Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Postacie nieciekawe, infantylne, wręcz irytujące. Główna bohaterka stawia się po stronie niewolników, chce poświęcić dla nich wszystko co ma, chociaż parę dni wcześniej jej życiem rządziły zupełnie inne wartości. Jest zdecydowanie zbyt idealizowana. Jej zuchwałość i arogancja drażnią nie tylko Władce Piratów, lecz także część czytelników. Nie zapominajmy też o chichocie piratów...
Książka dla niewymagających czytelników, jak dla mnie nie warta swej ceny.

Postacie nieciekawe, infantylne, wręcz irytujące. Główna bohaterka stawia się po stronie niewolników, chce poświęcić dla nich wszystko co ma, chociaż parę dni wcześniej jej życiem rządziły zupełnie inne wartości. Jest zdecydowanie zbyt idealizowana. Jej zuchwałość i arogancja drażnią nie tylko Władce Piratów, lecz także część czytelników. Nie zapominajmy też o chichocie...

Książka niskich lotów, schematyczne romansidło z niezbyt ciekawym i powolnym rozwinięciem akcji. Przez 3/4 książki zastanawiałam się czy zdarzy się w końcu coś ciekawego.
Niestety okazało się, że tylko 2-3 ostatnie rozdziały czytałam z zainteresowaniem.
Styl pisania kiepski, nie podobał mi się, ale ostatecznie nadaje się do książki dla niewymagającej młodzieży. Do tego jeszcze było mnóstwo błędów w tekście i czasem musiałam zastanowić się dłużej nad jednym zdaniem czy jest poprawne czy nie.
Co do bohaterów to Luisa była strasznie wkurzająca. Zachowywała się jak mała egoistka, której się wydaje, że to tylko ona ma wielkie problemy i zmartwienia, a nikt inny nie. Myślała tylko o sobie, nawet się nie zastanawiała co może niekiedy czuć jej Thursen. Do tego była strasznie bezczelna i wredna dla obcych osób, które starały się być dla niej miłe.
Uwagę przykuł mi pewien element, który okazuje się być jednak wielkim, ale to WIELKIM niedociągnięciem. W starym hangarze, w porcie, na górze beczek stała sobie Luisa z Lotti, a Thursen wołał do niej by wypowiedziała jego prawdziwe imię, by nie doszło do jego przemiany w wilka. Wszystko ok, tylko... Luisa w końcu nic nie wspomniała Tursenowi, że zna jego prawdziwe imię i że znalazła jego dom itp. To skąd on to wiedział? Luisa nawet Norrokowi nie powiedziała! To jest straszna niezgodność w fabule!
Ogólnie książka słaba, czytanie jej, moim zdaniem, to strata czasu. Niczym się nie wyróżnia, a przecież można by sięgnąć po tysiące o wiele lepszych pozycji niż ta.

Książka niskich lotów, schematyczne romansidło z niezbyt ciekawym i powolnym rozwinięciem akcji. Przez 3/4 książki zastanawiałam się czy zdarzy się w końcu coś ciekawego.
Niestety okazało się, że tylko 2-3 ostatnie rozdziały czytałam z zainteresowaniem.
Styl pisania kiepski, nie podobał mi się, ale ostatecznie nadaje się do książki dla niewymagającej młodzieży. Do tego...

Tak naprawdę to tę książkę przeczytałam w około rok... Nie, nie... tu nie chodzi o to, że w tak powolnym tempie czytam ;) Kiedy przeczytałam połowę to cały czas myślałam: "Kiedy Sonea w końcu zostanie złapana?... Jak długo zamierza tak uciekać przed magami?!", wtedy przez monotonność książki odłożyłam ją na jakieś pół roku. Nie wiem czy to, że przez tak długi czas główna bohaterka uciekała, było zamierzonym celem autorki, ale tak czy siak wyszło, że dopiero po jakimś czasie do tej lekturki powróciłam wmawiając sobie, że MUSZĘ tą książkę przeczytać bo ją zaczęłam (a jak coś się zaczyna to trzeba to skończyć ;).
Przeczytałam dalej ok. 1/4 książki, ale nie pamiętam czemu ją znów odłożyłam na półkę. (Może znów przez tą monotonność?...)
Minęło kolejne pół roku, aż w końcu ja przeczytałam! (JUPI)
Ale ostatnie 100 stron było moim zdaniem trochę zbyt przepełnione wahaniami Sonei, co do wykonania planu Ferguna.
Ogólnie akcja, czasem bardzo wartka, szybka (niekiedy za szybka aż nie umiałam się połapać co się stało w tak krótkim czasie), ale w niemałej części bardzo powolna, troszeczkę nudnawa i raczej monotonna.
Dałam ocenę dobrą, ponieważ rozwinięcia niektórych wątków mnie bardzo wciągnęły (chociaż niektóre wątki nie zostały dokończone, jakby autorka je pozapominała), a zakończenie książki zachęciło mnie do przeczytania kolejnych książek trylogii.

Tak naprawdę to tę książkę przeczytałam w około rok... Nie, nie... tu nie chodzi o to, że w tak powolnym tempie czytam ;) Kiedy przeczytałam połowę to cały czas myślałam: "Kiedy Sonea w końcu zostanie złapana?... Jak długo zamierza tak uciekać przed magami?!", wtedy przez monotonność książki odłożyłam ją na jakieś pół roku. Nie wiem czy to, że przez tak długi czas główna...