuje się całkowicie.

Kolejne postacie, z ciekawą, choć naznaczoną bagażem doświadczeń historią to Mercedes i Tilde. Starsze panie, dla których kwiaciarnia stanowi miejsce do codziennych spotkań. Pojawienie się Violety jest jak zastrzyk nowej energii. Uświadamia też, co w życiu jest ważne i co każda z nich utraciła. Nie można tu jednoznacznie wskazać, kto jest główną postacią, gdyż historia każdej z nich wiele wnosi dla opowieści. Pewnego mistycyzmu dodaje też pojawienie się tajemniczej postaci o imieniu Paulina.

Tak jak wspomniałam wcześniej z książki bije ciepło, bezinteresowność i zwykłe ludzkie dobro. Nie jest to przesłodzona opowieść, wiele w niej życiowych zawirowań, problemów i chwil zwątpienia, lecz dodaje otuchy i pokazuje, że nawet te negatywne wydarzenia mogą stać się początkiem czegoś pozytywnego. Nie sposób przewidzieć, jak wiele kłód los każdemu rzuci pod nogi, warto jednak wierzyć, że jakoś sobie z nimi poradzimy, lepiej lub gorzej i być może znajdzie się ktoś, kto wyciągnie pomocną dłoń.

Konstrukcja książki jest przemyślana a wydarzenia w ciekawy sposób, wielowątkowo się splatają. Bohaterowie i ich losy nie są obojętne czytelnikowi. Można poczuć ich emocje, rozterki i zrozumieć postępowanie. Lektura daje do myślenia i wprowadza w nostalgiczny nastrój.

„Nie opuszczaj mnie” to dojrzała powieść o poszukiwaniu bliskości i nadziei, o radzeniu sobie z codziennymi problemami i zawirowaniach losu. O przypadku, który może stać się początkiem czegoś dobrego. To powieść o pozytywnym wydźwięku, nieszablonowa, dodająca otuchy, chociaż pewnie nie dla każdego.

http://ksiazki-moj-maly-swiat.blog.pl/2017/10/03/nie-opuszczaj-mnie-maxim-huerta/

W pewnym zakątku Paryża Pan Dominique ma swoje miejsce, czyli kwiaciarnię. Stanowi ona dla niego dom i przypomina o przeszłości. Staje się też miejscem spotkań okolicznych mieszkańców, wśród których jest Mercedes i Tilde. Niemal codziennie odwiedzają kwiaciarnię, która jest niczym przytulna kawiarnia, gdzie można porozmawiać i poczuć towarzystwo innych osób. To swoisty...

Paryż- miasto, które zapiera dech w piersiach, miasto świateł. Miasto miłości, pięknych zabytków, ciekawych okolic, skrywające historie różnych mieszkańców, mających swoje tajemnice, przyzwyczajenia. Miejsce, które przenosi do zupełnie innego świata, bogatego w interesujące zapachy, głośnego gwaru na ulicach, pysznych potraw oraz zaskakujących budowli. Paryż to miejsce do którego moje serce chciałoby znowu powrócić, ujrzeć te okolice, które dobrze zapamiętało. Widoki, które wciąż widzę przed oczami. Jednak wolałabym tam powrócić na dłużej, napawać się krajobrazem, niż na trzy dni poganiania przez wycieczkę. Na spokojnie zobaczyć wszystkie miejsca bez nacisków, bez hałaśliwych znajomych.

Kwiaciarnia ma swój niesamowity urok i posiada bardzo sympatycznego właściciela o imieniu Dominique. Swoim podejściem do kwiatów i niezwykłą aurą, mądrością przybliża ludzi do siebie. Jego stałymi klientkami są Mercedes i Tilde, które również wprowadzają do kwiaciarni wiele ciepła i pozytywnej energii. Każda z tych postaci ma swoje skrywane sekrety, które niebawem przy udziale młodej i nieokrzesanej Violetty wyjdą na światło dzienne.

Dzięki ,,Nie opuszczaj mnie'' mogłam na nowo powrócić do tego niesamowitego świata. Zobaczyć miejsca do których wcześniej nie miałam okazji zajrzeć. Przesiąknął mnie jej cudownie lekki, przyjemny i spokojny klimat. Opowieść otuliła mnie niczym ciepła kołderka, pozwoliła się odprężyć, wyciszyć, nabrać dystansu do tego co dzieje się wokół. Wiele mnie nauczyła, skłoniła do refleksji, a do tego pozwoliła inaczej spojrzeć na otaczający świat. Zaczęłam dostrzegać jej piękno, to, że nie należy się spieszyć do przyszłości, bo teraźniejszość może nam uciec przez palce nim się obejrzymy i wiele innych.

Może na początku lektura mnie do siebie nie przekonała. Trochę sceptycznie na nią spoglądałam, nie potrafiłam wgryźć się w opowieść, momentami narracja mnie irytowała. W pewnym momencie chciałam z niej zrezygnować i z powrotem odstawić ją na półkę, jednak (nie wiem kiedy to się stało) coś mnie do niej przekonało i nie potrafiłam już z historii zrezygnować do momentu aż jej nie przeczytam. Zaczęła mi się podobać, dostrzegłam jej potencjał, przesłanie jakie w sobie skrywa, głębię i piękno.

Książka jest lekka, przyjemna, szybko się ją czyta. Można się przy niej odprężyć, umilić sobie czas, zapomnieć o otaczającej rzeczywistości. Jest życiowa, posiada wiele ciekawych cytatów, które nauczają, otwierają oczy na wiele spraw. Historia dodała mi wiele energii i radości, które czuję aż do dzisiaj. Gorąco polecam!

Paryż- miasto, które zapiera dech w piersiach, miasto świateł. Miasto miłości, pięknych zabytków, ciekawych okolic, skrywające historie różnych mieszkańców, mających swoje tajemnice, przyzwyczajenia. Miejsce, które przenosi do zupełnie innego świata, bogatego w interesujące zapachy, głośnego gwaru na ulicach, pysznych potraw oraz zaskakujących budowli. Paryż to miejsce do...