Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zabawne, tak dobra książka, a średnia ocen znacznie gorsza, niż wielu lektur, niegodnych nawet muśnięcia palcami, czy prześledzenia wzrokiem, pisanych językiem na poziomie neandertalczyka. Aż się robi przykro (tak, nawet ja mam jakieś uczucia! Nikle, ale jednak). W końcu udało mi się wygrzebać książkę, której zakończenie jest godne uwagi. Otóż to, żadnego współczucia dla postaci (choć moim zdaniem uśmiercenie ich to okazanie dobrodziejstwa). Spotkałam się z komentarzami, że żaden to thriller. Jestem zupełnie odmiennego zdania - czy zastanawialiście się przez chwilę jak to jest być niemową? Uwierzcie, to samo w sobie uchodzi za koszmar. Nie jest to bezsensowny dodatek, ma to na celu pokazanie jak silna więź łączy psa i człowieka. Niewiele osób potrafiło porozumieć się z Edgarem, psy nie potrzebowały do tego ani kawałka papieru, ani wymachiwania rękoma. Wystarczyły im jego naturalne reakcje, drganie mięśni twarzy, zapach jaki z siebie wydzielał (psy potrafią wyczuć po samym zapachu, kiedy ktoś się złości!). Wydaje mi się, że chodzi tu przede wszystkim o to jak bardzo przywiązany jest pies, jak wierny i oddany. Nie, nie personifikuje zwierząt, absolutnie. Po prostu stwierdzam fakt.

Zabawne, tak dobra książka, a średnia ocen znacznie gorsza, niż wielu lektur, niegodnych nawet muśnięcia palcami, czy prześledzenia wzrokiem, pisanych językiem na poziomie neandertalczyka. Aż się robi przykro (tak, nawet ja mam jakieś uczucia! Nikle, ale jednak). W końcu udało mi się wygrzebać książkę, której zakończenie jest godne uwagi. Otóż to, żadnego współczucia dla...

Tyle już rzeczy na temat tej książki zostało powiedzianych, że właściwie nic więcej nie wniosę, przytaczając tu swoją opinię. To po prostu powieść, którą trzeba znać. Znać... i rozumieć. Choć na pierwszy rzut oka trywialna, kryje w sobie uniwersalną prawdę. Prawdę o tym jak żyć i jak umierać.

Tyle już rzeczy na temat tej książki zostało powiedzianych, że właściwie nic więcej nie wniosę, przytaczając tu swoją opinię. To po prostu powieść, którą trzeba znać. Znać... i rozumieć. Choć na pierwszy rzut oka trywialna, kryje w sobie uniwersalną prawdę. Prawdę o tym jak żyć i jak umierać.

Przyznam, wzruszające. Nawet dla kogoś zimnego i niewzruszonego, jak ja. Leslie umarła w drodze do swego królestwa. Ciekawe, czy jej dusza wyczołgała się na drugą stronę rzeki, by móc już na zawsze znaleźć się w Terabithii. Tego bym jej osobiście życzyła, choć podobno do krainy można się było dostać tylko przy pomocy sznura, zawieszonego na jabłoni. Opowieść o mocy dziecięcej wyobraźni, samoistnie uruchamiająca także wyobraźnię czytelnika. Szkoda, że wraz z tym jak przybywa nam lat, stajemy się ociężali i grawitacja przygniata nas do ziemi. Szkoda, że nie umiemy na przekór niej, latać.

Przyznam, wzruszające. Nawet dla kogoś zimnego i niewzruszonego, jak ja. Leslie umarła w drodze do swego królestwa. Ciekawe, czy jej dusza wyczołgała się na drugą stronę rzeki, by móc już na zawsze znaleźć się w Terabithii. Tego bym jej osobiście życzyła, choć podobno do krainy można się było dostać tylko przy pomocy sznura, zawieszonego na jabłoni. Opowieść o mocy...