Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Liczyłem na to, że drugi tom okaże się ciekawszą lekturą niż część pierwsza, ale niestety się przeliczyłem. Odnoszę wrażenie, że autorka sama nie wie, o czym chce, by była jej książka. Przede wszystkim zbyt dużo tu wciskanego na siłę feminizmu. Jakie to kobiety, a zwłaszcza główna bohaterka, potrafią być zaradne, i jak niesprawiedliwa jest ich rola w opanowanym przez samców świecie (swoją drogą trudno nie odnieść wrażenia, że Enola jest zaradna tylko dlatego, że ma zapas gotówki od swojej matki… gotówki, którą matka otrzymywała od męskiej części potomstwa na opłacenie służby i edukacji córki).

Sam motyw samotnej egzystencji Enoli jest grubymi nićmi szyty (zbyt grubymi). Jej alter ego, będące asystentką faceta, którego nikt nigdy na oczy nie widział, wypada strasznie mało wiarygodnie.

Tytułowa sprawa niestety nie potrafiła mnie zainteresować. W całej tej historii brakuje podążania po nitce do kłębka (gdzie kłębek jest zaskakującym finałem). Może gdyby autorka skupiła się bardziej na dedukcjach, rozeznaniach, rozmowach z osobami mogącymi coś wiedzieć, kreowaniu postaci drugoplanowych itd., to lektura byłaby z pewnością bardziej angażująca. Jednak pani Springer woli w kółko maltretować czytelnika tym, jaka jest główna bohaterka (jednocześnie nie prezentując nam o niej tak naprawdę niczego nowego), że wymienia się zaszyfrowanymi, nieciekawymi wiadomościami ze swoją matulą, no i że brat za nią węszy, ale ogólnie rezolutne dziewczę jest od niego sprytniejsze.

Z całej książki zapadł mi w pamięć chyba tylko jeden moment – gdy przebrana za zakonnice Enola spotyka przebranego za starca Sherlocka.

5/10

I na koniec chciałbym jeszcze coś dodać odnośnie wydania książki, a właściwie to całej serii. Czarne pola na okładce są tak podatne na zarysowania, że łatwiej chyba o egzemplarz z rysami niż bez.

Liczyłem na to, że drugi tom okaże się ciekawszą lekturą niż część pierwsza, ale niestety się przeliczyłem. Odnoszę wrażenie, że autorka sama nie wie, o czym chce, by była jej książka. Przede wszystkim zbyt dużo tu wciskanego na siłę feminizmu. Jakie to kobiety, a zwłaszcza główna bohaterka, potrafią być zaradne, i jak niesprawiedliwa jest ich rola w opanowanym przez samców...

Tylko niezła. Mam wrażenie, że książka cierpi na syndrom wstępu do całej serii. Tytułowa sprawa zdaje się tutaj absolutnie zbędna. Jest głupiutka, nudna i - co najgorsze - dziurawa jak ser szwajcarski. Pierwsza połowa książki potrafi nawet zainteresować tematem zaginionej matki, by w pewnym momencie wątek ten zszedł na dalszy plan (i domyślam się, że w całej serii będzie on tylko takim tłem, ale tylko zgaduję).

Główna bohaterka w sumie niczym szczególnym się nie wyróżnia. Ot, kolejna rezolutna nastolatka. Oczywiście z dobrego domu, ale bardziej odporna na zasady niż inni z jej klasy społecznej. Jakże oryginalne.

Ale mimo wszystko czyta się to przyjemnie i raczej sięgnę po kolejne części.

Tylko niezła. Mam wrażenie, że książka cierpi na syndrom wstępu do całej serii. Tytułowa sprawa zdaje się tutaj absolutnie zbędna. Jest głupiutka, nudna i - co najgorsze - dziurawa jak ser szwajcarski. Pierwsza połowa książki potrafi nawet zainteresować tematem zaginionej matki, by w pewnym momencie wątek ten zszedł na dalszy plan (i domyślam się, że w całej serii będzie on...

Pierwszy tom rodzimego cyklu o Geralcie z Rivii.

Niezłe, ale do zachwytów mi daleko. Całkiem przyjemna do czytania fantastyka, w której jednak ciężko doszukać się czegoś wyjątkowego.

Podczas czytania nie ziewałem, choć większość z opowiadań szybko uleci mi z pamięci. Ot, historyjki jak historyjki. Jak dla mnie z całego zbioru wyróżnia się jedynie obecne na okładce "Ostatnie życzenie".

Styl pisania Sapkowskiego rzeczywiście może się podobać. Przyjemnie przeplata powagę, humor i akcję, stroniąc od czczych gadanin i zbędnych opisów. Muszę pochwalić też naturalność dialogów. Autor nie ma np. problemu, by bohaterowie często rzucali jednowyrazowymi wypowiedziami, zamiast silić się na zdania wielokrotnie złożone, jak to często w literaturze bywa. I pasuje to do wykreowanego świata. Czasem tylko odnosiłem wrażenie, że w Sapkowskim budził się wierszokleta, stosując zabiegi rodem z tandetnej poezji. Jest to jednak bardzo sporadyczne.

Nie przypadły mi za to do gustu niesubtelne odniesienia do różnych baśni. Podejrzewam, że tych, których nie wyłapałem, przez brak ich znajomości, jest znacznie więcej.

Mimo wszystko chętnie zabrnę w to dalej. Nie ukrywam, że opowiadania nie są moją ulubioną formą literacką i jestem ciekaw, jak przygody Geralta wypadają w dłuższym formacie.

6+/10

Pierwszy tom rodzimego cyklu o Geralcie z Rivii.

Niezłe, ale do zachwytów mi daleko. Całkiem przyjemna do czytania fantastyka, w której jednak ciężko doszukać się czegoś wyjątkowego.

Podczas czytania nie ziewałem, choć większość z opowiadań szybko uleci mi z pamięci. Ot, historyjki jak historyjki. Jak dla mnie z całego zbioru wyróżnia się jedynie obecne na okładce...