Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Świetna.

Świetna.

Dopiero druga część, a już czuję to uniwersum. Naprawdę, jeśli miałbym wskazać sagę porównywalną z Władcą Pierścieni to byłaby właśnie ta. Nie mówię oczywiście o klimacie, ponieważ Pan Erikson pisał zdecydowanie do dorosłego odbiorcy, a Władcy bliżej do książki dla dzieci (Hobbit zresztą był lekturą w podstawówce).

Każdy tom WP jest długi. Tak sądziłem dopóki nie zacząłem kupować Malazańskiej Księgi Poległych. Najciekawsze jest jednak to, że autorowi udało się nie zanudzić czytelnika na tak dużej powierzchni płaskiej. Jest interesująco.

Co prawda po pierwszej części trochę odbiegamy od znanych nam terenów, ale jest znacznie bardziej ciekawie. Mamy tereny Siedmiu Miast i "podróż do ziemi obiecanej", czyli znany i lubiany motyw tułaczki INACZEJ. Świetnie prowadzona akcja, trzymanie w napięciu jak reklamy proszku na polsacie, 5 minut przed końcową sceną filmu. Czyta się szybko. Może nie w dzień, nie dwa, ale szybko.

Niestety nie można dostać części trzeciej w jednym tomie. Tego samego tyczą się pozostałe części. Nie wiem dlaczego zrezygnowano z tego rozwiązania. Na chwilę obecną mam trzecią część rozbita na dwa tomy.

Dopiero druga część, a już czuję to uniwersum. Naprawdę, jeśli miałbym wskazać sagę porównywalną z Władcą Pierścieni to byłaby właśnie ta. Nie mówię oczywiście o klimacie, ponieważ Pan Erikson pisał zdecydowanie do dorosłego odbiorcy, a Władcy bliżej do książki dla dzieci (Hobbit zresztą był lekturą w podstawówce).

Każdy tom WP jest długi. Tak sądziłem dopóki nie zacząłem...

Ziemiomorze to rzeczywiście jedno z największych osiągnięć Le Guin. Mój problem polegał na tym, że sięgając po ten zbiór nie czytałem dwóch ostatnich książek z tej serii. I niestety o ile pierwsze części potwierdziły moje wspomnienie z dzieciństwa, to ostatnie dwie wręcz wymęczyłem. Nudą wiało na kilometr i na prawdę musiałem się zmusić żeby zakończyć ten seans filozoficzny (bo akcji tam tyle co kot napłakał). Mimo niesmaku po ostatnich stronach wciąż jest to kawał dobrej literatury. Nie ma tu bohatera jednoosobowego, a bohater zbiorowy. Poszczególne postaci przesuwają nam się w trakcie czytania, schodzą na drugi plan, a zastępują je inne. Można rzec, że całość jest wielopokoleniowa.

Polecam

Ziemiomorze to rzeczywiście jedno z największych osiągnięć Le Guin. Mój problem polegał na tym, że sięgając po ten zbiór nie czytałem dwóch ostatnich książek z tej serii. I niestety o ile pierwsze części potwierdziły moje wspomnienie z dzieciństwa, to ostatnie dwie wręcz wymęczyłem. Nudą wiało na kilometr i na prawdę musiałem się zmusić żeby zakończyć ten seans filozoficzny...