Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Z książkami jest tak, jak z ludźmi: bardzo niewielu ma dla nas ogromne znaczenie. Reszta po prostu ginie w tłumie"
-Wolter

Te słowa całkowicie do mnie przemawiają. Do tej pory przeczytałam już spory stosik książek i z całą pewnością mogę stwierdzić, iż wśród nich są książki, których bohaterowie wciąż przeżywają przygody w mojej wyobraźni. Istnieje też taka grupa książek (niestety dużo rozleglejsza od poprzedniej), o których zapominam już po tygodniu od przeczytania.
Na pewno wielu z Was zgodzi się ze mną. :)

A co ze „Szklanym tronem” Sarah’y J. Maas? Do której grupy dopasować tę książkę? Ku mojej niezmiernej radości (bo już dawno nie spotkałam żadnej „książkowej perełki”), „Szklany tron” trafia do pierwszego zbioru. Ta powieść mnie zaskoczyła, poruszyła, rozbawiła oraz w pełni usatysfakcjonowała.

Zaczynając jednak od początku…

Sarah J. Maas jest młodą, amerykańską pisarką, która tworzy powieści fantastyczne. Zadebiutowała „Szklanym tronem”, przy którego pisaniu zainspirowała się postacią Kopciuszka z Disney’owskiej bajki.

Celaena Sardothien jest najsławniejszą i najbardziej niebezpieczną zabójczynią w całym Adarlanie. Jeden błąd sprawia, że dziewczyna trafia do obozu śmierci. Bicie, tortury oraz niewyobrażalnie ciężka praca w kopalni są tam na porządku dziennym. Pewnego dnia po Celaene przyjeżdża kapitan Gwardii Królewskiej – Chaol oraz następca tronu – Dorian. Dziewczyna dostaje od nich intrygującą propozycję – udział w turnieju. Zabójczyni przyjmuje ofertę, a jej życie całkowicie się zmienia.
Czy Celaena zdoła wygrać turniej i odzyskać wolność? Czy przypłaci go życiem?

„Przecież biblioteki kryły mnóstwo pomysłów, a nowe pomysły stanowiły najgroźniejszą, najbardziej niebezpieczną broń świata!”

Zagłębiając się w dalszą treść książki, poznajemy świat, w którym żyje bohaterka. Z każdą stroną wnikamy w coraz to nowsze wątki. O ile akcja na początku toczy się szybko, to później jeszcze bardziej przyspiesza. Nie możemy, więc narzekać na nudę. ;)

Powieść Sarah’y J. Maas posiada wiele zalet, które postaram się przybliżyć poniżej.

Muszę przyznać, że na ocenę 10 gwiazdek w dużej mierze wpłynęli bohaterowie. Autorka stworzyła złożone i różnorodne osobowości. Od razu utożsamiłam się z postaciami i przeżywałam przygody razem z nimi.

„- Wybierz coś innego. Może nasz trening stanie się ciekawszy. Mam nadzieję, że wreszcie się zmęczę.
- Obedrę cię żywcem ze skóry i wycisnę ci gałki oczne! - mruknęła Celaena, podnosząc rapier - To cię na pewno zmęczy.”

Największą sympatią darzę Celaene. Jest moim odzwierciedleniem (prawie) idealnej bohaterki: inteligentna, odważna, stanowcza, bezwzględna. W dodatku zachowuje dystans, lubi prowokować i dobrze włada bronią. Czyta nawet książki i gra na fortepianie (czego chcieć więcej?). Fakt, iż jest zabójczynią wpływa jak najbardziej pozytywnie na całokształt postaci. Trochę rozczarowało mnie jedynie, że od połowy powieści, dziewczyna z bezlitosnej zabójczyni stawała się współczującą zabójczynią. Ta zmiana była na razie niewielka i mam nadzieję, że w kolejnych częściach bohaterka zachowa swoją bezwzględność i niezłomność.
Co więcej, Celaena na szczęście nie posiada cech, które zawsze wywołują moje wzburzenie jak naiwność, brak swojego zdania, niesamodzielność oraz natychmiastowe zakochiwanie się chłopaku poznanym parę minut wcześniej (o zgrozo).

Kolejnym bohaterem, który mnie ujął jest Chaol – dzielny, silny i bohaterski kapitan Gwardii Królewskiej. Czytając „Szklany tron” nigdy nie mogłam być pewna, co naprawdę myśli o Celaenie, turnieju czy nawet królu. Natrafiałam na wskazówki w treści i dopiero z nich kształtował się charakter postaci. Muszę nawet przyznać, że poprzez to czytałam uważniej fragmenty o Chaolu. Pomimo, iż na początku sądziłam, że jest przeciwieństwem osobowości Celaeny, to z czasem zaczęłam dostrzegać pewne podobieństwa między nimi. Postacie Chaola i Celaeny są naprawdę fascynujące.

„Bariery topiły się z każdym dniem. To on na to pozwalał. Znikały, gdy słyszał autentyczny, szczery śmiech dziewczyny. Kurczyły się, gdy widział ją śpiącą z twarzą na otwartej książce. Malały, bo wiedział, że zwycięży w turnieju.”

Jednym z ważniejszych bohaterów jest także Dorian. Niestety trochę rozczarowała mnie jego postać. Wydał mi się zbyt przeciętny, (aby nie użyć słowa „oklepany”) w porównaniu do innych. Nieraz miałam okazję poznać historię księcia, który jest dobry, szlachetny i uczciwy, ma złego ojca – króla oraz po objęciu tronu zamierza zmienić świat na lepsze. Oczywiście posiada pewne zalety. Dla przykładu spodobało mi się, że darzy sympatią psy i poświęca im dużo czasu.

Kolejną zaletą „Szklanego tronu” jest styl autorki. Sarah J. Maas pisze w sposób humorystyczny oraz błyskotliwy. Idealnie wprowadza nas do odległego świata wojen, żołnierzy, królów. Autorka w odpowiednich momentach posługuje się humorem, sarkazmem. Nie mogę narzekać również na opisy walk, gdyż Sarah Maas dobrze sobie z nimi poradziła.

Większych wad w książce nie dostrzegłam.

„Nie będę się bać.”

Podsumowując, „Szklany tron” jest książką, którą trzeba przeczytać. Nawet, jeśli nie przekonuje Cię fabuła, to warto zagłębić się w tę powieść ze względu na bohaterów.
Dzieło Sarah J. Maas jest nieprzewidywalne, porywające, wciągające i z pewnością zadowoli nawet wymagającego czytelnika.

„- Czujesz się samotna? - wyrwało mu się.
- Samotna? (...) Nie. Potrafię dać sobie radę sama, o ile mam co czytać.”

"Z książkami jest tak, jak z ludźmi: bardzo niewielu ma dla nas ogromne znaczenie. Reszta po prostu ginie w tłumie"
-Wolter

Te słowa całkowicie do mnie przemawiają. Do tej pory przeczytałam już spory stosik książek i z całą pewnością mogę stwierdzić, iż wśród nich są książki, których bohaterowie wciąż przeżywają przygody w mojej wyobraźni. Istnieje też taka grupa książek...

„- Ależ Alexio, nie godzi się bić wampira, ani parasolką, ani czymkolwiek!”

Gail Carriger to amerykańska pisarka, która specjalizuje się głównie w fantastyce. „Gail Carriger” stanowi jedynie pseudonim literacki, a prawdziwe nazwisko artystki to Tofa Borregaard. W 2009r. zadebiutowała powieścią „Bezduszna”. Z wykształcenia jest archeolożką.

Na „Bezduszną” miałam ochotę od pewnego czasu. Moją uwagę zwrócił pomysł połączenia czasów wiktoriańskich z nadprzyrodzonymi istotami. Ponadto: silna, odważna i bezduszna (jak sam tytuł wskazuje) bohaterka – po prostu muszę to przeczytać.
Moje oczekiwania były duże, a książka niestety im nie sprostała. Zaczynając jednak od początku, teraz przybliżę treść „Bezdusznej”.

Obowiązuje XIX wiek. Główną bohaterką jest Alexia Tarabotti, która mieszka wraz ze swoją rodziną w Londynie. Ta dwudziestosześcioletnia kobieta posiada parę niezwykłych cech: w jej żyłach płynie włoska krew; nie rozstaje się ze swoją parasolką; jest szczera i bezpośrednia; została starą panną; ma śniadą cerę i za duży nos (według matki). Ponadto Alexia urodziła się bez duszy. Dzięki temu potrafi neutralizować moc wilkołaków, wampirów i duchów jednym dotknięciem dłoni. Czyni ją to jeszcze bardziej poważaną osobą w świecie nadprzyrodzonych istot.

Powieść rozpoczyna się wystawnym balem, na którym dochodzi do śmiertelnej walki między główną bohaterką a wampirem. Można by przypuszczać, iż akcja będzie toczyć się dalej równie szybko, albo jeszcze szybciej. Jednak nic bardziej mylnego. Po dawce wrażeń nadchodzi długie (i trochę nużące) zapoznanie się z bohaterami, światem przedstawionym. Dowiadujemy się, iż wampiry, wilkołaki oraz duchy ujawniły się i zostały zaakceptowane przez społeczeństwo. Żyją one w pełnej zgodzie z ludźmi, co rzadko spotyka się w seriach z tego samego gatunku. Warto również zaznaczyć, że liczebność tych nadnaturalnych stworzeń jest niewielka, gdyż wiele trudności przysparza stworzenie nowego wampira bądź wilkołaka.

Zagłębiając się w dalszą treść powieści akcja powoli nabiera tempa. Zaczynają znikać pojedyncze wampiry oraz wilkołaki, a sama Alexia zostaje znów atakowana. Czy uda jej się odnaleźć sprawcę tego całego zamieszania? Co się kryje za tajemniczymi zniknięciami? Dlaczego nadzwyczaj przystojnego lorda Maccon’a interesuje „niemożliwa” Alexia Tarabotti?

„Zresztą nieskazitelne piękno bywa bezbrzeżnie nudne, nie sądzi pani?”

Dzieło Gail Carriger posiada mimo wszystko wiele plusów. Postacie są intrygujące i zróżnicowane. Podoba mi się kreacja Alexii ze względu na jej hart ducha i upór. Moim zdaniem nic nie wpływa tak negatywnie na potencjał książki jak naiwne, głupiutkie główne bohaterki. Za to więc przyznaję plus „Bezdusznej”. Ogromnym atutem tej pozycji jest też poczucie humoru autorki. Zabawne sytuacje, gry słowne w połączeniu z wyniosłym i poważnym językiem potrafią znacznie poprawić nasz nastrój.

„-Wypraszam sobie, panie... - (Alexia)szukała szczególnie obraźliwego słowa - ...burku!”

Zastosowanie stylizacji wiktoriańskiej wzbudza we mnie mieszane uczucia. Na początku trudno mi było się do niej przyzwyczaić. Wydawała się wręcz przesadzona i niepotrzebna. Czytając kolejne strony, przyzwyczaiłam się do tej formy ukazania perypetii Alexii. Wprowadzenie odpowiedniego nastroju udało się autorce, aczkolwiek mogło by to wypaść trochę lepiej. Za pomysł i chęci, tę stylizację zaliczę do zalet.

Wad oczywiście też nie brakuje. Przede wszystkim: przewidywalność. Nie potrzebowałam dużo czasu, aby domyślić się, jak potoczą się dalsze losy bohaterów. Rozczarowałam się wątkiem miłosnym. Po bezwzględnej, mądrej i dzielnej Alexii Tarabotti oczekiwałam czegoś bardziej skomplikowanego i zaskakującego. Do minusów należy też, wcześniej wspomniana, mała ilość akcji. Samo zakończenie wydawało mi się zbyt „cukierkowe”.

Podsumowując „Bezduszna” Gail Carriger jest dobrą, prostą książką. Poleciłabym ją osobom, które chcą przeczytać coś nieskomplikowanego, wesołego, nie mając przy tym dużych oczekiwań. We mnie ta powieść nie wzbudziła zachwytu, ale nie żałuję, że poznałam Alexię, lorda Maccon’a, profesora Lyall’a. Mam jednak przeczucie, iż nie zapadnie mi na długo w pamięci.

„-Rozumiem, że nie chce pan usłyszeć, czego dowiedziałam się w ulu? - zapytała.
Westchnął głośno.
-Rozumiem, że chce mi pani powiedzieć?”

„- Ależ Alexio, nie godzi się bić wampira, ani parasolką, ani czymkolwiek!”

Gail Carriger to amerykańska pisarka, która specjalizuje się głównie w fantastyce. „Gail Carriger” stanowi jedynie pseudonim literacki, a prawdziwe nazwisko artystki to Tofa Borregaard. W 2009r. zadebiutowała powieścią „Bezduszna”. Z wykształcenia jest archeolożką.

Na „Bezduszną” miałam ochotę od...

„Światła pochylenie” to książka, która z pewnością na długo zapadnie mi w pamięci. Na jej stronach można znaleźć szczyptę magii, miłości i poświęcenia.

Helen od 130 lat, czyli od swojej śmierci przebywa na ziemi w formie Światła, nie mogąc uwolnić się z tej postaci. Nic nie pamięta z czasów, kiedy była żywa. Wie jedynie, że przed zmianą w Światło zrobiła coś niewybaczalnego, a teraz odbywa karę. Nie może na krok odstąpić swojego gospodarza, w przeciwnym razie czuje wszechogarniający ból i stacza się w czeluści piekła.
Skazana na wieczną samotność, pełni rolę obserwatora. Zawsze z wybranymi gospodarzami łączy ją zamiłowanie do literatury. Jest dla nich muzą, inspiracją. Niestety tylko tyle.
Nikt jej nie może zobaczyć, ani usłyszeć, aż pewnego dnia wszystko się zmienia.

Helen przebywa w klasie do języka angielskiego, jak zwykle przemieszcza się z kąta w kąt słuchając wypowiedzi swojego gospodarza – Browna. Nagle czuje na sobie czyjś wzrok.
Jak się okazuje, wreszcie od wielu lat ktoś ją widzi i to nie zwykły chłopak, ale też ktoś więcej. Najpierw oblewa ją zawstydzenie, ale z czasem pojawiają się coraz nowsze uczucia.

Będąc w postaci ducha Helen zapomniała, jak smakuje jabłko, czekolada, jak pachnie trawa, jakie to wrażenie biec, dotknąć czyjeś ręki albo włosów. Tęsknota za tym wszystkim jest jednym z powodów, dla których chce porzucić rolę Światła.
Ale czy jej się to uda?
Czy nie pochłonie jej przez to piekło?

Powieść Laury Whitcomb to niezwykła książka, która potrafi poruszyć. Bardzo podobała mi się główna bohaterka. Jej dusza pochodząca z XIX wieku skrywa miłość do poezji oraz wyróżnia się poczuciem estetyki. Jest pełna współczucia i wrażliwości.

Autorka opisując historię Helen przedstawia wizję świata po śmierci. Poprzez to skłania nas do wielu refleksji związanych z życiem ludzkim. Sugeruje, że powinniśmy zwracać uwagę na zupełnie mało ważne rzeczy, które jednak z czasem mogą nabyć dużą wartość.

Warto docenić także styl pisania Laury Whitcomb charakteryzujący się lekkością, subtelnością bądź po prostu pięknem. Dzięki temu doskonale utożsamiamy się z bohaterami i wkraczamy do ich świata.
„Światła pochylenie” z całą pewnością mogę polecić każdemu.

„Światła pochylenie” to książka, która z pewnością na długo zapadnie mi w pamięci. Na jej stronach można znaleźć szczyptę magii, miłości i poświęcenia.

Helen od 130 lat, czyli od swojej śmierci przebywa na ziemi w formie Światła, nie mogąc uwolnić się z tej postaci. Nic nie pamięta z czasów, kiedy była żywa. Wie jedynie, że przed zmianą w Światło zrobiła coś...