Barwne historie niepospolitych mieszkańców Krakowa, ich zagmatwanych losów i... nieoczekiwanych zamian ról.Kraków u schyłku XIX wieku. Czasy Młodej Polski. Właściciel kamienicy na Grodzkiej zapisami swojego testamentu wywraca do góry nogami życie klepiącego biedę artysty Floriana i młodego służącego Marcela. Czy ta zmiana doda im skrzydeł i otworzy przed nimi nowe możliwości? W tym samym czasie z podkrakowskiego wiejskiego dworku wyrzucają młodą podkuchenną – cichą, bogobojną Zosię. Może tylko się utopić... albo ruszyć do Krakowa! Choć na pozór te wydarzenia nie mają ze sobą nic wspólnego – podobnie jak losy ambitnej szwaczki, lekarza od „wstydliwych chorób”, angielskiej niani czy przemysłowca, który chciałby naprawić świat – ścieżki tych bohaterów niespodziewanie się przetną.
Zakazane miłości, zdrady, kłamstwa, tajemnice, wartka akcja i jej zaskakujące zwroty to – poza wyrazistymi bohaterami – najmocniejsze atuty tej wciągającej powieści.
W kolejnych częściach małopolskiej sagi poznamy historię nieślubnej córki Zosi oraz kolejnego pokolenia, któremu przyjdzie budować... Nową Hutę.

Prawda i fałsz, światło i cień. Ludzie nie są tymi, za których się podają. Czasem tak jest łatwiej, wygodniej. Czasem – tak po prostu trzeba.
Minęło niemalże dwadzieścia lat od dnia, w którym zapisy testamentu zamożnego Teodora Lutoborskiego zmieniły losy jego spadkobierców. W większości – bardzo pozytywnie, choć obiegowe powiedzenie mówi, że pieniądze szczęścia nie dają.
Zwolniona w tym samym czasie z dworu podkuchenna, Zosia dochowała się już czwórki dzieci. Nie oznacza to jednak, że jej życie jest szczęśliwe. Bardzo przeżywa to, że w akcie zemsty sięgnęła po rewolwer. Nikt, poza nią nie wie jednak, jak było naprawdę, więc może uda jej się uniknąć kary…
Bohaterów powieści wiąże sieć kłamstw, półprawd i przemilczeń. Prowadzą podwójne życie, nie mówią prawdy, bo obawiają się, że wypowiedziana może być problemem.
Są tu listy, które nigdy nie trafiły do adresatki, a tak wiele mogły zmienić. Jest mezalians, który ma być przykrywką dla zakazanej, nawet w XX wieku, miłości. Są kobiety, dla których szczytem marzeń jest bogato wyjść za mąż i nie mieć problemów, są i takie, które mają marzenia, ambicje, lecz boją się je wyjawić.
Mamy początek XX wieku, wieku zmian, burzliwych wydarzeń i wyzwań. Ludzi, którzy mają osobowość, charakter i tworzą historię. I wchodzą do niej nie tylko kuchennymi drzwiami…

Książki z cyklu „Kuchennymi drzwiami” ukazały się nakładem wydawnictwa Zwierciadło.

O drugim tomie cyklu, powieści „Kuchennymi drzwiami. Światło i cień”, w jednej z recenzji napisano:

I rzeczywiście, pojawia się myśl „ileż więcej dowiaduję się o epoce, ludziach w niej żyjących, czytając treści podane miło, ciekawie i przyjemnie”… Ważne jednak, żeby autor pokusił się i nie rezygnując z lekkiej formy podał nam informacje prawdziwe, poparte dowodami, faktami, dokumentami.

Czy belle eopque na tym straci? Wręcz przeciwnie – zyska. Zyska, bo będzie barwna, nieodarta z romantyzmu i porywów serca, wsparta duchem pięknego Krakowa z przełomu XIX i wieku. I tu pierwszy wtręt – nie tylko pięknymi uliczkami Kraków zbudowano, poza salonikami, w których toczyły się artystyczne dysputy i pseudo-artystyczne spory mamy i wypełnione sprzedawcami różnej maści i narodowości uliczki? Bo duch miejsca nie zawsze jest pięknoduchem.

Czy Kraków był frywolny? Bywał. Aczkolwiek osoby piszące bardziej poważne książki niż lekka w formie trylogia „Kuchennymi drzwiami” twierdzą, że dziewiętnastowieczni krakowianie bardzo przejmowali się tym „co ludzie powiedzą”.

Bohaterowie trylogii mają jednak szczęście, gdyż żyją w czasach łamiącej konwenanse i rozluźniającej obyczajowe gorsety Młodej Polski. I nie dotyczy to jedynie zamożniejszej arystokracji, osób ze szlacheckim rodowodem. Aspiracje, by nie tylko być odbiorcami, ale stać się i twórcami mają już i mieszczanie. Z tego środowiska wywodzili się artyści, jak na przykład Stanisław Wyspiański, wychowywany przez sporą część życia u wuja, będącego urzędnikiem państwowym, czy Lucjan Rydel - syn lekarza. Czy zatem zbiegiem okoliczności jest, że autorka jednego z bohaterów uczyniła lekarzem, a innego – urzędnikiem, który na skutek otrzymania sporego majątku staje się aktywnym uczestnik życia kulturalnego, uczestniczy w spotkaniach, na których z wypiekami na twarzy rozmawia o życiu teatralnym, w tym o popularnych wówczas teatrach amatorskich? 

Z pietyzmem oddano również atmosferę modnych wówczas atelier fotograficznych. W jednym z nich praktykuje bohaterka powieści zafascynowana wynalazkiem fotografii. O ileż mniej wiedzielibyśmy o belle epoque, gdyby nie fotografie! Atelier stanowiły w drugiej połowie XIX wieku miejsca spotkań, wymiany myśli, ale też kreowania mody (jeśli dama z elity została sfotografowana w pięknej kreacji, natychmiast znajdowały się jej naśladowczynie, zakładające podobne suknie). Sama wizyta w zakładzie była rodzajem rytuału — podczas oczekiwania na swoją kolej w holu zakładu można było podziwiać zdjęcia sławnych osób. I nawet niezbyt zamożne osoby aspirowały do posiadania swojego wizerunku.

I można utyskiwać, że może lepiej byłoby przeczytać odpowiedni podręcznik lub opracowanie naukowe. Ale przeczytana z przyjemnością powieść, choćby w pamięci zostawiła tylko wspomnienie pogrzebu Mickiewicza, wspomnienie wesela Lucjana Rydla, czy też katastrofę Titanica, być może zainteresuje czytelnika realiami czy postaciami z epoki, które w efekcie zdecyduje się on poznać na własną rękę.

Czytajmy zatem książki osadzone w realiach, popularyzujące historię. Prawdziwą. Bo wielu autorom można ufać. Sprawdzają, co piszą w dostępnych źródłach, a że reszta to fantazja… Absolutnie nie ujmuje to uroku powieściom. A belle epoque w Krakowie… Szkoda, że maszyna do podróży w czasie to nadal tylko fikcja literacka.

A autorka już siedzi w archiwach, zbierając materiały do trzeciego tomu sagi.

(Artykuł sponsorowany).