Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Powrót do świata wiedźmina okazał się raczej rozczarowujący.
Trzeba jednak przyznać, że jako powieść fantasy, dzięki której można poznać intrygujący świat stworzony przez Sapkowskiego, można tę książkę polecić. Są tutaj ciekawe pomysły, nowe elementy świata magicznego, dobrze opisane walki i dynamiczne dialogi.
Niestety, mnie zaczęły już w tej części irytować prymitywne żarty o gazach czy płaskich plecach kochanki (choć jest tu też sporo inteligentnego humoru). Do tego intryga na dworze królewskim jest potraktowana dość powierzchownie i wiele wątków zaczęło już się powtarzać.

Powrót do świata wiedźmina okazał się raczej rozczarowujący.
Trzeba jednak przyznać, że jako powieść fantasy, dzięki której można poznać intrygujący świat stworzony przez Sapkowskiego, można tę książkę polecić. Są tutaj ciekawe pomysły, nowe elementy świata magicznego, dobrze opisane walki i dynamiczne dialogi.
Niestety, mnie zaczęły już w tej części irytować prymitywne...

Bardzo dobre zakończenie serii. Szacunek dla Sapkowskiego za taką jasną konfrontację z rasizmem w Polsce w latach 90. Dzięki temu wymiarowi książka przekracza pewne granice porządnej literatury rozrywkowej.
Dużym plusem serii wiedźmińskiej jest to, że każdy bohater mówi swoim językiem i jest on konsekwentnie pokazywany, z wszelkimi naleciałościami mowy potocznej. Sapkowski podchodzi o bohaterów i do konkretnych "narodowości" indywidualnie i dzięki temu tworzy zróżnicowany i bogaty lingwistycznie i kulturowo świat. Świetność niektórych rozwiązań językowych pokazałaby nam się pewnie w całej okazałości, gdybyśmy próbowali przełożyć książkę na inny język.
Jedną z najlepszych rzeczy w "Pani jeziora" jest przedstawienie kulminacyjnych bitew wojny pomiędzy Nilfgaardem i królestwami północnymi - Sapkowski, zamiast iść w monumentalizm i patetyzm, oddaje głos pozornie nieistotnym dla głównej fabuły postaciom. Całe szczęście pisarz nie próbował tutaj robić drugiego Władcy pierścieni, z Geraltem wjeżdżającym na białym koniu, by uratować losy świata. W całej serii miało się poczucie, że wielka historia mieli małych ludzi, a nawet największe starania grupy, na czele której stoi Wiedźmin, są tylko pobocznym wątkiem tragedii w sensie globalnym. Do tego rola przypadku, banalności zła i bezsensownego (a może właśnie najbardziej sensownego) poświęcenia nie została zepchnięta na drugi plan.
Niektórzy mogą mówić, że książka otwiera dużo wątków i je zostawia, ale taki właśnie był pomysł Sapkowskiego od samego początku - historia tego świata nie zamyka się na kartach sagi i nie wyczerpuje zasobów nadziei, traum, smutków, które powstają na skutek nawet najmniej istotnych fabularnie zdarzeń.

Bardzo dobre zakończenie serii. Szacunek dla Sapkowskiego za taką jasną konfrontację z rasizmem w Polsce w latach 90. Dzięki temu wymiarowi książka przekracza pewne granice porządnej literatury rozrywkowej.
Dużym plusem serii wiedźmińskiej jest to, że każdy bohater mówi swoim językiem i jest on konsekwentnie pokazywany, z wszelkimi naleciałościami mowy potocznej. Sapkowski...

Książka niezwykle ciekawa, ponieważ pisana przez dadaistę. Dzięki temu poznajemy spojrzenie osoby z wewnątrz, która doskonale rozumiała ducha czasu i klimat epoki.
Mogłoby być tu jednak więcej wyważenia. Oprócz anegdot i historii, chciałbym przeczytać więcej na temat stylu dadaistów i poszczególnych dzieł. Choć oczywiście to nie jest tak, że Richter skupił się tylko na opowiadaniu anegdot - książką dobrze ukazuje zarys myśli filozoficznej stojącej za całym ruchem.

Książka niezwykle ciekawa, ponieważ pisana przez dadaistę. Dzięki temu poznajemy spojrzenie osoby z wewnątrz, która doskonale rozumiała ducha czasu i klimat epoki.
Mogłoby być tu jednak więcej wyważenia. Oprócz anegdot i historii, chciałbym przeczytać więcej na temat stylu dadaistów i poszczególnych dzieł. Choć oczywiście to nie jest tak, że Richter skupił się tylko na...