Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Oceniam bardziej rysunki i fabułę. Historia O podobała mi się bardziej niż Justyna.

Oceniam bardziej rysunki i fabułę. Historia O podobała mi się bardziej niż Justyna.

Moja ocena uwarunkowana jest świetnymi zdjęciami i inspirującymi pomysłami na kanapki. Książka chodziła za mną już od pewnego czasu i muszę przyznać, że miałam o niej lepsze mniemanie zanim ją nabyłam i zaczęłam czytać.
Wszystkie opisy i teksty w książce zgrzytają dziwaczną, potoczną polszczyzną. Figlaski z masy kawiorowej, tuńczyki rozdeptane widelcem, brioszki z cycuszkami czy loczki z masła sprawiają wrażenie, że książkę pisały osoby, które nie do końca potrafią posługiwać się językiem polskim. To nie jest jedna ze stylizacji językowych pokroju luźnego pisarstwa kulinarnego Jamiego O. Nawiasem mówiąc, autorzy nazwali imieniem tego Brytyjczyka kanapkę z przemysłowymi paluszkami rybnymi i ketchupem, co jest zabawne w kontekście jego stołówkowej krucjaty przeciwko owym paluszkom.
Ponadto brak jest przejrzystego spisu treści, w którym przepisy ułożone są alfabetycznie. Gdy chcę znaleźć przepis na french toast muszę go szukać w kategorii tosty i sandwiche na ciepło, a nie pod literką f. Jest to zdecydowana wada, gdy książka zawiera około 200 przepisów..
Mimo wszystko dobrze, że te koślawe przypisy pojawiają się jednak przy każdej kanapce, bowiem meksykańskie i południowoamerykańskie przysmaki zostały potraktowane wybitnie po macoszemu. Jeśli bardziej kierować się opisem niż przepisem, to może z tego wyjść cokolwiek smacznego, bo w przeciwnym razie zmuszeni będziemy jeść buły ociekające gotowym guacamole i ketchupem zamiast salsy rossa. Kto jadł i gotowe i prawdziwe guacamole ten wie o co mi chodzi.
Nie wiem jak jest z resztą opisów i na ile jest to legalne, ale przy przepisie na fińskiego hamburgera znalazłam fragment słowo w słowo przepisany z Pascalowskiego przewodnika turystycznego po Finlandii. Może nikomu nie robi krzywdy użycie trzech zdań ze starego przewodnika, ale nieodmiennie drażni mnie zrzynanie czyjegoś tekstu, nie zadając sobie nawet trudu, by wyrazić czyjąś myśl swoimi słowami.
I wszędzie wciśnięta szynka konserwowa. Na Boga, to nie te czasy, że trzeba ją upychać w co drugim przepisie. Niektóre co bardziej egzotyczne przepisy przypominają mi rozdział o kuchni japońskiej w polskiej książce kucharskiej wydanej w latach 50'tych. Pojawiały się tam kuriozalne przepisy na sushi z nadzieniem z matjasów, bo japońskich produktów na rynku po prostu nie było. Tak jest i tu. Oryginalne składniki są trudno dostępne, więc wrzućmy coś rodzimego, co z grubsza wygląda podobnie do oryginału i już, możemy to dać do książki kucharskiej. Dlaczego nie można było po prostu pominąć takich przepisów?
Piękne zdjęcia. Inspirujące pomysły. Niestety, warstwa literacka książki woła o pomstę do nieba. Nie żałuję wydanych pieniędzy, głównie ze względu na zbiór zdjęć, na podstawie których zapewne nie raz skuszę się na wykonanie smacznych kanapek.

Moja ocena uwarunkowana jest świetnymi zdjęciami i inspirującymi pomysłami na kanapki. Książka chodziła za mną już od pewnego czasu i muszę przyznać, że miałam o niej lepsze mniemanie zanim ją nabyłam i zaczęłam czytać.
Wszystkie opisy i teksty w książce zgrzytają dziwaczną, potoczną polszczyzną. Figlaski z masy kawiorowej, tuńczyki rozdeptane widelcem, brioszki z...