Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Może nie powinnam czytać tej książki zaraz po Modlitwie za Owena, bo powtarzalność pewnych pomysłów stała się aż nadto widoczna, ale poza tym jest do dobry Irving. Nie rewelacyjny, ale dobry. Książka, wielowątkowa i pełna retrospekcji, potrafi pociągnąć za sobą czytelnika, zmuszając go do czytania dalej i dalej i zapamiętywania kolejnych faktów, które jak podejrzewa przydadzą mu się w dalszej lekturze, a nawet momentami rozbawić, chociaż - niestety - są również takie miejsca, które przeczytałam z grobową miną, zauważając tylko w myślach: o, tu miało być śmiesznie. Generalnie inspektor Dahr w ogóle do mnie nie przemówił (wolę jego brata bliźniaka), a główny bohater nie do końca wzbudził moją sympatię. Nie wolno przy tej lekturze zapominać, że Irving nie jest autorem kryminałów, więc nie o intrygę kryminalną tu chodzi i łagodnie mówiąc, nie jest ona najlepsza. Niemniej całość przeczytałam z przyjemnością.

Może nie powinnam czytać tej książki zaraz po Modlitwie za Owena, bo powtarzalność pewnych pomysłów stała się aż nadto widoczna, ale poza tym jest do dobry Irving. Nie rewelacyjny, ale dobry. Książka, wielowątkowa i pełna retrospekcji, potrafi pociągnąć za sobą czytelnika, zmuszając go do czytania dalej i dalej i zapamiętywania kolejnych faktów, które jak podejrzewa...

Niestety, niestety, w ogóle mi się nie podobała. Jakoś dziwnie wyrosłam z książek dla młodzieży. Pozostało mi tylko ogólne wrażenie ( nie tylko po tej lekturze, szczerze mówiąc), że kiedy dochodzimy do Kanta i Leibniza robi się w filozofii strasznie mętnie, a autor albo się znudził własną konwencją, albo uznał, że lepiej w to wszystko nie wnikać...

Niestety, niestety, w ogóle mi się nie podobała. Jakoś dziwnie wyrosłam z książek dla młodzieży. Pozostało mi tylko ogólne wrażenie ( nie tylko po tej lekturze, szczerze mówiąc), że kiedy dochodzimy do Kanta i Leibniza robi się w filozofii strasznie mętnie, a autor albo się znudził własną konwencją, albo uznał, że lepiej w to wszystko nie wnikać...

Zdecydowanie wolę jak Francuzi piszą o Francji, Szwedzi o Szwecji, Polacy o Polsce a Amerykanie o Stanach Zjednoczonych. Bo jeśli dochodzi tu do krzyżówek, a mamy do czynienia z kryminałem, z reguły wartość poznawcza książki równa się zeru. O ile zatem wierzę, że żandarmeria francuska i Tuluza wyglądają mniej więcej tak, jak w poprzednich książkach Miniera, o tyle z bardzo dużą rezerwą podchodzę do jego przedstawienia wysp w okolicach Seattle i tamtejszej policji.
Niemniej jest to sprawnie napisany kryminał, w stylu amerykańskim i z francusko pogmatwaną akcją. Zapewne głównym walorem miało być Totalne Zaskoczenie Co Do Osoby Zabójcy, co jednak zostało mi odebrane, ponieważ po przeczytaniu jakichś 200 kryminałów wiedziałam "kto zabił" mniej więcej w dwóch trzecich treści (bez podglądania, to był audiobook). Tak więc pozostało mi się dobrze bawić na francuskich elementach fabuły i udawać, że nie widzę gdzie rzecz się dzieje. Jednak poprzednie trzy książki (może z wyjątkiem pierwszej) były zdecydowanie lepsze. I tamte polecam z całego serca każdemu, tę natomiast tylko miłośnikom amerykańskich powieści sensacyjnych, bo tylko oni na pewno przeżyją zaskoczenie.

Zdecydowanie wolę jak Francuzi piszą o Francji, Szwedzi o Szwecji, Polacy o Polsce a Amerykanie o Stanach Zjednoczonych. Bo jeśli dochodzi tu do krzyżówek, a mamy do czynienia z kryminałem, z reguły wartość poznawcza książki równa się zeru. O ile zatem wierzę, że żandarmeria francuska i Tuluza wyglądają mniej więcej tak, jak w poprzednich książkach Miniera, o tyle z bardzo...