Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Siedmiu mężów Evelyn Hugo to powieść, którą musiałam przeczytać przez formę w jakiej jest napisana. Przypomina reportaż zmieszany z wywiadem, przerywana krótkimi artykułami z plotkarskich gazet. I to sprawiło, że naprawdę zainteresowałam się książką Taylor Jenkins Reid.
Narratora mamy pierwszoosobowego, aktorka Evelyn Hugo bowiem opowiada dziennikarce swoje dzieje, życiowe wzloty i upadki. Razem z nią przeżywamy więc wszystkie wydarzenia na przełomie lat, począwszy od lat 50 i początku kariery Hugo. Autorka ukazała realia tamtych czasów i trudy jakie Evelyn musiała pokonać, by spełnić swoje marzenia. Bohaterowie powieści są ogromnym plusem Siedmiu mężów Evelyn Hugo. Są wielowarstwowi, z krwi i kości, mają swoje dobre i złe strony. Jakby naprawdę istnieli i zapisali się na kartach historii Hoolywood. Najlepiej stworzoną postacią jest oczywiście Evelyn, której losy śledziłam z zapartym tchem. Jest pełna charyzmy i utalentowana, ale przy tym popełnia błędy i rani innych, czy tego chce czy nie. Dziennikarka Monique wypada przy niej bardzo blado. Choć nie jest w centrum uwagi jak Evelyn, jest ona pierwszą postacią którą poznajemy. Wiemy, co w danym momencie myśli i czuje. A jednak w ogóle mnie nie interesowała. Po prostu była.
Język powieści jest bardzo prosty, niewyszukany, ale zarazem czyta się książkę bardzo szybko. I co najważniejsze, przyjemnie.

Siedmiu mężów Evelyn Hugo to powieść, którą musiałam przeczytać przez formę w jakiej jest napisana. Przypomina reportaż zmieszany z wywiadem, przerywana krótkimi artykułami z plotkarskich gazet. I to sprawiło, że naprawdę zainteresowałam się książką Taylor Jenkins Reid.
Narratora mamy pierwszoosobowego, aktorka Evelyn Hugo bowiem opowiada dziennikarce swoje dzieje, życiowe...

Ciekawy zbiór felietonów o Czechach i czeskiej literaturze. Sięgając po tę książkę wiedziałam za co się zabieram. Po panu Mariuszu Szczygle spodziewać się można dobrze napisanych tekstów. Nie zawiodłam się.

W naturalnym sposób przechodzi z tematu o danej książce, na której marginesie napisał owy felieton, do zjawisk, które w większy czy mniejszy sposób są z nimi powiązane. Nie ma poczucia, że autor skacze po myślach, które to mu przychodzą to odchodzą. A zgodnie z definicją, felietony są lekkie, przyjemne i z domieszką humoru.

Na co dzień nie interesuję się zbytnio naszymi południowymi sąsiadami jednak zbiór został napisany tak dobrze, że wcale się przy czytaniu nie nudziłam. Wręcz zostałam zachęcona do dania szansy opisywanym przez pana Szczygła książkach. Teksty zostały również wzbogacone zdjęciami oraz opisami Josefa Sudka, które dodały książce charakteru.

Ciekawy zbiór felietonów o Czechach i czeskiej literaturze. Sięgając po tę książkę wiedziałam za co się zabieram. Po panu Mariuszu Szczygle spodziewać się można dobrze napisanych tekstów. Nie zawiodłam się.

W naturalnym sposób przechodzi z tematu o danej książce, na której marginesie napisał owy felieton, do zjawisk, które w większy czy mniejszy sposób są z nimi...

Wiwat małżeństwo to ciekawe spojrzenie na Japonie lat 20. XX wieku, a dokładnie jednego miasta - Osaki. Poprzedzone jest cudownym esejem spod pióra pani Karoliny Bednarz, który wprowadza czytelnika do realiów książki i pozwala lepiej ją zrozumieć. Wydawnictwo zadbało również o wyczerpujące przypisy, dzięki czemu nie zostaniemy pozostawieni bez wyjaśnień. Każda przygoda z powieściami od Tajfunów kończy się więc i rozrywką i edukacją, za co jestem dozgonnie wdzięczna.

Za każdym razem, gdy sięgałam po Wiwat małżeństwo kończyłam z brzuchem domagającym się o jedzenie. Sakunosuke Oda miał niesamowity talent do opisywania jedzenia. Jego opisy sprawiały, że ślinka ciekła nawet na potrawy, których tak chętnie bym normalnie nie spróbowała.
Jest to barwna opowieść o słodko-gorzkim smaku, którą czyta się lekko a słowa zamieniają się w realistyczne obrazy.

Wiwat małżeństwo to ciekawe spojrzenie na Japonie lat 20. XX wieku, a dokładnie jednego miasta - Osaki. Poprzedzone jest cudownym esejem spod pióra pani Karoliny Bednarz, który wprowadza czytelnika do realiów książki i pozwala lepiej ją zrozumieć. Wydawnictwo zadbało również o wyczerpujące przypisy, dzięki czemu nie zostaniemy pozostawieni bez wyjaśnień. Każda przygoda z...

Mówi się : nie oceniaj książki po okładce. Niestety robię to notorycznie i kupuję książki, które mają cudowne okładki. Jednak bardzo rzadko się sparzam. Większość okazuje się świetnymi książkami, które przez lata wspominam.

Nie mogę tego jednak powiedzieć o Gołębiu i wężu. Na pierwszy rzut oka zakazana miłość czarownicy i łowcy wydaje się bardzo ciekawa. Trochę oklepana, ale kto nie lubi jak miłość zwycięża wszelkie przeszkody? Wszystko byłoby ok, gdyby bohaterowie nie byli tak denerwujący. Tutaj głównie spoglądam na Lou. Domyślam się, że miała to być silna postać kobieca ale zostało to tak źle wykonane, że tylko irytuje. Silna kobieta to nie po prostu nastolatka z językiem godnym starego marynarza. Choć Reid również ma swoje za uszami, to wciąż wolałam rozdziały z jego perspektywy. Był już bardziej do zniesienia, bardziej stały w swoich uczuciach, choćby negatywnych.  W odróżnieniu od niego Lou jedynie po paru linijkach tekstu przejść z wściekłej na odczuwającą całkiem przeciwne emocje. A zdarzało jej się także mówić coś przeciwnego do tego, co wcześniej powiedziała.

Jednak po minusach muszą się pojawić także plusy. Pomimo nieznośnej głównej bohaterki, książkę łatwo się czyta. Widać lata starań autorki nad swoim warsztatem pisarksim. I wiedząc, że Gołąb i wąż to jej debiut, na pewno rozwinie się z każdą wydawaną książką.

Koniec końców, zawiodłam się na tej książce. Ciekawy pomysł nie został do końca wykorzystany i czekałam jedynie na zakończenie historii bez jakiejkolwiek ekscytacji. Będę się musiała też długo zastanowić, czy przeczytam drugi tom.

Mówi się : nie oceniaj książki po okładce. Niestety robię to notorycznie i kupuję książki, które mają cudowne okładki. Jednak bardzo rzadko się sparzam. Większość okazuje się świetnymi książkami, które przez lata wspominam.

Nie mogę tego jednak powiedzieć o Gołębiu i wężu. Na pierwszy rzut oka zakazana miłość czarownicy i łowcy wydaje się bardzo ciekawa. Trochę oklepana,...

Pierwszy tom przeczytałam porządne kilka lat temu, na początku liceum, i byłam urzeczona Gosią i jej przygodami.

Po lekturze drugiego tomu, już jako trochę bardziej dojrzała dziewczyna, nie szaleję tak za Mieszkiem jak wcześniej. Jednak nie zmieniło to wciąż łatwości z jaką przeczytałam Noc Kupały. Bo czyta się bardzo przyjemnie.

Długa przerwa od tej serii nie utrudniła zrozumienia fabuły. Szybko się wciągnęłam i zaczęłam pamiętać co ważniejsze wątki z poprzedniego tomu.

Pomimo swojej płynności, muszę niestety przyznać, że pod koniec fabuła zaczyna za szybko mknąć w przewidywalny choć chaotyczny koniec, podczas gdy początek książki był raczej powolny. Wspomnienia Mieszka także zbijały lekko z tropu (tym bardziej, gdy zatrzymywały co ciekawsze wątki), jednak tu przemawia moja niechęć do retrospekcji.

Koniec końców, była to przyjemna lektura. Nie zachwyciła mnie niestety jak dawniej, jednak wreszcie znajdując czas na czytanie, spędziłam z nią kilka wieczorów. To seria Kwiatu Paproci ukazała mi jak cudowna jest mitologia słowiańska, więc z chęcią i wdzięcznością zabiorę się także za kolejny tom.

Pierwszy tom przeczytałam porządne kilka lat temu, na początku liceum, i byłam urzeczona Gosią i jej przygodami.

Po lekturze drugiego tomu, już jako trochę bardziej dojrzała dziewczyna, nie szaleję tak za Mieszkiem jak wcześniej. Jednak nie zmieniło to wciąż łatwości z jaką przeczytałam Noc Kupały. Bo czyta się bardzo przyjemnie.

Długa przerwa od tej serii nie utrudniła...