Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tę część przeczytałam jeszcze szybciej, niż pierwszą, więc tak - wciąga. Warsztatowo lepiej, niż w pierwszej, ciekawe wątki, choć nadal z niektórych scen i dialogów pękałam ze śmiechu. Zachowanie głównej bohaterki jakieś takie niespójne, a momentami wręcz absurdalne w kontekście „miłości” do głównego bohatera.
Ciekawie rozwinięte postacie drugoplanowe.

Tę część przeczytałam jeszcze szybciej, niż pierwszą, więc tak - wciąga. Warsztatowo lepiej, niż w pierwszej, ciekawe wątki, choć nadal z niektórych scen i dialogów pękałam ze śmiechu. Zachowanie głównej bohaterki jakieś takie niespójne, a momentami wręcz absurdalne w kontekście „miłości” do głównego bohatera.
Ciekawie rozwinięte postacie drugoplanowe.

Brawa dla autorki za ciekawy pomysł na książkę. Warsztatowo tragedia, aczkolwiek czyta się szybko i nawet przyjemnie. Wiele sytuacji, dialogów tak absurdalnych, że pękałam ze śmiechu, więc tak - wzbudziła we mnie emocje :))
Scena w samolocie ze stewardessą wywołała moje oburzenie.

Brawa dla autorki za ciekawy pomysł na książkę. Warsztatowo tragedia, aczkolwiek czyta się szybko i nawet przyjemnie. Wiele sytuacji, dialogów tak absurdalnych, że pękałam ze śmiechu, więc tak - wzbudziła we mnie emocje :))
Scena w samolocie ze stewardessą wywołała moje oburzenie.

Ludzka pamięć wypiera to, co niewygodne, jednak w końcu trzeba się z nią zmierzyć. Powieść Joanny Bator jest fascynująca, od momentu przeczytania ostatniej strony wciąż do mnie wracają miejsca, bohaterowie i ich historie. Czuję się upojona i opętana zarazem.
Nie spodziewałam się tak dobrej lektury, choć tak wiele w niej zła...

Ludzka pamięć wypiera to, co niewygodne, jednak w końcu trzeba się z nią zmierzyć. Powieść Joanny Bator jest fascynująca, od momentu przeczytania ostatniej strony wciąż do mnie wracają miejsca, bohaterowie i ich historie. Czuję się upojona i opętana zarazem.
Nie spodziewałam się tak dobrej lektury, choć tak wiele w niej zła...