Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Określać znaczy ograniczać.

Określać znaczy ograniczać.

Wielki poeta, prawdziwie wielki poeta, jest najmniej poetyczną istotą na świecie. Ale kiepscy poeci są wprost fascynujący. Im gorsze są ich rymy, tym bardziej malowniczo wyglądają oni sami. Sam fakt, że ktoś ogłosił tom lichych sonetów, czyni go nieodpartym. Żyje poezją, której nie umie napisać. Ci inni piszą poezję, której nie mają odwagi wcielić w życie.

Wielki poeta, prawdziwie wielki poeta, jest najmniej poetyczną istotą na świecie. Ale kiepscy poeci są wprost fascynujący. Im gorsze są ich rymy, tym bardziej malowniczo wyglądają oni sami. Sam fakt, że ktoś ogłosił tom lichych sonetów, czyni go nieodpartym. Żyje poezją, której nie umie napisać. Ci inni piszą poezję, której nie mają odwagi wcielić w życie.

Po śmierci są szczęśliwsi? Silas uśmiechnął się tak szeroko,że odsłonił kły. - Czasami. Zazwyczaj nie. Zupełnie jak ludzie, którzy wierzą,że będą szczęśliwi, jeśli przeprowadzą się w jakieś inne miejsce, lecz przekonują się, że to tak nie działa. Gdziekolwiek się udasz, zabierasz tam siebie, jeśli rozumiesz, co mam na myśli.

Po śmierci są szczęśliwsi? Silas uśmiechnął się tak szeroko,że odsłonił kły. - Czasami. Zazwyczaj nie. Zupełnie jak ludzie, którzy wierzą,że będą szczęśliwi, jeśli przeprowadzą się w jakieś inne miejsce, lecz przekonują się, że to tak nie działa. Gdziekolwiek się udasz, zabierasz tam siebie, jeśli rozumiesz, co mam na myśli.

Wierni znają tylko trywialną stronę miłości, niewierni znają jej tragedię.

Wierni znają tylko trywialną stronę miłości, niewierni znają jej tragedię.

A w każdym razie dużo lżej, kiedy się zapłacze, niż kiedy zrozumie. Bo tylko przez płacz można być z kimś razem, gdy się jest na wieki osobno.

A w każdym razie dużo lżej, kiedy się zapłacze, niż kiedy zrozumie. Bo tylko przez płacz można być z kimś razem, gdy się jest na wieki osobno.

Możesz się uważać za bezpiecznego, silnego, lecz przypadkowy odcień jakiejś barwy w pokoju lub na porannym niebie, specjalna jakaś woń, niegdyś przez ciebie lubiana i przynosząca z sobą subtelne wspomnienia, wiersz zapomnianego utworu, który kiedyś czytałeś, urywek melodii, której już dawno nie grałeś — Dorianie, wierzaj mi, że od tych szczegółów zależy nasze życie. Browning raz o tym wspomina… Są chwile, kiedy nagle zaleci mnie zapach białego bzu, a wtedy przeżywam najdziwniejszy miesiąc mego życia.

Możesz się uważać za bezpiecznego, silnego, lecz przypadkowy odcień jakiejś barwy w pokoju lub na porannym niebie, specjalna jakaś woń, niegdyś przez ciebie lubiana i przynosząca z sobą subtelne wspomnienia, wiersz zapomnianego utworu, który kiedyś czytałeś, urywek melodii, której już dawno nie grałeś — Dorianie, wierzaj mi, że od tych szczegółów zależy nasze życie. Browning ra...

Czyżby nieszczerość była czymś strasznym? Nie sądzę. Jest tylko środkiem do zwielokrotnienia naszej indywidualności. Takie było przynajmniej mniemanie Doriana Graya. Dziwiła go płytka psychologia tych, co człowiecze „ja” uważali za coś trwałego, prostego, pewnego i jednolitego. Dla niego człowiek był istotą o miriadach żywotów i miriadach uczuć, stworzeniem skomplikowanym, różnolitym, noszącym w sobie dziwną spuściznę myśli i namiętności, którego ciało nawet skażone było potwornymi chorobami umarłych.

Czyżby nieszczerość była czymś strasznym? Nie sądzę. Jest tylko środkiem do zwielokrotnienia naszej indywidualności. Takie było przynajmniej mniemanie Doriana Graya. Dziwiła go płytka psychologia tych, co człowiecze „ja” uważali za coś trwałego, prostego, pewnego i jednolitego. Dla niego człowiek był istotą o miriadach żywotów i miriadach uczuć, stworzeniem skomplikowanym, różn...

Do tej pory widział swoje życie jako kompletny chaos, jako zlepek przypadków, pozbawionych związku i sensu. I chociaż mu to ciążyło, i pokusa, by uwierzyć w jakąkolwiek prostą prawdę, która nadałaby jego życiu sens, była wielka, uważał to za małoduszność, i sam, przez ból i wątpliwości, umacniał się w poglądzie, że jego życie nikomu innemu nie jest potrzebne, że każdy powinien sam przeciwstawić się absurdowi i chaosowi egzystencji.

Do tej pory widział swoje życie jako kompletny chaos, jako zlepek przypadków, pozbawionych związku i sensu. I chociaż mu to ciążyło, i pokusa, by uwierzyć w jakąkolwiek prostą prawdę, która nadałaby jego życiu sens, była wielka, uważał to za małoduszność, i sam, przez ból i wątpliwości, umacniał się w poglądzie, że jego życie nikomu innemu nie jest potrzebne, że każdy powinien ...

Jak wówczas umrzesz, jeśli nie będziesz umiał pogodzić się z sobą czy choćby siebie zrozumieć? - Jakoś się umrze. Człowiek śmierci zwyczajny, księże proboszczu. Nie tylko żyje od kołyski do trumny, ale i umiera od kołyski do trumny. Umrzeć to nie znaczy ten jeden raz umrzeć, księże proboszczu. Kto wie, może dłużej się umiera, niż się długo żyje. A przecież umiera się jeszcze za grobem. Bo umiera się dalej wśród tych, co pozostali żywi. A ten jeden raz to może tylko koniec śmierci. Ale zanim do tego końca człowiek dojdzie, ileż to razy musi przedtem umrzeć. Tak po prawdzie, księże proboszczu, to z każdym, co umiera w naszym życiu, umieramy i my po trochu, którzy zostajemy po nim. On odejdzie, a śmierć swoją nam zostawia i my ją musimy znosić. On tam w grobie sobie gnije i nie wie, nie czuje, że .gnije, bo nic już nie wie, nie czuje, nawet że kogoś zostawił. I choćby nie było komu z najbliższych po nim umierać, to umierają dalsi, umierają sąsiedzi, znajomi, a może i obcy, choć mogą nie wiedzieć.

Jak wówczas umrzesz, jeśli nie będziesz umiał pogodzić się z sobą czy choćby siebie zrozumieć? - Jakoś się umrze. Człowiek śmierci zwyczajny, księże proboszczu. Nie tylko żyje od kołyski do trumny, ale i umiera od kołyski do trumny. Umrzeć to nie znaczy ten jeden raz umrzeć, księże proboszczu. Kto wie, może dłużej się umiera, niż się długo żyje. A przecież umiera się jeszcze za...

Pewien wielki poeta, ażeby zilustrować niebezpieczeństwa, jakie czyhają na ludzi wybitnych, napisał: „Jednorożec kończy jako wędlina, smok jako pasztet mięsny”.

Pewien wielki poeta, ażeby zilustrować niebezpieczeństwa, jakie czyhają na ludzi wybitnych, napisał: „Jednorożec kończy jako wędlina, smok jako pasztet mięsny”.

Jak możesz nie pamiętać, że wszyscy mamy matkę, a tylko niektórzy ojca.

Jak możesz nie pamiętać, że wszyscy mamy matkę, a tylko niektórzy ojca.

Pewnego rodzaju fatalizm unosi się nad każdą niezwykłością fizyczną czy duchową — fatalizm, który w historii idzie trop w trop za chwiejnymi krokami królów. Lepiej nie różnić się od swych bliźnich. Brzydkim i głupim najprzyjemniej na tym świecie. Mogą sobie spokojnie siedzieć i przyglądać się zabawie. Jeśli nic nie wiedzą o zwycięstwie, to bywa im też zaoszczędzona świadomość klęski. Żyją, jak powinniśmy żyć wszyscy: cicho, obojętnie, bez niepokoju. Nie powodują zguby innych, ale też i inni nie powodują ich zguby. Twoje stanowisko, Henryku, twój dobrobyt, mój umysł, jakikolwiek on jest, mój talent, cokolwiek on wart, piękność Doriana Graya — wszyscy my odpokutujemy za to, co nam bogowie dali, odpokutujemy strasznie.

Pewnego rodzaju fatalizm unosi się nad każdą niezwykłością fizyczną czy duchową — fatalizm, który w historii idzie trop w trop za chwiejnymi krokami królów. Lepiej nie różnić się od swych bliźnich. Brzydkim i głupim najprzyjemniej na tym świecie. Mogą sobie spokojnie siedzieć i przyglądać się zabawie. Jeśli nic nie wiedzą o zwycięstwie, to bywa im też zaoszczędzona świadomość k...

Stąd we wszystkich znanych historiach o duchach i seansach spirytystycznych uderza nas brak tego, co zwiemy duszą, a więc najwyższej, wysublimowanej inteligencji. Tak zwane duchy rzadko przychodzą w jakichś konkretnych celach, prawie nigdy nie mówią, a ich wypowiedzi głębią nigdy nie przewyższają przeciętnych ludzkich możliwości.

Stąd we wszystkich znanych historiach o duchach i seansach spirytystycznych uderza nas brak tego, co zwiemy duszą, a więc najwyższej, wysublimowanej inteligencji. Tak zwane duchy rzadko przychodzą w jakichś konkretnych celach, prawie nigdy nie mówią, a ich wypowiedzi głębią nigdy nie przewyższają przeciętnych ludzkich możliwości.

...nagle po raz pierwszy targnął mną i niemal cisnął o ziemię wstrząs śmierci. Tak jakby wyszeptano mi do ucha brutalną wróżbę: Cokolwiek zrobisz, w tym roku albo za sto lat, i tak będziesz martwy na zawsze.

...nagle po raz pierwszy targnął mną i niemal cisnął o ziemię wstrząs śmierci. Tak jakby wyszeptano mi do ucha brutalną wróżbę: Cokolwiek zrobisz, w tym roku albo za sto lat, i tak będziesz martwy na zawsze.