Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Komiks jest doskonały! Nie można oderwać się od lektury. Mimo iż kreska jest dość prosta, czytelnik nie zwraca na nią uwagi, całkowicie porwany przez treść.
Nie widziałem książki czy filmu, który przedstawiałby tak rzetelnie i bezstronnie prawdę na temat Iranu, oraz w tak wierny sposób potrafiłby przedstawić atmosferę tam panującą. Dla niegdysiejszych bywalców będzie to nostalgiczna podróż w przeszłość.
Szczególną uwagę zwraca autorka na absurdy życia codziennego Irańczyków, przez co książka uwolniona jest od wyolbrzymianych przez media irańskiego smutku i beznadziei, a zyskuje silne zabarwienie humorystyczne. Podczas lektury można śmiać się do rozpuku (i cóż, że nierzadko jest to śmiech przez łzy).

Komiks jest doskonały! Nie można oderwać się od lektury. Mimo iż kreska jest dość prosta, czytelnik nie zwraca na nią uwagi, całkowicie porwany przez treść.
Nie widziałem książki czy filmu, który przedstawiałby tak rzetelnie i bezstronnie prawdę na temat Iranu, oraz w tak wierny sposób potrafiłby przedstawić atmosferę tam panującą. Dla niegdysiejszych bywalców będzie to...

Książka jest... dziwna. Wydaje mi się, że to słowo najlepiej ją opisuje.
Całość zapowiada się początkowo bardzo obiecująco. Opowieść zostaje zainicjowana sporem dwóch filozofów muzułmańskich - Ibn Ruszda i Ibn Ghazalego, którzy sporzą się w kwestii wiary i niewiary. Autor jest bez wątpienia wielkim erudytą (lecz mimo to nie zdołał uchronić swojego dziełka od rażących anachronizmów).
Później, kiedy dochodzimy do wydarzeń współczesnych, robi się zupełnie nieciekawie. Małe światełko w tunelu błyska jedynie wtedy, gdy na scenę wkracza Blue Jasmine - postać niesłychanie barwna i rodząca nadzieje w sprawie przyszłego rozwoju fabuły. Niestety szybko schodzi ze sceny. Światełko gaśnie...
Pozostaje chaos.

Książka jest... dziwna. Wydaje mi się, że to słowo najlepiej ją opisuje.
Całość zapowiada się początkowo bardzo obiecująco. Opowieść zostaje zainicjowana sporem dwóch filozofów muzułmańskich - Ibn Ruszda i Ibn Ghazalego, którzy sporzą się w kwestii wiary i niewiary. Autor jest bez wątpienia wielkim erudytą (lecz mimo to nie zdołał uchronić swojego dziełka od rażących...

Powieść sprawia wrażenie niedopracowanej, pisanej w pośpiechu.
Nie można jej co prawda nic zarzucić pod względem kunsztu pisarskiego, który jak zwykle u Eco urzeka. Posiada też wyraźną myśl przewodnią, która jest skrupulatnie rozpracowywana na kolejnych kartach powieści. Po Umberto Eco oczekiwalibyśmy jednak znacznie więcej - wielowątkowej, szalenie rozbudowanej fabuły, wciągającej i wartkiej akcji.
Tymczasem "Temat na pierwszą stronę" jest tego pozbawiony. Choć mamy charakterystyczny dla twórczości autora i pouczający wykład z historii, to jednak - jeśliby go pominąć - nie pozostałoby nic więcej niż krótkie opowiadanie.
Wydaje mi się, że książką tą nie nasyciłby się żaden miłośnik twórczości Umberto Eco.

Powieść sprawia wrażenie niedopracowanej, pisanej w pośpiechu.
Nie można jej co prawda nic zarzucić pod względem kunsztu pisarskiego, który jak zwykle u Eco urzeka. Posiada też wyraźną myśl przewodnią, która jest skrupulatnie rozpracowywana na kolejnych kartach powieści. Po Umberto Eco oczekiwalibyśmy jednak znacznie więcej - wielowątkowej, szalenie rozbudowanej fabuły,...