od początku zaskoczyła mnie okładka tej książki, wzorowana na sztuce socrealizmu, ale sądziłam, że na tym podobieństwa się kończą i że w środku jest zwyczajną książką dla dzieci o bocianach, złotych kłosach i wycieczkach rowerowych po Beskidzie Niskim... jeśli jednak jest tak jak piszesz to nie tyko... szok... to brak szacunku dla mniejszości etnicznych, którym autorka niby chce okazać szacunek.

od początku zaskoczyła mnie okładka tej książki, wzorowana na sztuce socrealizmu, ale sądziłam, że na tym podobieństwa się kończą i że w środku jest zwyczajną książką dla dzieci o bocianach, złotych kłosach i wycieczkach rowerowych po Beskidzie Niskim... jeśli jednak jest tak jak piszesz to nie tyko... szok... to brak szacunku dla mniejszości etnicznych, którym autorka niby...

Niestety,ja też dałam się zmylić.
Na szczęście w porę się ocknęłam czytając tę książkę dzieciom...Zachęcam zerknąć na Instagram autorki: https://www.instagram.com/maniastrzelecka/?hl=pl od razu widać z jakim światopoglądem mamy do czynienia i w "Beskidzie..." również mocno się to czuje.

Niestety,ja też dałam się zmylić.
Na szczęście w porę się ocknęłam czytając tę książkę dzieciom...Zachęcam zerknąć na Instagram autorki: https://www.instagram.com/maniastrzelecka/?hl=pl od razu widać z jakim światopoglądem mamy do czynienia i w "Beskidzie..." również mocno się to czuje.

Pragnę podkreślić,że jest to moja subiektywna opinia,bo ja w tego typu literaturze nie szukam wycieczek ideologicznych autorów,sama doskonale potrafię tłumaczyć moim dzieciom świat i wychowuję je zgodnie z własnym sumieniem i światopoglądem.Tego typu książki po prostu uzurpują sobie prawo wpływania na umysły młodych czytelników i pchania w konkretny schemat myślowy. Robią to w sposób często zawoalowany, pod przykrywką interesującej tematyki,ładnych ilustracji, itp. Własnie to mnie najbardziej bulwersuje,stąd też moja ostra reakcja.

Pragnę podkreślić,że jest to moja subiektywna opinia,bo ja w tego typu literaturze nie szukam wycieczek ideologicznych autorów,sama doskonale potrafię tłumaczyć moim dzieciom świat i wychowuję je zgodnie z własnym sumieniem i światopoglądem.Tego typu książki po prostu uzurpują sobie prawo wpływania na umysły młodych czytelników i pchania w konkretny schemat myślowy. Robią...

Bardzo dziękuję za tę opinię. Napaliłam się na tę książkę bo kocham Beskidy a kultura Łemków bardzo mnie interesuje. Natomiast nie znoszę indokrynacji i traktowania czytelnika jak półgłówka, któremu trzeba wtłoczyć poglądy do głowy bo sam nic nie wymyśli ... blee...

Bardzo dziękuję za tę opinię. Napaliłam się na tę książkę bo kocham Beskidy a kultura Łemków bardzo mnie interesuje. Natomiast nie znoszę indokrynacji i traktowania czytelnika jak półgłówka, któremu trzeba wtłoczyć poglądy do głowy bo sam nic nie wymyśli ... blee...

Czy można prosić o dokładne wskazanie, gdzie w tej książce są te antyklerykalne elementy? Muszę przyznać, że jestem zdumiony, bo jakoś nie zwróciłem na nic podobnego uwagi, a czytałem książkę już dwukrotnie.

Czy można prosić o dokładne wskazanie, gdzie w tej książce są te antyklerykalne elementy? Muszę przyznać, że jestem zdumiony, bo jakoś nie zwróciłem na nic podobnego uwagi, a czytałem książkę już dwukrotnie.

Rozumiem, natomiast w dalszym ciągu chętnie dowiem się, gdzie dokładnie w tej książce są takie fragmenty.

Rozumiem, natomiast w dalszym ciągu chętnie dowiem się, gdzie dokładnie w tej książce są takie fragmenty.

Jak wcześniej wspominałam, nie jestem już w posiadaniu ww. pozycji, dlatego nie przytoczę szczegółowo wszystkich fragmentów, które moim zdaniem nie powinny się znaleźć w literaturze dziecięcej. Teraz mogę chociażby zwrócić Pana uwagę na rozmowę Terki z babcią Teklą, dotyczącą istnienia Boga i na to, jaki relatywizm owa seniorka uprawia, jak to się wypowiada gdzie na pewno Boga nie ma, a parafrazując ją, tylko przyroda jest naszym ojcem i naszą matką. Sądzę, że nawet jeżeli jest to książka wspomnieniowa, to z pewnością nie jest fair wplątywanie młodych czytelników we własne schematy myślowe w tak ważnych kwestiach, jak wiara w Boga. Do tego jakże obiektywne przypisy o popach którzy zmuszali biednych chłopów do pracy na "popowskiej" roli nawet w niedzielę, biorąc ten grzech na własne sumienia. Nawet, jeżeli taka była prawda, to gdzie równowaga, gdzie opis innych szlachetnych i dobrych popów? Czy dzieci naprawdę potrzebują, by budować przed nimi obraz prawosławnego duchowieństwa wyłącznie w taki sposób? Można uważać, że autorka sygnalizuje wiele wątków, czy to historycznych, filozoficznych, religijnych, które mają być punktem wyjścia do dyskusji z dzieckiem, jednakże tutaj każde z zagadnień jest przedstawiane w sposób mocno subiektywny, przesiąknięte światopoglądem autorki. Czy jest to uczciwe w stosunku do młodego czytelnika? Według mnie podobne zabiegi wręcz szkodzą. Naprawdę ubolewam, że nie wynotowałam pozostałych cytatów z tej pozycji i nie mogę szczegółowo poprzeć moich konkretnych zarzutów odpowiednimi fragmentami, jednakże ogólny wydźwięk tej książki już opisałam i jeszcze raz podkreślę, że jest to wyłącznie moje zdanie, właśnie w taki sposób odebrałam tę książkę. Podsumowując, uważam, że nie jest to pozycja dla dzieci, a to że autorka zadedykowała ją właśnie głównie najmłodszym, jest w moim odczuciu co najmniej nieetyczne.

Jak wcześniej wspominałam, nie jestem już w posiadaniu ww. pozycji, dlatego nie przytoczę szczegółowo wszystkich fragmentów, które moim zdaniem nie powinny się znaleźć w literaturze dziecięcej. Teraz mogę chociażby zwrócić Pana uwagę na rozmowę Terki z babcią Teklą, dotyczącą istnienia Boga i na to, jaki relatywizm owa seniorka uprawia, jak to się wypowiada gdzie na pewno...

Tak, wielka szkoda, bo tak właściwie nie mam z czym polemizować. Może poza tym, że mówimy tutaj o wyjątkowej sytuacji, dotyczącej Łemków żyjących na określonym miejscu w określonym czasie, a książka taki schyłek, zanikanie, czy nawet definitywny koniec pewnego świata, pewnej rzeczywistości społecznej sygnalizuje. Jeśli chodzi o ten relatywizm, to ten zarzut zupełnie do mnie nie przemawia, z jakiej perspektywy oceniamy realia religijno-kulturowe miejsca, który właściwie już nie istnieje i dla większości z nas jest niewątpliwie obce? Dlaczego właściwie i na jakiej podstawie oceniamy pełną wątpliwości perspektywę indywidualną, do czego każdy ma prawo? To jest właśnie bardzo uczciwe wobec dziecka, że można mu przedstawić wątpliwości jako coś dość typowego, potraktować to jako punkt wyjścia do rozmowy. To właśnie odbiega od wizji religii, którą, jak jedna z przedmówczyń tutaj to przekazała, wtłacza się do głów, do której na przykład ja byłem przyzwyczajony i której miałem serdecznie dość.

Tak, wielka szkoda, bo tak właściwie nie mam z czym polemizować. Może poza tym, że mówimy tutaj o wyjątkowej sytuacji, dotyczącej Łemków żyjących na określonym miejscu w określonym czasie, a książka taki schyłek, zanikanie, czy nawet definitywny koniec pewnego świata, pewnej rzeczywistości społecznej sygnalizuje. Jeśli chodzi o ten relatywizm, to ten zarzut zupełnie do mnie...

Postawa wątpliwości, a relatywizowanie pewnych kwestii bardzo się od siebie różnią. Przedstawianie wiary w Boga jako ludowego gusła, czy też elementu folkloru niezależnie w jakim kontekście umieszczone, jest dla mnie ingerencją w odbiór tego zagadnienia. Nie ma to nic wspólnego z ocenianiem społeczności łemkowskiej, bo autorka manipuluje faktami, zgodnie z własnym pojmowaniem świata. Wkładanie w usta takiej czy innej bohaterki konkretnych ideologii zdaje się być dla autorki bardzo wygodnym zabiegiem i możliwością przemycenia swojego podejścia do wielu spraw, co jest dla mnie niedopuszczalne w literaturze dziecięcej. Przedstawianie, jak Pan pisze "postaw indywidualnych" może być domeną książek dla dorosłych, którzy posiadają w pełni rozwinięty zmysł krytyczny. Jako rodzic, wychowuję dzieci zgodnie z własnym sumieniem, sama też przekazuje im konkretny kanon wartości, omawiam sprawy w taki sposób, jaki w moim odczuciu jest dla nich właściwy. Nie zgadzam się, aby jakiś pisarz, autor książki uzurpował sobie do tego prawo i urabiał moje dzieci pod swoje teorie. Książka może być wyjściem do dyskusji, tylko wtedy, gdy jest neutralna światopoglądowo i tylko sygnalizuje dany problem czy tematykę. "Beskid bez kitu" z pewnością do takich pozycji nie należy, bo w bezczelny sposób przemyca poglądy autorki.

Postawa wątpliwości, a relatywizowanie pewnych kwestii bardzo się od siebie różnią. Przedstawianie wiary w Boga jako ludowego gusła, czy też elementu folkloru niezależnie w jakim kontekście umieszczone, jest dla mnie ingerencją w odbiór tego zagadnienia. Nie ma to nic wspólnego z ocenianiem społeczności łemkowskiej, bo autorka manipuluje faktami, zgodnie z własnym...