Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po kilku stronach "Wesele" podobało mi się, było całkiem zabawne. Jednak im dalej, tym gorzej. Czytało się w miarę szybko, nim się zorientowałam byłam już w połowie i... nie wiedziałam, co przeczytałam. Totalnie nie mam pojęcia, o co chodzi w tej lekturze. Nie wiem, może jestem za głupia. Może po omówieniu jej w szkole, może zrozumiem. Może zmienię ocenę. Może.

Po kilku stronach "Wesele" podobało mi się, było całkiem zabawne. Jednak im dalej, tym gorzej. Czytało się w miarę szybko, nim się zorientowałam byłam już w połowie i... nie wiedziałam, co przeczytałam. Totalnie nie mam pojęcia, o co chodzi w tej lekturze. Nie wiem, może jestem za głupia. Może po omówieniu jej w szkole, może zrozumiem. Może zmienię ocenę. Może.

Recenzja na blogu: ewelinnowo.blogspot.com

Dystopia, uh. Nie sądzicie, że w ostatnim czasie jest jej za dużo? Tu "Igrzyska Śmierci", tam "Niezgodna", no i jeszcze "Więzień Labiryntu", który zdawało by się, że nie może się wyróżnić wśród natłoku innych książek tego gatunku. Jednak James Dashner udowodnił, jakim jest dobrym i pomysłowym pisarzem stwarzając tak bardzo oryginalny świat. Zacznę od bohaterów wykreowanych naprawdę niesamowicie. Każdy z nich ma odmienną, wyróżniającą się osobowość i żaden z nich, nawet główny bohater, nie jest idealny. Każdy z nich potrafi wryć się w pamięć na długo, żeby czytelnik nawet po skończeniu książki zastanawiał się nad ich losami. Dawno tak bardzo nie przejmowałam się życiem fikcyjnych postaci i za to Autor ma u mnie olbrzymiego plusa.

Na uwagę zasługuje również to, w jak oryginalny sposób Dashner zainteresował językiem, jakim posługują się mieszkańcy Strefy. Jest to powieść głównie dla młodzieży, którzy łacinę podwórkową znają wyśmienicie, więc po co używać dobrze im znanych przekleństw? Lepiej wprowadzić coś nowego; i tak chłopcy uwięzieni w Strefie nie używają pięknego słowa na "k", zastępując je wyrażeniem "purwa", a ze strachu robią "klumpa" w spodnie.

Tak oto "Więzień labiryntu", który sprowokował mnie porównaniem do "Igrzysk śmierci" trafił do moich ulubionych książek. James Dashner z łatwością przenosi czytelnika do Labiryntu, i sprawia, że czujemy na ramieniu ostrza Bóldożerców i obgryzamy paznokcie ze strachu przed tymi potworami.
Książkę polecam absolutnie każdemu i apeluję, żeby nie zrażać się gatunkiem ani porównaniem do innej serii, bo jest to zupełnie coś nowego, coś, o czym na pewno przez długi czas nie zapomnicie. Dostaje ode mnie zasłużone 9/10 .

Recenzja na blogu: ewelinnowo.blogspot.com

Dystopia, uh. Nie sądzicie, że w ostatnim czasie jest jej za dużo? Tu "Igrzyska Śmierci", tam "Niezgodna", no i jeszcze "Więzień Labiryntu", który zdawało by się, że nie może się wyróżnić wśród natłoku innych książek tego gatunku. Jednak James Dashner udowodnił, jakim jest dobrym i pomysłowym pisarzem stwarzając tak bardzo...

Ta manga jest genialna. Kreska, historia... wszystko idealnie, moim zdaniem. Mimo że oglądałam wcześniej anime, to jednak dreszczyk i czekanie "co dalej" się pojawiło. :3

Ta manga jest genialna. Kreska, historia... wszystko idealnie, moim zdaniem. Mimo że oglądałam wcześniej anime, to jednak dreszczyk i czekanie "co dalej" się pojawiło. :3