Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Napisany w konwencji powieści historycznej żywot św. Elżbiety Węgierskiej, żony landgrafa Turyngii Ludwika. Wszystko poprawnie, tyle że część dotycząca stricte Elżbiety jest najmniej interesująca i najbardziej frustrująca, głównie przez postać okropnego tyrańskiego spowiednika, któremu Elżbieta jest posłuszna, no bo przecież trzeba. I wprawdzie wymowa całości jest taka, że spowiednik jednak nie ma racji, ale też w pewnym sensie taka, że Elżbieta ma rację, gdy jest mu posłuszna. Zbyt wielką irytację budzi to we mnie, bym mogła uznać powieść za budującą.

Najciekawszy był fragment środkowy, czyli wyjazd męża Elżbiety do cesarza Fryderyka II w celach krucjatowych. Jego rozterki oraz zderzenie rycerskiej mentalności Północy z Obcością Orientu, którą reprezentuje cesarz, wygrywa z dosyć powtarzalną fabułą i zbyt jednowymiarowymi postaciami w pozostałej części książki.

Napisany w konwencji powieści historycznej żywot św. Elżbiety Węgierskiej, żony landgrafa Turyngii Ludwika. Wszystko poprawnie, tyle że część dotycząca stricte Elżbiety jest najmniej interesująca i najbardziej frustrująca, głównie przez postać okropnego tyrańskiego spowiednika, któremu Elż...

Rozwiń

Zwiń

Czytane po angielsku, a zatem w jednym tomie, bez szachrajstw polskiego wydawcy.

Mam wielki szacunek do Robin Hobb, że tę tak bogatą w bohaterów, zdarzenia i intrygi trylogię rzeczywiście zdołała zamknąć w trylogii. Wszystkie wątki splatają się na koniec w bardzo satysfakcjonujący sposób, wszystko, co domagało się wyjaśnienia, zostaje wyjaśnione. Świat się nieodwracalnie zmienia, wszystkie postaci przewędrowały od pierwszego tomu daleką, w większości wiarygodnie przedstawioną drogę.

W pierwszej połowie zdarzają się zachwiania rytmu, zwłaszcza w politycznym wątku Bingtown (w polskim przekładzie to chyba było Miasto Wolnego Handlu),w którym z jednej strony sporo rzeczy dzieje się znienacka i między rozdziałami (nagłe rozpanoszenie Roeda Caerna, swoją drogą bardzo nieciekawego antagonisty, pierwsza napaść najeźdźców z Krainy Miedzi),a z drugiej strony międli się nieco za długo spory wewnętrzne między różnymi grupami społecznymi. Trochę frustrujący jest też wątek kłopotów Althei i Brashena z krnąbrnym bosmanem. Czasami trudno powiedzieć, ile czasu upływa między wydarzeniami, bo z jednej strony wydaje się, że sporo, a z drugiej strony w międzyczasie postaci nic nie zrobiły.

Te drobne potknięcia z nawiązką wynagradza druga połowa, a zwłaszcza kilka kulminacyjnych rozdziałów, gdy Paragon, Vivacia, flota Jamailli i Tintaglia spotykają się w jednym miejscu, następują spotkania, rozpoznania, wielka bitwa, ratunki itd. itp. Było na co czekać.

Sa też elementy, przez które książkę czyta się przykro, nie tyle ze względu na warsztat autorki, co wybierane przez nią tematy. Najbardziej cierpi na tym postać Althei, potraktowana bardzo okrutnie. Przy okazji można znielubić parę postaci, które długo pozostają głuche na jej krzywdę (Wintrow, Vivacia, Jek; z tego niechlubnego towarzystwa częściowo wyłamuje się Etta ze względu na własne cierpienie). Poczucie niesprawiedliwości, które mogą budzić niektóre rozwiązania przyjęte w książce, nie zmienia jednak faktu, że Kennit to antybohater-antagonista z najwyższej półki, znakomicie napisany psychopata, którego urok działa nie tylko na postaci, ale też - przynajmniej do czasu - na niektórych czytelników, a nawet na autorkę, zważywszy na to, jak lajtowo go ostatecznie potraktowała (np. w porównaniu z Kyle'em).

Końcowe rozdziały okrasza trochę okołoromansowego angstu, często z posmakiem jednak dosyć nastoletnim (Malta i Reyn martwią się, że są brzydcy, Brashen martwi się, że Althea go zostawi, Etta martwi się, że Wintrow może sobie wziąć jakąś inną kobietę). W małej dawce jest to znośne, ale podobno jest tego znacznie, znacznie więcej w tetralogii o Deszczowych Ostępach, o której czytałam bardzo mieszane opinie. Zaczynam je trochę rozumieć (chociaż tetralogię i tak pewnie kiedyś przeczytam).

Wątek Malty pewnie najbardziej pokrzepiający, wątek Paragona i integracji jego osobowości najbardziej satysfakcjonujący. Vivacia wypada przy nim blado.

Czytane po angielsku, a zatem w jednym tomie, bez szachrajstw polskiego wydawcy.

Mam wielki szacunek do Robin Hobb, że tę tak bogatą w bohaterów, zdarzenia i intrygi trylogię rzeczywiście zdołała zamknąć w trylogii. Wszystkie wątki splatają się na koniec w bardzo satysfakcjonujący sposób,...

Rozwiń

Zwiń

Czytane po angielsku, a zatem w jednym tomie, bez szachrajstw polskiego wydawcy.

Mam wielki szacunek do Robin Hobb, że tę tak bogatą w bohaterów, zdarzenia i intrygi trylogię rzeczywiście zdołała zamknąć w trylogii. Wszystkie wątki splatają się na koniec w bardzo satysfakcjonujący sposób, wszystko, co domagało się wyjaśnienia, zostaje wyjaśnione. Świat się nieodwracalnie zmienia, wszystkie postaci przewędrowały od pierwszego tomu daleką, w większości wiarygodnie przedstawioną drogę.

W pierwszej połowie zdarzają się zachwiania rytmu, zwłaszcza w politycznym wątku Bingtown (w polskim przekładzie to chyba było Miasto Wolnego Handlu), w którym z jednej strony sporo rzeczy dzieje się znienacka i między rozdziałami (nagłe rozpanoszenie Roeda Caerna, swoją drogą bardzo nieciekawego antagonisty, pierwsza napaść najeźdźców z Krainy Miedzi), a z drugiej strony międli się nieco za długo spory wewnętrzne między różnymi grupami społecznymi. Trochę frustrujący jest też wątek kłopotów Althei i Brashena z krnąbrnym bosmanem. Czasami trudno powiedzieć, ile czasu upływa między wydarzeniami, bo z jednej strony wydaje się, że sporo, a z drugiej strony w międzyczasie postaci nic nie zrobiły.

Te drobne potknięcia z nawiązką wynagradza druga połowa, a zwłaszcza kilka kulminacyjnych rozdziałów, gdy Paragon, Vivacia, flota Jamailli i Tintaglia spotykają się w jednym miejscu, następują spotkania, rozpoznania, wielka bitwa, ratunki itd. itp. Było na co czekać.

Sa też elementy, przez które książkę czyta się przykro, nie tyle ze względu na warsztat autorki, co wybierane przez nią tematy. Najbardziej cierpi na tym postać Althei, potraktowana bardzo okrutnie. Przy okazji można znielubić parę postaci, które długo pozostają głuche na jej krzywdę (Wintrow, Vivacia, Jek; z tego niechlubnego towarzystwa częściowo wyłamuje się Etta ze względu na własne cierpienie). Poczucie niesprawiedliwości, które mogą budzić niektóre rozwiązania przyjęte w książce, nie zmienia jednak faktu, że Kennit to antybohater-antagonista z najwyższej półki, znakomicie napisany psychopata, którego urok działa nie tylko na postaci, ale też - przynajmniej do czasu - na niektórych czytelników, a nawet na autorkę, zważywszy na to, jak lajtowo go ostatecznie potraktowała (np. w porównaniu z Kyle'em).

Końcowe rozdziały okrasza trochę okołoromansowego angstu, często z posmakiem jednak dosyć nastoletnim (Malta i Reyn martwią się, że są brzydcy, Brashen martwi się, że Althea go zostawi, Etta martwi się, że Wintrow może sobie wziąć jakąś inną kobietę). W małej dawce jest to znośne, ale podobno jest tego znacznie, znacznie więcej w tetralogii o Deszczowych Ostępach, o której czytałam bardzo mieszane opinie. Zaczynam je trochę rozumieć (chociaż tetralogię i tak pewnie kiedyś przeczytam).

Wątek Malty pewnie najbardziej pokrzepiający, wątek Paragona i integracji jego osobowości najbardziej satysfakcjonujący. Vivacia wypada przy nim blado.

Czytane po angielsku, a zatem w jednym tomie, bez szachrajstw polskiego wydawcy.

Mam wielki szacunek do Robin Hobb, że tę tak bogatą w bohaterów, zdarzenia i intrygi trylogię rzeczywiście zdołała zamknąć w trylogii. Wszystkie wątki splatają się na koniec w bardzo satysfakcjonujący sposób,...

Rozwiń

Zwiń

Bardzo klasyczny zbiór baśni, napisanych na fali narodowego wzmożenia Słowaków w XIX wieku (przedmowa informuje o tym trafnie, choć nieco drętwo). Wątki dosyć typowe (z kilkoma wyjątkami, np. "Słonecznego konia"), ale wykonanie wdzięczne i barwne, ze szczegółami zapadającymi w pamięć (np. nawlekanie kaczek na sznurek).

Bardzo klasyczny zbiór baśni, napisanych na fali narodowego wzmożenia Słowaków w XIX wieku (przedmowa informuje o tym trafnie, choć nieco drętwo). Wątki dosyć typowe (z kilkoma wyjątkami, np. "Słonecznego konia"), ale wykonanie wdzięczne i barwne, ze szczegółami zapadającymi w pa...

Rozwiń

Zwiń

Pomimo znośnej próby syntezy na temat pewnych postaw w widzianym diachronicznie społeczeństwie zachodnim książka rozczarowała mnie pod względem głębi i precyzji analizy - zaczynając już od samego tytułu i terminologii, bo w zasadzie trafniejszą nazwą dla tego, co opisuje Ossowska, byłby ethos arystokratyczny, a nie rycerski. Zresztą należałoby się spodziewać definicji tego ethosu jakoś na początku książki, żeby nakreślić ramy pojęciowe, ale Ossowska woli ogólne rozważania psychologiczno-filozoficzne nad pojęciem wzoru. Widać niestety, że jest to pisane przez etyczkę/psycholożkę, a nie historyczkę/literaturoznawczynię, tak że brakuje po prostu warsztatu, żeby się uporać z głównymi materiałami, na których książka się opiera. Za dużo tu wycieczek w szersze społeczne rejony, co spłyca analizę głównego zjawiska. Dobrze chociaż, że są tu i Spartanie jako wojownicy nierealizujący ethosu "rycerskiego", ale w ich opisie, jak zresztą w reszcie książki, nie jest jasne, czy mówimy o konwencji, czy o postulatach, czy o rzeczywistych zachowaniach, czy o wyobrażeniach ludzi z zewnątrz na temat danej grupy. Niby są jakieś uwagi na ten temat, ale w analizie brak zróżnicowania.


80 kg jako waga zbroi rycerskiej już w liceum, gdy czytałam tylko rozdział o średniowieczu, uznałam za absurdalny błąd. Chwilami osobliwy prezentyzm, np. zakończenie rozdziału o Sparcie: "Zapomina się już nawet o tym, że Sparta miała swoje dobre chwile (...) i sięga się pamięcią przede wszystkim do epoki, gdy odcięła się od świata żelazną kurtyną pozwalając wzrastającej korupcji na ciągłe zwiększanie odległości między wzorem a jego realizacją".

Pomimo znośnej próby syntezy na temat pewnych postaw w widzianym diachronicznie społeczeństwie zachodnim książka rozczarowała mnie pod względem głębi i precyzji analizy - zaczynając już od samego tytułu i terminologii, bo w zasadzie trafniejszą nazwą dla tego, co opisuje Ossowska, byłby et...

Rozwiń

Zwiń

Komiksy z tego cyklu czytam dwa razy - pierwszy, żeby złapać mniej więcej rys fabularny, i drugi, żeby spokojnie móc poanalizować i docenić każdy kadr i dymek, i za drugim razem podobają mi się znacznie bardziej. W "Czerwonej duszy" bardzo już jawne nawiązania historyczno-polityczne do zimnowojennego Red Scare, makkartyzmu i ery atomu (łącznie z pokazami wybuchów bomby w Las Vegas) z początku trochę mnie zraziły, miałam wrażenie, że wrzucono w tę fabułę za dużo motywów i schematów, a Hitler w wersji uzwierzęconej (Furrer?) wydał mi się już czymś na granicy dobrego smaku. Przy ponownym czytaniu doceniłam jednak spójność fabuły i bardzo liczne szczegóły na świetnych jak zwykle ilustracjach, które pomagają prowadzić historię, a czasami po prostu dodają światu charakteru lub stanowią inteligentną aluzję (jak apokaliptyczna sekta lemingów albo tytuł książki Almy "La Fontaine Today" - trochę wstyd przyznać, ale za pierwszym razem nie połapałam się, że autorzy jasno tu sygnalizują swój akces do długiej tradycji bajki zwierzęcej). Cechy zwierzęce bardzo dobrze służą charakterystyce postaci, wyjątkowo trafny wydał mi się zwłaszcza salonowy komunista Gotfield jako dalmatyńczyk. Projekt postaci kobiecej tradycyjnie nudno seksowny (ziew), no ale trudno, przymknę oko na tę konwencję.

Komiksy z tego cyklu czytam dwa razy - pierwszy, żeby złapać mniej więcej rys fabularny, i drugi, żeby spokojnie móc poanalizować i docenić każdy kadr i dymek, i za drugim razem podobają mi się znacznie bardziej. W "Czerwonej duszy" bardzo już jawne nawiązania historyczno-polityc...

Rozwiń

Zwiń