Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Opinia w pigułce.

Długo zwlekałem z zapoznaniem się z jedną z dwóch powieści Dana Browna niebędącą kontynuacją znanego wszystkim cyklu o Robercie Langdonie. Jak się okazało zwlekałem zupełnie niesłusznie, bo otrzymujemy tutaj kawał niezłego thrillera politycznego zmieszanego z powieścią przygodową i dosyć przydługim popularnonaukowym artykułem.
Co ciekawe to właśnie wątki polityczne, które z reguły mnie nudzą okazały się najbardziej wciągające i emocjonujące. Było tak aż do zwieńczenia całej historii za co autorowi należą się zasłużone pochwały.
Gorzej wypada już wątek przygodowy z nieciekawymi i prostymi w swej konstrukcji postaciami, których głównym zadaniem jest tłumaczenie całej masy naukowego bełkotu.
Nie ma nic złego gdy książka edukuje czytelnika na tematy, nad którymi nigdy w życiu się nie zastanawiał, lecz opisy technologii, organizmów, czy reakcji związków chemicznych bywają tak rozległe, że wielokrotnie odrywają nas od głównego wątku.
Mimo wspomnianych wad uważam, że „Zwodniczy Punkt” warty jest przeczytania. Pod warstwą prostoty bohaterów i naukowych definicji kryje się interesująca i przewrotna intryga, której próżno szukać u innych poczytnych autorów.

Opinia w pigułce.

Długo zwlekałem z zapoznaniem się z jedną z dwóch powieści Dana Browna niebędącą kontynuacją znanego wszystkim cyklu o Robercie Langdonie. Jak się okazało zwlekałem zupełnie niesłusznie, bo otrzymujemy tutaj kawał niezłego thrillera politycznego zmieszanego z powieścią przygodową i dosyć przydługim popularnonaukowym artykułem.
Co ciekawe to właśnie wątki...

Opinia w pigułce.

Drugie spotkanie z Percym Jacksonem nie wypadło w moich oczach tak dobrze jak poprzednie. Składa się na to kilka powodów. Zacznę jednak od dobrych stron „Morza Potworów”.
Znów towarzyszą nam znajomi bohaterowie, lecz tym razem do grupki dołącza nowa świetnie wykreowana postać. Gdy tylko pojawiał się na kartach powieści związany z nią wątek zaczynałem dostrzegać jak dobrze pan Riordan przemyślał to co chciał przekazać.
Do tego rozszerzenie uniwersum garściami czerpiącego z mitologii staje się jeszcze bardziej namacalne. Zadowoliło mnie również nawiązanie do mitu o Jazonie i Argonautach.
Na pochwałę zasługuje także ujednolicenie tematyki poruszanej w konkretnym tomie. Bowiem całe „Morze Potworów” kręci się wokół mitów związanych bezpośrednio z marynistyką.
Czas przejść do wad, których trochę się znalazło. Najbardziej irytowała mnie prostota historii w porównaniu do części pierwszej, gdzie wątki zwinnie splatały się ze sobą i wzbudzały u mnie większe zainteresowanie.
Ponadto w „Morzu Potworów” nie uświadczymy już tylu zabawnych scen i tak rozbudowanego motywu edukacyjnego. Co prawda jest on obecny lecz to już nie to samo co przedtem.
Przez cały okres czytania jakoś nie czułem wagi problemów z jakimi mierzyli się bohaterowie, a właśnie to ma sprawiać, że książkę chce się czytać bez przerwy. Złodziej pioruna miał to coś. Tutaj miałem wrażenie, że powieść napisano w pośpiechu.

Opinia w pigułce.

Drugie spotkanie z Percym Jacksonem nie wypadło w moich oczach tak dobrze jak poprzednie. Składa się na to kilka powodów. Zacznę jednak od dobrych stron „Morza Potworów”.
Znów towarzyszą nam znajomi bohaterowie, lecz tym razem do grupki dołącza nowa świetnie wykreowana postać. Gdy tylko pojawiał się na kartach powieści związany z nią wątek zaczynałem...

Opinia w pigułce.

Wydawało mi się, że wyrosłem już z literatury młodzieżowej. Myślałem, że po przeczytaniu Harrego Pottera, żadna inna powieść skierowana do tej grupy odbiorców nie będzie równie wciągająca i dopracowana. Myliłem się. Chociaż Percy Jackson nie imponuje taką objętością i spójnością wykreowanego świata jak wspomniane dzieło pani Rowling, to czyta się go potwornie przyjemnie.
Na specjalne pochwały zasługują cztery czynniki: świetnie nakreślony główny bohater, wszechobecny humor, przemyślane zwroty akcji oraz perfekcyjne wykorzystanie mitologii, z czym wiąże się również funkcja edukacyjna. W dobie nijakich bohaterów, z którymi czytelnik powinien się utożsamiać, Rick Riordan podarował nam narwanego i nadpobudliwego Percy’ego. Idealnie pasuje on do równie szybkiego i gwałtownego tempa akcji jak on sam. Wracając do funkcji edukacyjnej chciałbym wspomnieć o tym, że kilkugodzinna lektura Percy’ego wprowadza czytelnika w świat mitologii lepiej niż zwykła encyklopedia.
Będąc starszym czytelnikiem trzeba wziąć poprawkę na kilka dość dziecinnych zagrań fabularnych, ale przecież tej powieści nie napisano dla dorosłych, dlatego czepianie się w tym wypadku byłoby bezcelowe.

Opinia w pigułce.

Wydawało mi się, że wyrosłem już z literatury młodzieżowej. Myślałem, że po przeczytaniu Harrego Pottera, żadna inna powieść skierowana do tej grupy odbiorców nie będzie równie wciągająca i dopracowana. Myliłem się. Chociaż Percy Jackson nie imponuje taką objętością i spójnością wykreowanego świata jak wspomniane dzieło pani Rowling, to czyta się go...