Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pierre w młodości odtrącił miłość swojego życia - tak mu nakazywało poczucie obowiązku wobec żony i dzieci. Dziś, będąc już starszym mężczyzną, nie jest pewien słuszności swego kroku. Cień Matyldy towarzyszy mu przez całe życie. Po 30 latach historia zatoczyła koło. Oto jego syn Adrien, mąż Chloe i ojciec dwóch córek, odszedł do innej kobiety... Tyle notka na okładce książki...
"Po jakim czasie zapomina się zapach kogoś, kto nas kochał?(...) a czy pomyślałaś, co czują ci, którzy odchodzą?" Anna Gavalda - współczesna pisarka francuska - na przykładzie rodziny Dippelów przedstawia dwa bieguny - porzucających i porzuconych. Na obu ból jest nie do zniesienia. Autorka nie przyznaje punktów za brak serca, ani not za skalę zadanego bólu. To krótka opowieść bez osądzania, krytykowania, po prostu emocje, przeżycia... Niesamowita...
Polecam.

Pierre w młodości odtrącił miłość swojego życia - tak mu nakazywało poczucie obowiązku wobec żony i dzieci. Dziś, będąc już starszym mężczyzną, nie jest pewien słuszności swego kroku. Cień Matyldy towarzyszy mu przez całe życie. Po 30 latach historia zatoczyła koło. Oto jego syn Adrien, mąż Chloe i ojciec dwóch córek, odszedł do innej kobiety... Tyle notka na okładce...

Światło – nadzieja. Książka przedstawia podnoszenie się, walkę o siebie. Ula wyrwała się z rąk psychopaty, a w sumie to on przyczynił się do tego, że nie są razem. Kiedy się obudziła, poczuła, że jego już nie ma. Była w szpitalu, który stał się jej ostoją mimo, że cierpiała. Nawet rodzina nie wiedziała komu wierzyć. Na myśl przychodzi mi cytat z :Medalionów:: Ludzie ludziom zgotowali ten los i to przeraża.
Dziewczyna była sama i zwyciężyła. Książka to lekcja dla innych. Zawsze trzeba walczyć...

Światło – nadzieja. Książka przedstawia podnoszenie się, walkę o siebie. Ula wyrwała się z rąk psychopaty, a w sumie to on przyczynił się do tego, że nie są razem. Kiedy się obudziła, poczuła, że jego już nie ma. Była w szpitalu, który stał się jej ostoją mimo, że cierpiała. Nawet rodzina nie wiedziała komu wierzyć. Na myśl przychodzi mi cytat z :Medalionów:: Ludzie ludziom...

Nagle usiadła przy mnie i zaczęła opowiadać... bo była smutną dziewczynką, bo to wolność, bo chciała miłości jak z bajki. I znalazł się Paw. I Wielka Miłość... Pomyłka. „Muszę mieć dziecko. (…) Dziecko zbuduje mi dom, dziecko się mną zaopiekuje. (…) Będzie jak śliczna kokardka, która zwiąże nas razem”[1]. A potem mąż założył firmę i pojawiło się drugie dziecko. A ona, Hanuś, ze swoimi marzeniami, pochowanymi po kieszeniach utonęła w prozie życia...
„Dziewczyna z zapałkami” Anny Janko to opowieść o szarości dnia, który miał być jak tęcza. Czytając myślisz: "nie dam się zamknąć w czterech ścianach!". Warto sięgnąć po tę książkę, by to sobie uzmysłowić.
[1] Anna Janko, „Dziewczyna z zapałkami”, wyd. Nowy Świat, Warszawa 2007, s. 55

Nagle usiadła przy mnie i zaczęła opowiadać... bo była smutną dziewczynką, bo to wolność, bo chciała miłości jak z bajki. I znalazł się Paw. I Wielka Miłość... Pomyłka. „Muszę mieć dziecko. (…) Dziecko zbuduje mi dom, dziecko się mną zaopiekuje. (…) Będzie jak śliczna kokardka, która zwiąże nas razem”[1]. A potem mąż założył firmę i pojawiło się drugie dziecko. A ona,...