Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Autor dalej wyciska jak najwięcej akcji, trup ściele się gęsto (chyba najgęściej do tej pory) a wszystko to jest świetnie spięte w zgodną całość. Gdyby nie moja słabość do wątku Sznura Psów z poprzedniej części rzekłbym, że Wspomnienie Lodu to najlepiej dopracowany tom pod względem fabularnym. Prawdopodobnie tak zresztą jest.

http://rethorican.blogspot.com/search/label/MKP%3A%20Wspomnienie%20Lodu

Autor dalej wyciska jak najwięcej akcji, trup ściele się gęsto (chyba najgęściej do tej pory) a wszystko to jest świetnie spięte w zgodną całość. Gdyby nie moja słabość do wątku Sznura Psów z poprzedniej części rzekłbym, że Wspomnienie Lodu to najlepiej dopracowany tom pod względem fabularnym. Prawdopodobnie tak zresztą jest....

Bramy domu umarłych czyta się lżej i szybciej niż pierwszy tom, który był jedynie długi rozpoczęciem i zapowiedzią ogromu wydarzeń jakie czekają w kolejnych częściach. Dialogi wciąż są długie, postaci jest niemiłosiernie wiele, a każda z nich ma taki czy inny wpływ na fabułę, ale ma, nikt i nic nie jest przypadkowe. Nadal znajdziemy mnóstwo wątków, bardzo zróżnicowanych zresztą, jednakże teraz mają one w sobie większy ład. Być może to ze względu na rosnący kunszt pisarski Eriksona, być może człowiek się po prostu przyzwyczaja, albo jedno i drugie. Wysuwa się również pewien wątek główny, sprawiający wrażenie ważniejszego niż reszta, a zaznaczam słowo sprawiający ponieważ nic nie jest w opowiadanej historii takie jakie czytelnik by sobie wyobraził. I to jest piękne. Lektura jest nieprzewidywalna i pełna zwrotów akcji.

Bramy domu umarłych czyta się lżej i szybciej niż pierwszy tom, który był jedynie długi rozpoczęciem i zapowiedzią ogromu wydarzeń jakie czekają w kolejnych częściach. Dialogi wciąż są długie, postaci jest niemiłosiernie wiele, a każda z nich ma taki czy inny wpływ na fabułę, ale ma, nikt i nic nie jest przypadkowe. Nadal znajdziemy mnóstwo wątków, bardzo zróżnicowanych...

Majstersztyk swojego gatunku. Zacząć należy chyba od wykreowanego świata. Jest on absurdalnie wielki i obfity. W kontynenty, rasy, krainy, magię i politykę, a także wszystko czego wymagacie. Próżno tu tylko szukać miłości i romansu w stylu chociażby wspomnianego Wiedźmina. Mi to osobiście nie przeszkadza, ale czuć, że tego tu zwyczajnie nie ma. Jest za to wiele innych fantastycznych rzeczy. Pierwszy raz spotkałem się z taką ilością fantastycznych ras, obok których ludzie są tylko prochem, czasem nawet dosłownie. Każdy znajdzie jedną ulubioną rasę, ponieważ ze względów fabularnych nie są one jedynie dodatkami do opowieści o ludziach lecz stanowią ważne elementy tego świata. Poza rasami bardzo ważnym elementem fantastycznych opowieści jest magia, a tej nie brakuje. Co więcej, jest stworzona zupełnie innowacyjnie. Erikson stworzył specjalnie dla magii system grot, które są pewnymi katalizatorami dla magii. Tę czerpie się właśnie z owych grot, które są również pełnymi światami i ścieżkami do podróżowania na wzór teleportów.

Majstersztyk swojego gatunku. Zacząć należy chyba od wykreowanego świata. Jest on absurdalnie wielki i obfity. W kontynenty, rasy, krainy, magię i politykę, a także wszystko czego wymagacie. Próżno tu tylko szukać miłości i romansu w stylu chociażby wspomnianego Wiedźmina. Mi to osobiście nie przeszkadza, ale czuć, że tego tu zwyczajnie nie ma. Jest za to wiele innych...