Collingwood Ingram, z powodu swojej życiowej pasji zwany „Cherry” (z ang. „wiśnia”), urodził się w 1880 roku i przeżył sto lat, będąc świadkiem burzliwego wieku konfliktów i przemian. Wychował się wśród sielankowych angielskich krajobrazów, od małego kolekcjonował rośliny i obserwował ptaki, by z czasem zostać uznanym ornitologiem. Badania prowadził nawet w okopach I wojny światowej, gdy służył na froncie w północnej Francji.

Podróże do Japonii w 1902 i 1907 roku, a później odkrycie w 1919 roku dwóch przepięknych drzew wiśniowych we własnym ogrodzie przy nowo nabytym domu w Kencie sprawiły, że Ingram porzucił ptaki i zakochał się w ozdobnych wiśniach, nazywanych po japońsku sakura, których uprawie i ochronie poświęcił większość swojego życia.

Japonia mogła poszczycić się niezwykle dużą liczbą odmian sakury, uprawianej tam przez 1200 lat. Pierwszą wyhodowaną odmianą była wiśnia płacząca, której cienkie, sprężyste gałęzie w porze kwitnienia zdawały się ronić łzy. W VIII wieku rodzina cesarska urządziła przyjęcie połączone z podziwianiem kwitnących wiśni, co zapoczątkowało trwający do dziś obyczaj zwany hanami. Kwiaty wiśni przez wieki nabrały w Japonii ogromnego znaczenia – stały się symbolem ulotności życia i zarazem wiosennego odrodzenia, a nawet japońskiego charakteru.

Zdawałoby się więc, że Japonia to najlepsze miejsce na poszukiwanie kolejnych odmian tego pięknego drzewa. Kiedy jednak „Cherry” wybrał się tam znów w 1926 roku w poszukiwaniu nowych okazów, był wstrząśnięty, widząc, jak pod wpływem modernizacji, zaniedbań oraz wkradającego się do polityki nacjonalizmu, niknie różnorodność tamtejszych wiśni. Krajobraz zdominowały klonowane drzewa odmiany Somei-yoshino, które stały się elementem japońskich ambicji ekspansjonistycznych.  

Najbardziej uderzyła Ingrama nieobecność w Japonii odmiany Taihaku, uroczej „Wielkiej białej” wiśni. Mając wspaniały okaz tego drzewa w swoim angielskim ogrodzie, Ingram poprzysiągł, że przywróci tę odmianę jej ojczyźnie. Niestety ponawiane próby wysłania do Japonii materiału do szczepienia kończyły się niepowodzeniami, ale Ingram nie dawał za wygraną.

Z upływem lat stał się jednym z najświetniejszych znawców ozdobnych wiśni, dzieląc się w kraju i za granicą radością, jaką niesie ze sobą sakura. Jego dorobek możemy podziwiać każdej wiosny.

Ta książka to portret nieznanego szerzej Anglika, zarys XX-wiecznych dziejów Wielkiej Brytanii i Japonii oraz ukazany w zbliżeniu obraz subtelnych kwiatów, których piękno budzi zachwyt na całym świecie.

Na podstawie wstępu do książki „Anglik, który ocalił japońskie wiśnie” Naoko Abe.

Książka „Anglik, który ocalił japońskie wiśnie” jest już dostępna w sprzedaży. Przed zakupem, koniecznie przeczytaj jej fragment.

„Anglik, który ocalił japońskie wiśnie”

Issuu is a digital publishing platform that makes it simple to publish magazines, catalogs, newspapers, books, and more online. Easily share your publications and get them in front of Issuu's millions of monthly readers.

Artykuł sponsorowany