Jesteśmy społecznością, która kocha książki

“Dla Ciebie Nawet” to historia, która odwraca klasyczne spojrzenie na pracę polskich funkcjonariuszy. Lekturę tej książki musiałam sobie porządnie przemyśleć.

Autor, Krystian Stolarz, prezentuje środowisko policyjne w zupełnie nowym świetle, odcinając się od stereotypów znanych z kryminałów.

Nie jest to typowa opowieść o śledztwie prowadzonym krok po kroku. To raczej surowa, wulgarna, a czasem nawet brudna relacja, która ukazuje emocje, poświęcenie oraz nieustanny bój o osiągnięcie celu, niejednokrotnie za wszelką cenę. Książka stawia też pytania o moralność zarówno bohaterów, jak i czytelników, eksplorując walkę zarówno z systemem, jak i z samym sobą.

Mimo że debiut autora jest wyraźnie wyczuwalny, niektóre sytuacje wydają się opisane zbyt pobieżnie, a dialogi oraz akcja dominują nad bardziej rozbudowanymi opisami. Jednak mimo tych niedoskonałości, książka pozostawia czytelnika z niecierpliwością oczekującego na kontynuację.

Gratulacje dla autora za spełnienie marzenia i za udowodnienie, że marzenia są do spełnienia, a “Dla Ciebie Nawet” stanowi tego doskonały przykład.

“Dla Ciebie Nawet” to historia, która odwraca klasyczne spojrzenie na pracę polskich funkcjonariuszy. Lekturę tej książki musiałam sobie porządnie przemyśleć.

Autor, Krystian Stolarz, prezentuje środowisko policyjne w zupełnie nowym świetle, odcinając się od stereotypów znanych z kryminałów.

Nie jest to typowa opowieść o śledztwie prowadzonym krok po kroku. To raczej...

Zapewne nie raz słyszeliście, że tytuł sprawdzi się idealnie na jeden długi wieczór. W przypadku „Black Drop” podpisuje się pod tym stwierdzeniem obiema rękami. Doskonała odskocznia od innych książek, niezapadająca za długo w pamięci, ale za to świetna rozrywka, na ten jeden, jedyny raz. Nie jest to historia, do której będziecie wracać myślami, mimo to gwarantuję, że jeśli nie macie ogromnych oczekiwań, przyjemnie spędzicie czas.

Jest wiele elementów, które mnie w tej powieści usatysfakcjonowały. Lekkie pióro, bardzo mała ilość spicy scen, aura tajemniczości, czegoś na kształt lekkiej grozy i relacje między bohaterami. Wątek elitarnej uczelni i wampiry również plasują się bardzo wysoko.

Niestety jednak, ubolewam na tym, jak wiele wątków pozostało niedostatecznie wytłumaczonych czy niedokończonych. Bardziej zgłębiłabym się w ten świat, dała bohaterom więcej czasu i delikatnie spowolniłabym akcję.

Nie podzielam zdania, jakoby Black Drop miałoby być jedynie parodią Zmierzchu. Owszem, występuje kilka tożsamych wątków czy motywów, jednak wolę traktować ją jako osobną, autonomiczną historię.

Zapewne nie raz słyszeliście, że tytuł sprawdzi się idealnie na jeden długi wieczór. W przypadku „Black Drop” podpisuje się pod tym stwierdzeniem obiema rękami. Doskonała odskocznia od innych książek, niezapadająca za długo w pamięci, ale za to świetna rozrywka, na ten jeden, jedyny raz. Nie jest to historia, do której będziecie wracać myślami, mimo to gwarantuję, że jeśli...

Dziś niecodziennie, bo o książce na którą czekałam z utęsknieniem, miałam ją za pewnik. Byłem przekonana, że okaże się kolejnym ulubionym romansem wszechczasów. Ale wtedy wszedł on, cały na biało i ostudził mój zapał kubłem zimnej wody.

Współpraca reklamowa @mediarodzina.wydawnictwo

Oj Nash, Nash. Przysięgam, że gdybym tylko mogła, weszłabym do książki i trzepnęła Cię w głowę. Jeśli dla wielu z Was Knox był mizoginem, to nie wiem jak określić tego „lepszego brata”.

Już dawno nie trafiłam na tak irytująco, frustrującego bohatera. Nie raz zdarzyło mi się nie polubić postaci, mimo to książka okazywała się być całkiem dobra. Ale nigdy nie był to romans. Tutaj, nie wyobrażam sobie, by nie obdarzyć sympatią głównych bohaterów i z przyjemnością czytać o ich skomplikowanej relacji.

Jestem raczej w mniejszości, bo dla wielu z Was, to Angelina okazywała się być tą nieznośną postacią. Dla mnie po prostu wykonywała swoją pracę. Przyjechała w konkretnym celu, miała do wykonanie zadanie i za nic w świecie nie rozumiem, dlaczego musiała się wszystkim wokół z tego spowiadać. Jej nietypowa przeszłość dobrze oddawała, niezrozumiałe dla większości, zachowania.

Idea małego miasteczka, hermetycznej społeczności, która w pierwszym tomie była urocza, tutaj sprawiała wrażenie przytłaczającej i duszącej. Ciągłe wtrącanie się, grzebanie w przeszłości nowoprzybyłej, stało się to okropnie denerwujące. Podobnie jak ta braterska przyjaźń. Dla mnie za dużo wchodzenia na głowę i nieszanowania cudzej prywatności.

To, co jednak bardzo przypadło mi do gustu, to kontynuacja wątku z tomu pierwszego. Doskonałe spoiwo, które ciągnęło ten cyrk (romans Nasha i Liny), aż do samego końca. Dobrze poprowadzony wątek kryminalny to dla mnie zawsze doskonały pomysł. Tutaj wszystko zagrało, a nawet mnie zaskoczyło. Jestem ciekawa jak powiązany zostanie, ostatni już, tom. Bo liczę na wiele nawiązań.

Dziś niecodziennie, bo o książce na którą czekałam z utęsknieniem, miałam ją za pewnik. Byłem przekonana, że okaże się kolejnym ulubionym romansem wszechczasów. Ale wtedy wszedł on, cały na biało i ostudził mój zapał kubłem zimnej wody.

Współpraca reklamowa @mediarodzina.wydawnictwo

Oj Nash, Nash. Przysięgam, że gdybym tylko mogła, weszłabym do książki i trzepnęła Cię w...