Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Każda kobieta jest kapłanką, jeśli kocha życie. Gdy czaruje samą siebie i każdego, kto jest dla niej święty. Nadejdzie czas, gdy kobiety przypomną sobie o tym, jakie w nich tkwią siły. Bogini nienawidzi marnotrawstwa, a kobiety zbyt często się marnują.

Każda kobieta jest kapłanką, jeśli kocha życie. Gdy czaruje samą siebie i każdego, kto jest dla niej święty. Nadejdzie czas, gdy kobiety przypomną sobie o tym, jakie w nich tkwią siły. Bogini nienawidzi marnotrawstwa, a kobiety zbyt często się marnują.

W połowie spotkania reżyser poprosił prowadzącego, by pokazał fragment Swing Time, filmu, który znałam bardzo dobrze, przecież tyle razy oglądałam go w dzieciństwie. Wyprostowałam się w fotelu. Przede mną na wielkim ekranie Fred Astaire tańczył z trzema cieniami. Nie mogąc za nim nadążyć, cienie zaczynają gubić rytm. Wreszcie poddają się, lewymi dłońmi pokazują ten specyficzny amerykański gest oznaczający "a co mi tam" i schodzą ze sceny. Astaire tańczy dalej sam. Zrozumiałam, że te trzy cienie to także Fred Astaire.(...) Wreszcie zrozumiałam: nigdy nie świeciłam własnym światłem, zawsze krążyłam wokół blasku innych. Byłam tylko cieniem.

W połowie spotkania reżyser poprosił prowadzącego, by pokazał fragment Swing Time, filmu, który znałam bardzo dobrze, przecież tyle razy oglądałam go w dzieciństwie. Wyprostowałam się w fotelu. Przede mną na wielkim ekranie Fred Astaire tańczył z trzema cieniami. Nie mogąc za nim nadążyć, cienie zaczynają gubić rytm. Wreszcie poddają się, lewymi dłońmi pokazują ten specyficzny ...

Tak samo było z większością reżyserów: nie dostrzegali jej, rzadko ją obsadzali, i to wyłącznie w rolach pokojówek, a wkrótce nawet to się skończyło i dopiero kiedy znalazła się we Francji, poczuła się "jak człowiek". (...) Myślałam o tych wszystkich piosenkarzach, tancerzach, trębaczach, rzeźbiarzach i pisarzach, którzy twierdzili, że poczuli się jak ludzie dopiero tu, w Paryżu, nie uważali się już za cienie, stali się pełnoprawnymi jednostkami, a taka przemiana wymagała pewnie więcej czasu niż dwanaście godzin. Zastanawiałam się, jak potrafili precyzyjnie określić moment, w którym zaczęli to odczuwać. Parasol, pod którym siedziałam, nie rzucał cienia i lód stopił się w drinku. Mój własny cień był ogromny, jego zarys widoczny pod stołem przypominał nóż. (...) I właśnie w Paryżu (...) LeGon poczuła się wreszcie jak człowiek. Co oznaczało (...) że postać którą Tracey tak doskonale naśladowała przed laty, dziewczyna tańcząca z Eddiem Cantorem, wyrzucająca wysoko nogi i potrząsająca głową, nie była prawdziwą osobą, tylko cieniem. Nawet jej urocze nazwisko, którego obie tak jej zazdrościłyśmy, okazało się fałszywe.

Tak samo było z większością reżyserów: nie dostrzegali jej, rzadko ją obsadzali, i to wyłącznie w rolach pokojówek, a wkrótce nawet to się skończyło i dopiero kiedy znalazła się we Francji, poczuła się "jak człowiek". (...) Myślałam o tych wszystkich piosenkarzach, tancerzach, trębaczach, rzeźbiarzach i pisarzach, którzy twierdzili, że poczuli się jak ludzie dopiero tu, w Paryż...

Podobnie jak morskie fale muszą się piętrzyć, tak my musimy niezachwianie działać dalej. Samotnie.

Podobnie jak morskie fale muszą się piętrzyć, tak my musimy niezachwianie działać dalej. Samotnie.

Gdy tylko umysł osiąga dojrzałość, ciało zaczyna więdnąć.

Gdy tylko umysł osiąga dojrzałość, ciało zaczyna więdnąć.