Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jak wspaniale było móc powrócić do Granic. Zaszyć się w urokliwym, tajemniczym siedlisku i w małym domku pod lasem – oazie spokoju i sielskości. Jak wspaniale było móc ponownie poczuć zapach wilgotnej ziemi, farb i kwiatów, smak jagodowych pierogów z cukrem i śmietaną, wsłuchać się w szum drzew i śpiew ptaków. Granice z powieści Joanny Szarańskiej znów zachwycają, tym razem w letniej, barwnej odsłonie. Maria, bohaterka serii "Leśne Pejzaże", zaczyna pracę nad ilustracjami do "Malarki wiosennych łąk" – ożywia opowieść z przeszłości kolorami i pociągnięciami pędzla. Pobyt w Granicach wyrwał ją z artystycznej niemocy, przywrócił nadzieję. I Maria z każdym kolejnym dniem czuje coraz mocniejszą więź z tym niezwykłym miejscem. W drugiej części serii Joanna Szarańska kontynuuje uzdrawiającą podróż malarki, zawiązuje przyjaźnie, poddaje próbie rodzinne relacje i zagłębia się w tajemnice z przeszłości. "Piastunka letnich snów" utkana jest z pięknych opisów, bo tak jak Maria maluje farbami, tak Joanna Szarańska maluje słowami – ożywia miejsca, postaci, uczucia i tytułowe letnie sny. Subtelna, plastyczna proza sprawia, że czytanie tej powieści to prawdziwa przyjemność – z łatwością pokochałam Granice, otuliła mnie zieleń i sielskość. "Piastunka letnich snów" jest w stanie zachwycić czarującą scenerią, przenikliwym spojrzeniem na macierzyństwo i w głąb kobiecego serca, aurą tajemnicy z dawnych lat. To napisana z wrażliwością i czułością opowieść o miejscu, które staje się azylem, bezpiecznym schronieniem. O pasji, matczynej miłości, szacunku i przyjaźni – o ludziach, którzy stają się bliscy. O bólu złamanego serca, kojącym wpływie natury, przeszłości, która puka do drzwi i nowych początkach. Niezwykle urokliwa powieść, polecam.

Jak wspaniale było móc powrócić do Granic. Zaszyć się w urokliwym, tajemniczym siedlisku i w małym domku pod lasem – oazie spokoju i sielskości. Jak wspaniale było móc ponownie poczuć zapach wilgotnej ziemi, farb i kwiatów, smak jagodowych pierogów z cukrem i śmietaną, wsłuchać się w szum ...

Rozwiń

Zwiń

"Kobiety, o których myślę nocą" to patchworkowa książka, w której kobiece życiorysy splatają się z osobistymi doświadczeniami z podróży oraz ze spostrzeżeniami i refleksjami na temat życia, procesu twórczego, zagubienia i próby wytyczenia własnej ścieżki. Mia Kankimäki prowadzi nas przez życiorysy "nocnych kobiet" – przedstawia portrety odważnych i niezależnych kobiet, m.in. Karen Blixen (duńskiej plantatorki kawy, kolonizatorki i pisarki, autorki "Pożegnania z Afryką"), Nellie Bly (dziennikarki, emancypantki, która odbyła samotnie podróż dookoła świata), Yayoi Kusamy (malarki mieszkającej w szpitalu psychiatrycznym w Tokio). Wertowaniu stron i literackim wędrówkom przez dawne czasy towarzyszy prawdziwa podróż, bo autorka dosłownie rusza śladem swoich bohaterek. Kankimäki odwiedza m.in. Afrykę, japońskie Kioto i włoską Florencję.

Z dużym zainteresowaniem czytałam o tytułowych nocnych kobietach. Ich minibiografie fascynują – opisami dalekich (i często niebezpiecznych) podróży, wewnętrznych zmagań, zabawnych i trudnych momentów. Mia Kankimäki pisze w sposób sugestywny, plastyczny – można niemal poczuć smak japońskiej herbaty i gorące promienie słońca na twarzy. Zachwycają opisy afrykańskiej przyrody – podczas czytania łatwo rozbudzić w sobie pragnienie wyruszenia w podróż. Należy wspomnieć, że książka ma mocno fragmentaryczną strukturę – i jej elementy nie złożyły się dla mnie w spójną i przekonującą całość (czasami wkrada się wrażenie przypadkowości). Nie można jednak odmówić Kankimäki kreatywności i zaangażowania. Pokochałam ideę (podążanie śladem nocnych kobiet? – genialne!), fascynujące biografie oraz zabawny, przyjemny i autoironiczny styl pisania. Otrzymaliśmy inspirującą książkę o kobietach i dla kobiet (i nie tylko). Opowieść o podążaniu za głosem serca, szukaniu własnej drogi, determinacji, poczuciu szczęścia wśród dzikiej natury i podróżach odmieniających koleje życia. Kolejna interesująca i warta uwagi publikacja Serii Skandynawskiej.

"Kobiety, o których myślę nocą" to patchworkowa książka, w której kobiece życiorysy splatają się z osobistymi doświadczeniami z podróży oraz ze spostrzeżeniami i refleksjami na temat życia, procesu twórczego, zagubienia i próby wytyczenia własnej ścieżki. Mia Kankimäki prowadzi n...

Rozwiń

Zwiń

W małym brazylijskim miasteczku rozkwitały słodkie młodzieńcze marzenia. Trzy dziewczyny tkały nie tylko koronki, ale też historię swojego życia, przyjaźni i nadziei. Dom Floresówien był bezpiecznym kobiecym azylem, niestety, tylko do czasu.

Angélica Lopes utkała misterną opowieść o koronczarkach, wspaniałym rzemiośle i koronczarskim kodzie ukrytym w ściegach, który stał się sekretnym językiem. Opowieść o kobietach złapanych w sidła bezwzględnego męskiego świata – świata aranżowanych małżeństw, religii, tradycyjnych ról społecznych, przymusu i opresji. Świata, w którym kobieta nie ma prawa głosu; w którym staje się własnością ojca, a później męża. Niektóre kobiety, w odwadze lub desperacji, próbowały odmienić swój los. I właśnie taki kobiecy bunt zrodził się w sercu jednej z bohaterek powieści Lopes. "Koronczarki" to poruszająca historia pełna smutku, łez, odwagi, determinacji, trudnych wyborów, drobnych przebłysków szczęścia i nadziei – tragedia i krzywda ludzka splatają się z przyjaźnią, miłością i kobiecą solidarnością. Subtelna, sugestywna proza prowadzi czytelnika przez meandry historii, zawiłe ludzkie losy i skomplikowane uczucia.

Piękna, łamiąca serce powieść o kobiecej walce – o godność, prawo głosu i decydowania o sobie. Pokochałam koronczarski motyw (fascynujące!), odbyłam literacką podróż do Brazylii ubiegłego wieku i żyłam losami koronczarek z Bom Retiro. Wspaniała literatura. Cieszę się, że Wydawnictwo Mova wydaje dla nas takie perełki.

W małym brazylijskim miasteczku rozkwitały słodkie młodzieńcze marzenia. Trzy dziewczyny tkały nie tylko koronki, ale też historię swojego życia, przyjaźni i nadziei. Dom Floresówien był bezpiecznym kobiecym azylem, niestety, tylko do czasu.

Angélica Lopes utkała misterną opowieść o koron...

Rozwiń

Zwiń

Na okładce książki Claire Vaye Watkins można przeczytać, że to opowieść o kobiecie na skraju oraz furii, która popycha do działania. I rzeczywiście, Claire, powieściowe alter ego autorki, dociera do krytycznego momentu, w którym miłość nie jest już w stanie uciszyć demonów przeszłości, tłumionych latami pragnień i coraz większego poczucia rozczarowania. Szybko okazuje się, że wspomniana furia to jedynie maska – bo tak naprawdę kryje się pod nią rodzinna trauma, pęd do wolności i życia w zgodzie z samą sobą. Watkins z brawurową szczerością przedstawia historię żony i matki, która kwestionuje tradycyjne spojrzenie na macierzyństwo i która otwarcie przyznaje, że nie odnajduje się w roli matki – a nie są to poglądy i wybory akceptowalne społecznie. Claire dosłownie ratuje się ucieczką i, by lepiej zrozumieć samą siebie, wraca do źródła – wyjeżdża w rodzinne strony. Napędza ją złość, żal i niekontrolowany smutek, ale nie poczucie winy. To właśnie tam, w Reno i na pustyni w Nevadzie, urzeczywistnia się w pełni tytułowa ciemność, którą Claire nosi w sobie. Ożywają też wspomnienia – nieprzepracowanej żałoby za ojcem, artystycznego ducha matki, silnej więzi z siostrą, dzieciństwa i dorastania w świecie pełnym biedy, narkotyków, seksu, pozornej swobody i wolności. "Kocham cię, ale wybieram ciemność" to proza z elementami autobiograficznymi, zadziorna, szczera i bezkompromisowa, czasami wulgarna, ale zawsze intensywna i przenikliwa. Ujęła mnie odwaga, z jaką Watkins podejmuje tabu – portretuje alternatywną odsłonę macierzyństwa, bez osądzania i wymówek, ale z wyraźnym przedstawieniem konsekwencji podejmowanych wyborów. Świetna amerykańska proza, warto przeczytać.

Na okładce książki Claire Vaye Watkins można przeczytać, że to opowieść o kobiecie na skraju oraz furii, która popycha do działania. I rzeczywiście, Claire, powieściowe alter ego autorki, dociera do krytycznego momentu, w którym miłość nie jest już w stanie uciszyć demonów przeszłości, tłu...

Rozwiń

Zwiń

Nowy Jork lat 50. i 60. XX wieku w opowiadaniach Grace Paley, amerykańskiej pisarki i poetki, przypomina barwną mozaikę – zadziwia i oszałamia swoją różnorodnością. Tkankę miejską tworzą skomplikowane życiorysy – głosy osób w różnym wieku, z różnych grup etnicznych i klas społecznych. Paley w krótkiej formie opisuje codzienne chwile szczęścia i bolesne upadki, tytułowe "małe ludzkie zawirowania" – portretuje samotne matki na zasiłkach, żony i rozwódki, zuchwałe nastolatki, niedzielnych ojców, żołnierzy na przepustce, imigrantów próbujących odnaleźć się w niełatwych realiach wielkiego miasta. Autorka hojnie czerpie z własnych doświadczeń i otaczającej ją rzeczywistości – na pierwszy plan wysuwają się kwestie związane z życiem rodzinnym i społecznym: brak pieniędzy, pozamałżeńskie zdrady, zemsta, dorastanie, kobiecość, różne odsłony macierzyństwa, kłótnie i domowa przemoc, kapitalizm, nierówności.

Mocno wyczuwalny amerykański vibe niósł mnie przez kolejne strony – a jest ich całkiem sporo. Interesująca wydała mi się kompozycja opowiadań – przypominają urywki z życia, krótkie momenty wyrwane z całości. I wydaje się, że ich urok tkwi w prostocie – ot, zwykłe-niezwykłe teksty o zwykłych ludziach i ich zwykłym życiu. Paley pisze w konwencjonalnym stylu, z humorem i wrażliwością – i robi to naprawdę świetnie. W krótkiej, skondensowanej formie trafnie oddaje zawiłość relacji i uczuć oraz przewrotność ludzkiego losu.

Must read dla miłośników krótkiej formy (i nie tylko). Antologia, która pozwala zanurzyć się w międzyludzkich relacjach, w nowojorskiej codzienności, w drobnych momentach życia. Warto przeczytać.

Nowy Jork lat 50. i 60. XX wieku w opowiadaniach Grace Paley, amerykańskiej pisarki i poetki, przypomina barwną mozaikę – zadziwia i oszałamia swoją różnorodnością. Tkankę miejską tworzą skomplikowane życiorysy – głosy osób w różnym wieku, z różnych grup etnicznych i klas społecznych. Pale...

Rozwiń

Zwiń